Teveel om voor te leven

Het leven los laten als je teveel hebt om voor te leven. Een pracht leven met mijn vrouw al bijna 45 jaar samen, wie kan dat tegenwoordig nog zeggen. Mijn dochter die samen met mn vrouw alles voor me heeft gedaan. Die haar vader zag op momenten en situaties dat je je eigen kind niet wil aandoen. Maar dat de ziekte met zich meebrengt. Ik wilde vaak zat zeggen, het komt wel goed meissies van me. Maar ik voelde mijn lichaam veranderen. De vreselijke pijnen en de morfine die steeds maar niet wilde inkicken. Zolang ik nog maar met mijn hondjes naar het Twiske kon gaan, dan had ik nog genoeg om te leven. Rhea die plotseling uit mijn leven verdween. Vaak zat als ik 's nachts naar beneden ging, zag ik haar nog liggen op haar kleedje bij het raam. Ze wachtte op mij, helaas zouden we beiden niet oud worden.

Ze zitten aan me trekken, zei ik nog tegen Lidy deze week. Ik wilde nog niet naar boven, ik wilde bij mn vrouw en dochter blijven in huis. De pijn was zo hevig geworden dat de keus voor de morfine pomp onvermijdelijk was. Een stap die zo heftig en emotioneel was omdat je weet dat het nu gedaan is met je. Het AMC had nog aangeboden om wat met de zenuw te doen. Tijdens het gesprek met de pijnverpleging daar kreeg ik weer even een sprankje hoop. Ik dacht terug aan alles wat ik zo graag nog had willen doen. Even op de fiets naar de A8 of het NDSM terrein, wat foto's maken van de graffiti daar. Met mijn camera op stap en mijn honden fotograferen terwijl ze gek aan het doen waren op het parkeerterrein. Het is een confronterend gesprek en ik moet veel huilen. Ik wil zo graag nog leven, maar mijn lichaam houdt me tegen. Ik houd vast aan de vakantie die we met de kerstdagen geboekt hebben. Ons favoriete huisje. Ook al kan ik niet veel, als je maar 'smorgens even mee kan wandelen pap, zegt m'n dochter. Ze hebben een goed bed voor me geregeld. Ik kijk uit naar de vakantie maar voel ook dat mijn geest sterker is dan mijn lichaam.

Mijn geest en mijn meiden die me zo ver gebracht hebben dat ik als alvleesklier kanker patiënt op 23 december mijn 36 maanden "verjaardag" vier. Wanneer er sneeuw valt, slik ik nog een extra morfinepil en trekt Lied haar kerstpak aan voor de fotoshoot in het Twiske. Ik pers alle kracht eruit door met mijn zware camera nog eenmaal prachtige foto's te maken van Naomi en de kerstvrouw in de sneeuw. Ik zet ze op mijn computer maar ik kom er niet aan toe om ze te bewerken. De dag erna voel ik me raar, iets in mijn lichaam voelt niet goed. De huisarts komt die dag 3 keer langs terwijl het land plat ligt vanwege de hevige sneeuwval. Achteraf gezien was die fotoshoot mijn laatste keer in het Twiske. Het was het waard, net zoals mijn laatste run in Zeeland tijdens de vakantie in september. Ik ben een dankbaar mens dat ik zo heb kunnen genieten van mijn leven. Dankbaar voor alle liefde om me heen. Ik had nog zoveel willen doen, samen met mn vrouw en dochter naar Duitsland toe. Ik had nog wel even een rondje Oostzaan willen rennen. Maar na een strijd van ruim 3 jaar heeft de ziekte van mij gewonnen.

De morfine wordt opgevoerd en ik kan bijna niet meer op mijn benen staan. Mijn zicht verslechterd en eten lukt niet meer. Ik wil leven dus eet elke dag nog een kopje pap. Ik voel me soms schuldig tegenover Elles en Lidy. Dat die zoveel moeten doorstaan vanwege mijn ziekte. Ik ben blij dat ze elkaar hebben. Ik heb hele dagen een vreselijke hik, die zelfs in mijn slaap niet meer overgaat. Ik ben zo ontzettend moe en lig de hele dag in de woonkamer. Naomi komt bij me liggen op bed. Mijn lichaam doet gelukkig geen pijn meer, daar zorgt de morfine wel voor. Ik droom de hele dag over de mooie dingen in het leven. Mijn prachtleven, de extra tijd die ik heb gekregen dankzij de operatie van prof. dr. Busch en dr. Besselink. Ik heb nergens spijt van in mijn leven, alleen dat ik ooit een periode heb gerookt. Maar zou ik daar de kanker van hebben gekregen of misschien door het werk met lood in mijn beginjaren als handzetter.

Soms maak ik me zorgen om mijn dochter. Mijn vader die niet oud is geworden aan een hartstilstand overleden met 69 jaar. Ik denk soms hele dagen als ik op mijn bed lig en het leven uit mij stroomt. Ik ben het benul van tijd en dagen kwijt. Ik lig de hele dag op bed terwijl ik luister naar de top 4000. Herinneringen stromen voorbij als ik de nummers hoor. Weer Queen op nummer 1. Na 2 weken amper eten, pers ik er zelfs nog een drol uit. Toch weer een teken dat mijn lichaam nog werkt. Mijn gedachten beginnen te vervagen. Het voelt alsof ik continue in een soort mist zit. Ik wil praten, maar er komen geen zinnen meer uit mijn mond. Ik wil bij mijn vrouw blijven, bij mijn dochter...ik wil morgen nog even met Naomi naar het Twiske. Ik wil nog niet dood, ik geef me niet over, ik ben een marathon loper, ik stop niet voor de finish. Maar de finish wordt telkens maar verschoven. Ik ben zo moe...zo ontzettend moe....maar als ik nu ga slapen....word ik nooit meer wakker....

Goeds en groet, Gerrit

Geschreven door Elles de Boorder, uit gesprekken en gebeurtenissen van de afgelopen weken. Gerrit is op 27 december 2017 in huiselijke kring heengegaan na een hele zware strijd tegen alvleesklierkanker. Hij mocht 64 jaar worden.