7 april

7 april 2022

Vandaag precies 3 jaar geleden zei de arts iets wat mijn leven en van mijn gezin op z’n kop zette. Ik kreeg een diagnose die de wereld even stilzette. Negen maanden geleden opnieuw. 

Twee diagnoses die het leven anders kleurden – rauw, onzeker, intens. Maar ook: eerlijk, kwetsbaar en vol betekenis.

En toch, hier ben ik.

Niet alleen overleefd, maar lévend. Met een hart dat weer durft te lachen, een ziel die dankbaarheid ademt, en een lijf dat, hoe dan ook, nog steeds beweegt – soms traag, soms krachtig, maar altijd vooruit.

Wat ik heb geleerd?
Dat je het leven niet moet uitstellen.
Dat lachen écht geneest – al is het soms door je tranen heen.

Veerkracht is geen superkracht – het is opstaan terwijl je eigenlijk liever onder een deken kruipt. 

Leefkracht is: toch de zon opzoeken, zelfs als je schaduw groter lijkt dan jezelf.

Ik vier vandaag de kleine dingen.
De koffie in de ochtendzon.
Een hand op mijn schouder.
De schaterlach die onverwacht losbarst.
De moed om verder te gaan.

Leefkracht is geen spier – het is een keuze.

En veerkracht? Die vind je pas als alles lijkt te breken, en je tóch iets in jezelf hoort fluisteren:

“Ik ben er nog.”

Dus ik hef het glas 
Op het leven, in al haar ruwe pracht.
Op mij. Op jou. Op ons allemaal.
Omdat we lachen. Omdat we voelen.
Omdat we er nog zijn.