9 februari 2012
Enkele dagen later valt er een brief van het UMCG op de mat. De operatie staat gepland voor 9 februari 2012 en de dag ervoor word ik verwacht voor opname. Enerzijds vind ik het allemaal doodeng en ben ik bang voor wat er allemaal gaat gebeuren, anderzijds ben ik blij dat er eindelijk actief stappen worden ondernomen voor mijn genezing. Het "wandelende tijdbom" gevoel overheerst alles wat ik doe.
Acht februari rijden mijn man en ik naar het UMCG en melden ons bij de balie van de gynaecologische afdeling. We worden hartelijk ontvangen en de verpleegster brengt ons naar de plek waar ik de volgende dagen zal verblijven. We pakken mijn spulletjes uit, praten nog wat en dan zegt mijn man dat ie naar huis gaat, kijken hoe het met onze kinderen en onze hondjes gaat, en dat ie 's avonds weer bij me komt.
Even later heb ik een gesprek met de arts die me zal opereren. Ze vertelt me dat er op de scans een tumor van circa 4 cm. te zien is, verstopt in de wand van mijn baarmoederhals. Mijn baarmoeder zal dus verwijderd worden, plus eventueel verder aangetast weefsel. Ze vertelt dat ze de eierstokken wil laten zitten omdat ik anders in de overgang kom. En ze vertelt dat ik de volgende morgen als eerste op de agenda sta.
Ik hoor het allemaal vrij gelaten aan.. vertel haar dat ik bang ben. Ze kalmeert me en zegt dat ik bij haar en haar team in goede handen ben, dat alles in de loop van de volgende dag achter de rug is en dat ik dan nog een heel leven voor me heb.
Een half uurtje later, ik lig op m'n bed naar een audioboek te luisteren, staat er ineens een man naast m'n bed. Hij stelt zich voor en vertelt dat hij de volgende dag de anesthesist zal zijn. Eh.. wat is er gebeurd met de anesthesist waar ik een gesprek mee heb gehad? "Nou", zegt ie, "jij wilt geen ruggenprik dus toen had zij er geen zin meer in".. Ik zeg dat ik al had begrepen dat ze nogal gebrand was op die ruggenprik en we lachen er samen eens om. Hij zegt dat er ook zonder ruggenprik genoeg mogelijkheden zijn om de pijn na de operatie te bestrijden. We spreken samen af dat ik een morfinepompje krijg die ik bij pijn zelf kan bedienen. Dan schudt ie mijn hand en zegt "tot morgen!".
's Avonds komen mijn man en kinderen nog een poosje. Als ze weer naar huis gaan hou ik me groot, maar zodra ze weg zijn komen de tranen weer. "Jemig wat ben ik de laatste weken een jankerd" denk ik bij mezelf. Een van de verpleegsters ziet mijn tranen en komt even bij me zitten. "T is ook allemaal niet niks he" zegt ze en ze slaat troostend een arm om me heen. Ik vertel haar dat ik bang ben, dat ik nog nooit een volledige narcose heb gehad en ook wat diepere gedachtes als "stel je nou voor dat het allemaal minder positief uitpakt dan ze allemaal verwachten" vinden een weg naar buiten. We praten nog wat, ze vraagt of ik een kalmerend pilletje wil om te kunnen slapen maar daar bedank ik voor. Ik zeg dat ik onder het luisteren naar mijn audioboek vanzelf in slaap val.
De volgende ochtend word ik, na een toch wel onrustige nacht, in alle vroegte gewekt. Nog even naar het toilet, nog even een snelle douche en dan de voorbereidingen voor de operatie. Dan vertrekken we richting de operatiekamers. Er volgt een rondje handen schudden met de mensen die ik nog niet ken. Dan, volkomen onverwacht, de vraag of ik ook gereanimeerd wil worden als er iets mis gaat. Eh.. wat denk je zelf? Als ik dood wilde zou ik deze ellende niet ondergaan, of wel dan? De man die het vroeg lacht eens en zegt dat ie dat antwoord wel al verwachtte maar dat ze verplicht zijn het te vragen.
Dan staat de anesthesist naast me. Hij zegt "We gaan beginnen. Ik ga verdovingsvloeistof in je infuus spuiten en je zult langzaam aan in slaap vallen".
Even later merk ik dat ik aan het wegdoezelen ben en mompel, al helemaal slaapdronken, "En nu vind ik het niet leuk meer. Nu wil ik naar huis"...
Acht februari rijden mijn man en ik naar het UMCG en melden ons bij de balie van de gynaecologische afdeling. We worden hartelijk ontvangen en de verpleegster brengt ons naar de plek waar ik de volgende dagen zal verblijven. We pakken mijn spulletjes uit, praten nog wat en dan zegt mijn man dat ie naar huis gaat, kijken hoe het met onze kinderen en onze hondjes gaat, en dat ie 's avonds weer bij me komt.
Even later heb ik een gesprek met de arts die me zal opereren. Ze vertelt me dat er op de scans een tumor van circa 4 cm. te zien is, verstopt in de wand van mijn baarmoederhals. Mijn baarmoeder zal dus verwijderd worden, plus eventueel verder aangetast weefsel. Ze vertelt dat ze de eierstokken wil laten zitten omdat ik anders in de overgang kom. En ze vertelt dat ik de volgende morgen als eerste op de agenda sta.
Ik hoor het allemaal vrij gelaten aan.. vertel haar dat ik bang ben. Ze kalmeert me en zegt dat ik bij haar en haar team in goede handen ben, dat alles in de loop van de volgende dag achter de rug is en dat ik dan nog een heel leven voor me heb.
Een half uurtje later, ik lig op m'n bed naar een audioboek te luisteren, staat er ineens een man naast m'n bed. Hij stelt zich voor en vertelt dat hij de volgende dag de anesthesist zal zijn. Eh.. wat is er gebeurd met de anesthesist waar ik een gesprek mee heb gehad? "Nou", zegt ie, "jij wilt geen ruggenprik dus toen had zij er geen zin meer in".. Ik zeg dat ik al had begrepen dat ze nogal gebrand was op die ruggenprik en we lachen er samen eens om. Hij zegt dat er ook zonder ruggenprik genoeg mogelijkheden zijn om de pijn na de operatie te bestrijden. We spreken samen af dat ik een morfinepompje krijg die ik bij pijn zelf kan bedienen. Dan schudt ie mijn hand en zegt "tot morgen!".
's Avonds komen mijn man en kinderen nog een poosje. Als ze weer naar huis gaan hou ik me groot, maar zodra ze weg zijn komen de tranen weer. "Jemig wat ben ik de laatste weken een jankerd" denk ik bij mezelf. Een van de verpleegsters ziet mijn tranen en komt even bij me zitten. "T is ook allemaal niet niks he" zegt ze en ze slaat troostend een arm om me heen. Ik vertel haar dat ik bang ben, dat ik nog nooit een volledige narcose heb gehad en ook wat diepere gedachtes als "stel je nou voor dat het allemaal minder positief uitpakt dan ze allemaal verwachten" vinden een weg naar buiten. We praten nog wat, ze vraagt of ik een kalmerend pilletje wil om te kunnen slapen maar daar bedank ik voor. Ik zeg dat ik onder het luisteren naar mijn audioboek vanzelf in slaap val.
De volgende ochtend word ik, na een toch wel onrustige nacht, in alle vroegte gewekt. Nog even naar het toilet, nog even een snelle douche en dan de voorbereidingen voor de operatie. Dan vertrekken we richting de operatiekamers. Er volgt een rondje handen schudden met de mensen die ik nog niet ken. Dan, volkomen onverwacht, de vraag of ik ook gereanimeerd wil worden als er iets mis gaat. Eh.. wat denk je zelf? Als ik dood wilde zou ik deze ellende niet ondergaan, of wel dan? De man die het vroeg lacht eens en zegt dat ie dat antwoord wel al verwachtte maar dat ze verplicht zijn het te vragen.
Dan staat de anesthesist naast me. Hij zegt "We gaan beginnen. Ik ga verdovingsvloeistof in je infuus spuiten en je zult langzaam aan in slaap vallen".
Even later merk ik dat ik aan het wegdoezelen ben en mompel, al helemaal slaapdronken, "En nu vind ik het niet leuk meer. Nu wil ik naar huis"...
