Overleven en over LEVEN

Soms moet er iets gebeuren, waardoor je inzichten krijgt over je eigen manier van leven. Ik ben ervan overtuigd dat de diagnose borstkanker en mijn hersentumor met een reden op mijn levenspad kwamen. Een gevolg van bewuste en vooral onbewuste keuzes en spelingen van het lot.

Mijn hele leven ben ik al aan het overleven. Als kind ging ik altijd over mijn grenzen heen en bleef maar doorgaan. Wat zouden anderen anders van mij denken? Regelmatig voelde ik me alleen en in de steek gelaten, waardoor ik genoodzaakt was alles zelf op te lossen. 

Kameleon

“Ik mag dat niet, ik kan dat niet” maakte dat ik mezelf beperkte in mijn doen en laten, dat ik niet oordeelloos kon kijken naar situaties of gebeurtenissen. Als een kameleon paste ik me aan in elke situatie. Niet voelend wat dat deed met míj, met míjn gevoel, míjn zelfbewustzijn, míjn identiteit en míjn energie. 

Begrijp me niet verkeerd, ik ben mijn ouders meer dan dankbaar dat ze mij het leven hebben geschonken. Maar ik zat als kind enorm verwikkeld in hun web van vaste patronen waar ik niet uit kwam. Dat hoefde ook niet, want eerlijk is eerlijk: dat web voelde destijds ook als mijn veilige haven. 

Frustratie en boosheid

Hun onbewuste en ingewortelde patronen nam ik mee in mijn volwassendom. Ik kende niet anders, kon niet anders, was me er niet van bewust en ging gewoon door. Bleef de lat torenhoog leggen, bleef niet naar mijn lichaam en brein luisteren, bleef grenzen overschrijden. En dat alles leidde steeds vaker tot frustratie en boosheid op mezelf.

Tot uiteindelijk mijn lichaam zelf ingreep met – zoals ik het zie – de kanker als gevolg.

“Jeetje Tien, moet je dat echt vanuit zo’n perspectief benaderen?”, hoor ik je zeggen. Nee, dat moet niet, maar ík kies ervoor om dat wel zo te doen. 

Beperking of nieuwe mogelijkheden?

Dagelijkse meditaties en reflectiemomenten brachten en brengen me nog steeds nieuwe inzichten. Ook over mijn verleden, over mijn vaste patronen, over mijn overlevingsmechanisme. Ik stelde mezelf de vraag: blijf je in beperkingen kijken of denk je liever met lef vanuit nieuwe mogelijkheden?

Zo ontstonden de inzichten die me bewust maakten van oude, onbewuste en diepgewortelde patronen en hoe ik die doelbewust kon loslaten. Ik leerde grenzen te stellen, dat niet alles moet maar dat het er ook gewoon mag zijn. Ik hoorde mezelf zeggen: “Ik mag dat best, ik kan dat best”. En ik zag in dat ik negatieve energie niet hoef op te zuigen, maar dat ik me daar ook voor kan afsluiten. 

Eigen keuzes maken

Met de kanker werd overleven letterlijk overleven. Logisch want denk je aan kanker, denk je aan doodgaan. En nu, vandaag de dag, is de kanker klaar en denk ik vooral na over LEVEN. Ik lééf weer, voel de energie weer stromen. Elke dag boek ik vooruitgang: ik verleg grenzen, voel bewust, stop bewust en durf nieuwe grenzen te stellen. 

Eindelijk, eindelijk mag ik dat diepgewortelde overlevingsmechanisme loslaten. Ik kies volmondig en bewust voor het leven, met alles erop en eraan! Ik leer mijn kinderen hun eigen keuzes te maken en ja te zeggen tegen hun leven. Vol trots zie ik hoe ze dat oppakken en dat ook doen. 

Ik heb de regie!

Heerlijk hoe ik nu eindelijk kan zeggen dat ik niet alles kan en wil oplossen. Ja, ik neem de regie in eigen handen, maar op een bewuste manier. Daarmee bewaak ik mijn grenzen, voel ik me aanzienlijk minder bezwaard en leg ik de lat een heel eind lager, soms zelfs tot enkelhoogte. Het hoeft niet, het mág.

Keuzes maak je zelf. Ook als het gaat over LEVEN en overleven. Ik ben mezelf, ik voel mezelf, ik ben trots op mezelf. Ik zeg weer volmondig “JA” tegen het leven.