'n doel voor ogen hebben
Dat is voor mij persoonlijk een must...iets om naar toe te leven...om je op te focussen...om je gedachten op iets anders te vestigen...niet bezig zijn met wat je hebt "je Kanker"...ik snap dat dit niet voor iedereen geldt en ik ken velen met dezelfde Alvleesklier problemen als ik, die het graag zouden willen maar helaas door hun algemene gesteldheid niet kunnen.
Ik ben ergens half januari weer naar de sportschool gegaan om te werken aan mijn spierkracht want de 2 chemokuren en dan met name de laatste had niet veel overgelaten van mijn spiermassa en mij en ik schrok elke keer weer als ik mijzelf voor de spiegel zag staan...ZO ENG...conditioneel had ik een flinke jas uit moeten doen en ik was een schaduw van de man die ik voor de Whipple
operatie, chemotherapie en Nefrodrain en Niersteen operatie dit was mede als gevolg van de 2e chemotherapie sessie.
Via Runnersworld in Zaandam kwamen wij in contact (via mijn dochter) met een fysiotherapeute van het VUMC die mij adviseerde hoe voorzichtig weer te beginnen met sporten...een minuten kwestie per onderdeel met een lage hartslag, ook een compressie shirt was onderdeel van het advies, dit is een strak zittend shirt wat de bewegingen van de buik op vangt en de buikspieren ontziet.
Want daar zit het grootste probleem, tenslotte is een Whipple operatie niet niks die je ondergaan hebt.
Doe geen onderdelen waarbij de buikspieren worden belast zoals bijvoorbeeld roeien en buikspier oefeningen.
De buik blijft altijd een gevoelige plek is iets wat ik bij veel mensen lees op kanker.nl en pijntjes zijn daar onderdeel van.
Het is een geweldig gevoel om onder sportende mensen te zijn en je eigenwaarde krijgt weer een heerlijke boost.
Wat doe ik zoal: fietsen, ligfiets, crosstrainer, steppen, wandelen op de lopende band alles met een lage hartslag. Alle onderdelen een minuut of 10 en zo ben je toch al gauw een uurtje bezig. Het viel niet mee de eerste keer weer sporten, vooral omdat tussen mijn oren de herinnering aan betere tijden opgeslagen zit. Het valt niet mee om te moeten accepteren dat die tijd is geweest.
Inmiddels ben ik begonnen met voorzichtig rennen op de lopende band...4 minuten wandelen en 1 minuut rennen op snelheid 7.5 en dit een half uur lang. Ooit was ik een duurloper die 16 km per uur liep maar dat was ooit en conditioneel in zeer goede doen was. Voor mijn operatie was ik Niet Operabel en ik ben er nog altijd tot op heden van overtuigt dat het hebben van een goede conditie heeft geleid tot mijn operatie omdat mijn chirurg het met mij aandurfde en dat ik er nog altijd ben dit verklaard een beetje mijn drang om mijn conditie weer op peil te brengen, want ik ben ervan overtuigt dat dit een positieve wending geeft aan je ziekte.
Op 22 mei is de AMC loop en ik heb mij als doel gesteld om de 5 KM te gaan rennen want die gaat namelijk door het AMC een weg die ik in het jaar 2015 menig keer ben gegaan. Het leek mij dus super om dezelfde weg maar onder andere omstandigheden af te leggen (rennend). Ik zal mijn doktoren zeker uitnodigen om dit samen met mij te doen, tenslotte zijn zij met hun wijsheid en kennis mede verantwoordelijk voor mijn wel zijn. Op dit moment kan ik 10 minuten achter elkaar hardlopen en dat is zeker nog geen 30 minuten dus ik heb nog een lange weg te gaan, maar het is dan ook gelukkig nog geen 22 mei 😀
Ook heb ik een E-bike aangeschaft, een dames model Miss Grace...geweldige fiets... nu begrijp ik helemaal niet meer waarom een herenfiets een stang heeft, want dit is zoveel makkelijker dan je been over het zadel gooien. En zeker in mijn situatie een aangename verandering omdat ik graag fotografeer. Zo'n E-bike is ideaal en maakt het fietsen zoveel makkelijker en je komt er zoveel makkelijker op je plaats van bestemming. Vooral door de belasting voor je buikspieren en rugspieren tijdens het fietsen op een gewone fiets en heel belangrijk "je bent in beweging"...vooral dat laatste is belangrijk.
Een ander doel om naar uit te kijken is het plannen van vakantie, hoewel dat misschien een beetje de ver van mijn bed show is en je toch met enige aarzeling een vakantie boekt want je weet tenslotte maar nooit...hebben wij het toch gedaan en de eerste staat al voor over een aantal weken gepland. Maar eerlijkheidshalve ga ik niet verder dan een half jaar vooruit kijken...beetje ANGST toch.
Het geeft een goed gevoel "het hebben van doelen" en geeft mij een beetje het gevoel van vroeger terug.
Afgelopen donderdag de 11e februari bij mijn chirurg geweest voor mijn controle onderzoek, het gaat goed met mijn vocht in de buik en het is mede dankzij mijn plas medicatie nu 13 weken geleden dat ik voor het laatst ben gedraineerd en daar ben ik zeer hoopvol over. Hoe nu verder was mijn vraag aan prof. dr. Busch en zijn advies was helder, we doen even niets want je voelt je goed "JA toch". Dus even geen CT scan want daarop zien wij toch niet alles en wat wij wel zien is heel veel bind en litteken weefsel. Maar wij hebben wel afgesproken dat wanneer ik mij tussentijds ook maar even niet zo geweldig voel ik mij onmiddellijk
bij hem zou melden. Eerlijk gezegd was ik wel blij met zijn advies want de rust die ik nu heb na een heftig 2015 is heel prettig.
In de wachtkamer waren meerdere patienten voor prof. dr. Busch en zo raakten wij in gesprek met mensen waarvan de man in 2010 was geopereerd, er was hem toen 3 jaar gegeven...het is nu 2016...dus ik bedoel maar...er is altijd hoop.
Heb jij dan helemaal nergens last van zullen er onder jullie misschien vragen?
Ik voel mij een gezegend mens, maar ook ik heb mijn probleempjes en de gebruikelijke pijntjes die jullie ook ervaren maar die wegen niet op tegen het feit dat ik er nog altijd ben, en ik in staat ben om mooie dingen te doen, te mogen genieten van mijn wandelingen met mijn honden, het samen zijn met mijn gezin die mij steunen in elk opzicht in goede en slechte dagen en elke dag weer die mij gegeven is.
Spock zou zeggen: Live Long And Prosper
Goeds en Groet, Gerrit
Ik ben ergens half januari weer naar de sportschool gegaan om te werken aan mijn spierkracht want de 2 chemokuren en dan met name de laatste had niet veel overgelaten van mijn spiermassa en mij en ik schrok elke keer weer als ik mijzelf voor de spiegel zag staan...ZO ENG...conditioneel had ik een flinke jas uit moeten doen en ik was een schaduw van de man die ik voor de Whipple
operatie, chemotherapie en Nefrodrain en Niersteen operatie dit was mede als gevolg van de 2e chemotherapie sessie.
Via Runnersworld in Zaandam kwamen wij in contact (via mijn dochter) met een fysiotherapeute van het VUMC die mij adviseerde hoe voorzichtig weer te beginnen met sporten...een minuten kwestie per onderdeel met een lage hartslag, ook een compressie shirt was onderdeel van het advies, dit is een strak zittend shirt wat de bewegingen van de buik op vangt en de buikspieren ontziet.
Want daar zit het grootste probleem, tenslotte is een Whipple operatie niet niks die je ondergaan hebt.
Doe geen onderdelen waarbij de buikspieren worden belast zoals bijvoorbeeld roeien en buikspier oefeningen.
De buik blijft altijd een gevoelige plek is iets wat ik bij veel mensen lees op kanker.nl en pijntjes zijn daar onderdeel van.
Het is een geweldig gevoel om onder sportende mensen te zijn en je eigenwaarde krijgt weer een heerlijke boost.
Wat doe ik zoal: fietsen, ligfiets, crosstrainer, steppen, wandelen op de lopende band alles met een lage hartslag. Alle onderdelen een minuut of 10 en zo ben je toch al gauw een uurtje bezig. Het viel niet mee de eerste keer weer sporten, vooral omdat tussen mijn oren de herinnering aan betere tijden opgeslagen zit. Het valt niet mee om te moeten accepteren dat die tijd is geweest.
Inmiddels ben ik begonnen met voorzichtig rennen op de lopende band...4 minuten wandelen en 1 minuut rennen op snelheid 7.5 en dit een half uur lang. Ooit was ik een duurloper die 16 km per uur liep maar dat was ooit en conditioneel in zeer goede doen was. Voor mijn operatie was ik Niet Operabel en ik ben er nog altijd tot op heden van overtuigt dat het hebben van een goede conditie heeft geleid tot mijn operatie omdat mijn chirurg het met mij aandurfde en dat ik er nog altijd ben dit verklaard een beetje mijn drang om mijn conditie weer op peil te brengen, want ik ben ervan overtuigt dat dit een positieve wending geeft aan je ziekte.
Op 22 mei is de AMC loop en ik heb mij als doel gesteld om de 5 KM te gaan rennen want die gaat namelijk door het AMC een weg die ik in het jaar 2015 menig keer ben gegaan. Het leek mij dus super om dezelfde weg maar onder andere omstandigheden af te leggen (rennend). Ik zal mijn doktoren zeker uitnodigen om dit samen met mij te doen, tenslotte zijn zij met hun wijsheid en kennis mede verantwoordelijk voor mijn wel zijn. Op dit moment kan ik 10 minuten achter elkaar hardlopen en dat is zeker nog geen 30 minuten dus ik heb nog een lange weg te gaan, maar het is dan ook gelukkig nog geen 22 mei 😀
Ook heb ik een E-bike aangeschaft, een dames model Miss Grace...geweldige fiets... nu begrijp ik helemaal niet meer waarom een herenfiets een stang heeft, want dit is zoveel makkelijker dan je been over het zadel gooien. En zeker in mijn situatie een aangename verandering omdat ik graag fotografeer. Zo'n E-bike is ideaal en maakt het fietsen zoveel makkelijker en je komt er zoveel makkelijker op je plaats van bestemming. Vooral door de belasting voor je buikspieren en rugspieren tijdens het fietsen op een gewone fiets en heel belangrijk "je bent in beweging"...vooral dat laatste is belangrijk.
Een ander doel om naar uit te kijken is het plannen van vakantie, hoewel dat misschien een beetje de ver van mijn bed show is en je toch met enige aarzeling een vakantie boekt want je weet tenslotte maar nooit...hebben wij het toch gedaan en de eerste staat al voor over een aantal weken gepland. Maar eerlijkheidshalve ga ik niet verder dan een half jaar vooruit kijken...beetje ANGST toch.
Het geeft een goed gevoel "het hebben van doelen" en geeft mij een beetje het gevoel van vroeger terug.
Afgelopen donderdag de 11e februari bij mijn chirurg geweest voor mijn controle onderzoek, het gaat goed met mijn vocht in de buik en het is mede dankzij mijn plas medicatie nu 13 weken geleden dat ik voor het laatst ben gedraineerd en daar ben ik zeer hoopvol over. Hoe nu verder was mijn vraag aan prof. dr. Busch en zijn advies was helder, we doen even niets want je voelt je goed "JA toch". Dus even geen CT scan want daarop zien wij toch niet alles en wat wij wel zien is heel veel bind en litteken weefsel. Maar wij hebben wel afgesproken dat wanneer ik mij tussentijds ook maar even niet zo geweldig voel ik mij onmiddellijk
bij hem zou melden. Eerlijk gezegd was ik wel blij met zijn advies want de rust die ik nu heb na een heftig 2015 is heel prettig.
In de wachtkamer waren meerdere patienten voor prof. dr. Busch en zo raakten wij in gesprek met mensen waarvan de man in 2010 was geopereerd, er was hem toen 3 jaar gegeven...het is nu 2016...dus ik bedoel maar...er is altijd hoop.
Heb jij dan helemaal nergens last van zullen er onder jullie misschien vragen?
Ik voel mij een gezegend mens, maar ook ik heb mijn probleempjes en de gebruikelijke pijntjes die jullie ook ervaren maar die wegen niet op tegen het feit dat ik er nog altijd ben, en ik in staat ben om mooie dingen te doen, te mogen genieten van mijn wandelingen met mijn honden, het samen zijn met mijn gezin die mij steunen in elk opzicht in goede en slechte dagen en elke dag weer die mij gegeven is.
Spock zou zeggen: Live Long And Prosper
Goeds en Groet, Gerrit