Tot mijn verbazing

Ik heb jullie al wel eens eerder verteld hoe mijn toekomst voor het jaar 2015 op 2 januari de bodem werd ingeslagen. Toch wil ik het er graag nog een keer over hebben want ik denk dat vele van ons hier op Kanker.nl ermee worstelen

Ik was uitgenodigd op donderdag 2 januari in het GIOCA centrum van het AMC voor een gesprek met de dokter…Daar aan gekomen werden wij liefdevol opgevangen door vrijwilligers die daar de mensen wegwijs maken en helpen met al hun vragen…Het was Alvleesklierdag en dat is elke donderdag...en elke kankervorm heeft zo zijn eigen dag daar. Wij werden door de vrijwilligers begeleidt naar het Laboratorium om bloed te prikken…kregen bonnen voor de koffie en konden een maaltijd gebruiken in het Restaurant van het AMC...en zij waren daar om ons op het gemak te stellen.

Om 11:00 hadden wij een gesprek met de arts en ik had mijn verhaal van dag tot dag op papier meegenomen omdat ik er nog altijd van uit ging dat er HOOP was. Doordat wij 's middags voor "Het Oordeel" van de arts terug moesten komen bleven wij in het AMC…en konden wij in alle rust ons zelf meegebrachte broodje opeten in de Patiënten Lounge…daar kom je dan weer de zelfde mensen tegen die je ook al in het GIOCA heb gezien

Om de tijd te doden gingen wij buiten even wandelen om de spanning weg te nemen…Om half twee waren wij op tijd terug voor "Het Oordeel" van de arts...Iedereen die mijn blogs leest kent daar de uitslag wel van…Het wordt je even plomp verloren in je gezicht gezegd…nu ben ik best wel iemand die een directe benadering weet de waarderen…maar dit komt als een mokerslag aan…en dan...Totaal van slag en uit het veld geslagen konden wij naar huis en ik was de weg volkomen kwijt…wist niet waar ik heen moest…ik zag in die tijd nog mosterd geel en een van de mensen die mensen naar hun plek van bestemming rijd zag dat ik de weg volkomen kwijt was…Samen met mijn steun en toeverlaat gingen wij op het karretje zitten en werden wij naar P2 gebracht. Nog steeds verbaasd over hoe je na "Het Oordeel" naar huis gestuurd wordt en met je auto de A10/A9 opgestuurd wordt…als een Zombie rijd je huiswaarts? terwijl je gedachten alle kanten opspringen en niet met autorijden bezig zijn.

Los het zelf maar op…geen trauma team wat je even begeleid zoals je zo vaak op de televisie ziet wanneer er iets is gebeurt…geen Iman…geen Pastoor…geen Dominee of Humanist…tot op de dag van vandaag ben ik hier nog steeds zeer verbaasd over…Zo'n professioneel Ziekenhuis…maar zo slecht in de begeleiding van slecht nieuws...Ik snap dat zij dit dagelijks mee maken maar na zo'n Doodstijding ?…Inmiddels heb ik mijn tweede chemotherapie achter de rug met alle vervelende randverschijnselen die hier bij horen...elke keer is het weer spannend of mijn bloed in orde is...of de chemo wel door gaat...ik ben blij met mijn Port-a-Cath
en het aanprikken gaat geweldig...na de 1e zes uur mag ik naar huis met smurrie voor de komende 42 uur die via een pomp die ik een pukkel op mijn rug bij mij draag...de pomp maakt een ontzettende herrie en hier gaat een kussen op zodat ik hem niet hoor.

En ben ik een bekend gezicht in het AMC geworden…Ik tref het met mijn Oncologe die mij geweldig aanvoelt en waar ik mijn gevoelens prima kwijt kan in tegenstelling tot mijn Huisarts die nog nooit de moeite heeft genomen om te vragen hoe of het met mij gaat of kan ik iets voor u doen…Nog steeds verbaasd hoe of dit gaat…inmiddels is het AMC een beetje mijn wereld geworden en breng ik hier veel tijd door tot mijn spijt...Ik had hier helemaal niet willen zijn maar hogere machten hebben anders beslist

De broeders en zusters van G5 Noord en F6 Zuid verdienen alle lof voor hun luisterend oor en goed zorg en daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor en de vrijwilligers van het GIOCA centrum...door hun aanwezigheid werd het een beetje dragelijk...mijn pet gaat af voor hun...ik moet veel op donderdag in het AMC zijn en loopt altijd even langs het GIOCA en zie dat de wachtkamer weer vol zit met mensen die het zelfde nieuws zullen horen als wij op de "Dag des Oordeels"

Verbaasd dat ik nergens terecht kan ben ik nog steeds en ik ben er van overtuigd dat ik niet de enige ben die hier mee worstelt.