Wel doen of niet doen

Moet je het wel doen of moet je het niet doen

Iemand die in de situatie zit waarin velen van ons zitten op kanker.nl zullen zich zelf deze vraag regelmatig stellen tenslotte is je situatie niet meer hetzelfde en het onbezorgd plannen van dingen over een langere periode is geen normale gang van zaken meer…je bent voorzichtiger geworden…je kijkt niet meer teveel vooruit…je leven is helemaal veranderd…niet meer onbezorgd

Moet ik het wel of niet doen gezien mijn toekomst verwachting en de kans dat de Kanker terug kan komen?…maar inmiddels zij er velen mij voor gegaan die op het moment dat ik het al wist zij nog niets vermoedend hun leven leidde, dromend van verre reizen, andere auto of ander huis etc.
 Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die zullen zeggen “zij durven wel” of men denk van “het zal allemaal wel mee vallen” die ziekte van hem anders deed hij het niet, maar het gaat in dit geval niet alleen om mij maar ook om mijn naasten (vrouw en dochter) die ondanks alles gewoon door moeten kunnen gaan met hun leven en mogen genieten van al het moois wat het leven ook hun te bieden heeft.

Even terug in de tijd naar vorig jaar april, mijn computer was aan vervanging toe en mijn iMac had er inmiddels 7 trouwe jaren op zitten…ik neem geen nieuwe iMac meer was mijn idee na mijn diagnose op 2 januari 2015 echter Lidy en Elles waren van mening dat ik nog lang niet dood ging en dus maar een nieuwe computer moest kopen.

Het gewoon wel doen dus…inmiddels heb ik al ruim een jaar plezier van mijn nieuwe iMac en het is een beauty.

Jullie hebben gelezen (althans mijn trouwe volgers zullen het gelezen hebben) dat wij van onze trouwe Old English Sheepdog Lisa afscheid hebben moeten nemen op 22 juli 2016…even voor de goede orde wij zijn honden mensen en eerlijk gezegd/diep in mijn hart vind ik honden leuker dan mensen…zij stellen je tenminste nooit teleur. Na het overlijden van Lisa hadden wij een logeetje Jane van een bevriende OES fokker die een weekje op vakantie wilde, maar waar kun je tegenwoordig heen met zeven van die (schijtfabrieken) honden…inderdaad…nergens…dus de honden gingen uit logeren en Jane kwam bij ons logeren…een skeet van een hond…gaf zich volledig…was de schaduw van Lidy...waar zij was daar was Jane ook....zij zou een week blijven maar door het verdriet van Lisa bleef zij lekker nog een week langer bij ons.
Het voelde weer vertrouwd aan het hebben van twee honden.
Na 14 dagen moest zij echt terug want wij en Jane begonnen teveel aan elkaar te hechten en het begon teveel vertrouwd aan te voelen…dus moest zij terug…wij spraken af in het hondenbos "het Leesten" in Hoenderloo een plek waar wij veel komen en Jane zou dan weer opgaan in haar eigen roedel…echter zij week niet van onze zijde na eerst haar eigen roedel hartelijk begroet te hebben…achteraf hoorden wij dat zij 2 dagen aanpassing moeilijkheden heeft gehad terug in haar eigen roedel en eerlijk gezegd misten wij haar ook best wel. 
Inmiddels waren wij er dus achter gekomen dat wij mensen voor 2 honden zijn.

Nu zijn wij behoorlijk bekend in het wereldje van de OES’n en Rhea en Lisa zijn best wel een begrip op het internet dus gingen wij op zoek naar een nestje met puppies en kwamen uit bij een Duitse fokker. Zij vertelde ons dat zij het een eer zou vinden als een van haar honden bij ons een thuis zou krijgen omdat wij in haar ogen de ideale OES bezitters zijn.

 Vooraf hebben wij ons dagelijks de vraag gesteld WEL of NIET doen want tenslotte….
Menigeen zal nu denken maar als er wat met Gerrit gebeurd…en dat is nu net hetgeen waar wij niet aan gedacht hebben…wij hebben ervaren dat mede door de ziekte van Lisa en de negatieve stress die dit met zich meebrengt het zeker niet goed is voor je gezondheid positieve dingen hebben wel degelijk een goede invloed op je ziektebeeld. Dus de voor en de nadelen tegen elkaar afwegen hebben wij dus niet gedaan tenslotte heb ik ook geen kristallen bol en hoe het verder gaat weet ik niet allen de Lieve Heer weet dat in mijn geval wel.


Dus wij doen het WEL omdat ons hart ons in geeft het WEL te doen

Het vooruitzicht doet mij duidelijk goed…een nieuw leven in je leven…iets op voor te zorgen…om naar toe te leven…om liefde aan te geven en onvoorwaardelijke liefde voor terug te krijgen.
 Haar naam word Naomi de lieflijke met als kennel naam Little Diamond From Beautiful Highland en eerlijk gezegd heb ik altijd iets met de Highlands (Schotland) gehad en als wij haar krijgen is zij 16 weken oud omdat een nieuwe wet heeft bepaald dat honden uit het buitenland 15 weken moeten zijn (met dank aan de illegale fokkers en puppie handel) voor ons komt dit goed uit…alle injecties gehad…zindelijk…goed gesocialiseerd…en het ergste puppie zijn is voorbij wat ook beter is voor Rhea…Naomi komt uit de buurt van Hessen - Ronhausen waar wij van vroeger in de 80tiger jaren onze vakantie's vierden met onze aller eerste OES Niké en waar wij de bossen op onze wandeltochten door kruisten…het is dus weer een hernieuwde kennismaking met deze buurt en zo is er weer een cirkel rond en wat ook wel grappig is te melden dat Naomi is geboren op 26 mei en dat is ook de dag waarop ik succesvol geopereerd ben door prof. dr. Busch.

De afgelopen twee maanden waren heftig door het ziektebeeld van Lisa en misschien is dat wel de reden dat mijn Lever waarden de afgelopen 2 maanden hoger waren dan normaal…zoals ik al zei een negatieve situatie kan heel veel invloed hebben op je algehele gesteldheid…maar om het zeker te weten heb je beeldvorming nodig zegt men in het ziekenhuis…dus een CT scan zal uitsluitsel moeten geven…dit moet ik bespreken met mijn chirurg prof. dr. Busch…meten is tenslotte weten
. Gelukkig heb ik wel mijn MDL arts weten te overtuigen dat ik het zeer prettig vind om ook bij hem mijn controle bezoeken af te blijven leggen mede door mijn vocht problemen in een eerder stadium inmiddels ben ik met de plasmedicatie helemaal gestopt.
 Geen enkel probleem was zijn antwoord als jij dat een veilige gedachte vind gaan wij elkaar gewoon weer zien…ik tref het bijzonder met zoveel zorg om mij heen.



Ps de WUP lopen (4x) zijn klaar en op 5 seconden na heb ik de 40 minuten grens gehaald 
en als 62 jarige en liep ik bij de eerste
10 in mijn leeftijds groep…conditie is goed…geestelijke gesteldheid goed…wilskracht goed…ik kijk uit naar het nieuwe puppie...lekker toch…ik hoop dat er veel zijn die dit ook kunnen zeggen…maar ik lees ook veel verhalen van mensen die ten einde raad zijn…op die momenten voel ik mij een geluksvogel

.

Goeds en Groet, Gerrit