De naakte waarheid en tijd voor een feestje

7 november 2021

Zo'n kaal hoofd heeft iets van een naakte waarheid. Een niets verhullend iets. Geen schoonheid, maar pijn. Vernedering. Hij is er en hij heeft me te pakken. De snelheid zit me op de hielen. Van het schilderij met vrouw met de linkerborst naar nu. Als ik in de spiegel kijk? Die naakte waarheid voelt voor ons allemaal anders. Het zijn de ogen die het verhaal vertellen. Mijn blikveld is niet veranderd, wel verdiept. Als ik naar mijn liefdes kijk, zie ik ze zoals ik ze voorheen zag. Hooguit zonder sliertje haar welke voor één van mijn ogen danst en mij probeert af te leiden van de essentie. Ik zie ze mij zien, ik zie ze mij écht zien. Ik zie hun liefde maar ook hun angst en pijn weerspiegelt in hun ogen. 
___________________________________________

Op maandag 27 september hebben we een afspraak met Grace. Soms kan een naam perfect bij iemand passen. Grace is zo iemand... Zachtaardig, liefdevol gezichtje. Grace zou zo op zondagochtend tussen het kerkkoor kunnen staan swingen. Ze stelt me gerust, neemt de tijd, denkt mee, geeft ruimte voor verwerking, geeft ruimte aan de angst en de vragen. Over 2 dagen gaan we beginnen. Dan gaat de eerste chemo van start. De eerste van 4 stuks die om de week gaan terugkomen. Ze probeert ons hier op voor te bereiden. Ik ben voornamelijk opgelucht dat we gaan beginnen. Over hoe het moet met de stereotactische mammografie de dag ná de chemo is moeilijk voorstelling te geven. Ze luistert, oppert en doet wat van haar liefdewerk. Grace is een topper.   

Het is zaterdag 6 november en vandaag vieren we mijn zesenveertigste verjaardag. Jammer, want vanaf nu bevind ik me aan de verkeerde kant van de veertig. Vijfenveertig klinkt nu eenmaal een stuk jonger in mijn optiek dan zesenveertig. Voor de gelegenheid hebben we een high tea voor 12 gereserveerd, in het restaurant van het natuurpark. Mijn lief, meiden en ik arriveren als eersten en nemen strategisch plaats in het midden van de tafel. Ik merk al snel dat ik me lastig kan concentreren op de gesprekken links en rechts van mij. De tijd tikt voorbij en ik wil iedereen de aandacht geven die hij of zij verdient. Iedereen die me lief is, en speciaal voor mij gekomen is. Ik hoor mijn lief zeggen dat hij zich zorgen heeft gemaakt de afgelopen dagen, of ik wel voldoende zou opknappen voor vandaag...

De chemo's vallen me zwaar. Inmiddels heb ik er 3 achter de rug en heb ik er nog 1, van deze zware, in het vooruitzicht. De weerstand neemt per keer toe. Na de eerste keer kon ik het nog vergelijken met een bevalling. Na de eerste denk je, dit nooit meer! En dan toch, na een tijdje ga je er weer voor. Zo ook na de eerste chemo. Toen ik na een week weer opkrabbelde, en me weer "mezelf "begon te voelen was ik er wel klaar voor. Kom maar op, dacht ik! Over 3 dagen is het weer zover en ik voel een grote afkeer. Nu ik net weer een paar dagen iets sterker begin te worden, weet ik dat ik over een paar dagen weer helemaal terug bij af ben, of nog minder... Het is iedere keer inleveren.  

De enige keer dat ik tot nu toe mijn pruik heb opgezet is toen één van mijn dinnetjes met haar jonge kindjes op visite kwam. Ik wilde hen niet confronteren met een "kale" tante Lies, maar daarna heb ik hem aan de kant gemikt en niet meer opgezet. Tot gisteren. Lief en ik besloten voor een bliksembezoek aan Bataviastad. Ik kom uit de paskamer en kijk naar mijn spiegelbeeld en schiet vol, geschrokken van het kijken naar mezelf. Bleek en aangedaan met het blauwe mutsje. Gelukkig is het rustig in de winkel als ik verdrietig in de armen van mijn lief vlucht. Met een nieuw setje voor morgen en een bliksem bezoek aan de make-up store voor een oppepper voor mijn gezicht, keren we huiswaarts. Terwijl mijn lief onder de douche staat na zijn hardlooprondje, zoek ik mijn pruik op. Vlecht hem zoals ik mijn haar ook altijd vlocht, en steek de kaarsjes aan...   

Twee dagen voor chemo nummer 2 sta ik voor de spiegel. Het badwater loopt en ik haal een borstel door mn haar. Sinds de dag ervoor is de dooi ingezet. Terwijl ik met de borstel door mijn haren kam, neem ik grotere plukken haar mee. Terwijl ik in bad lig, en probeer op te zoeken op mijn telefoon wanneer nu hét moment is om de boel eraf te halen, komt mijn grote meid binnengelopen. Ik vraag haar hoe ze het vindt als we morgen de schaar erin zetten. Ook mijn kleine meid komt even kijken wat voor reuring er in de badkamer plaatsvindt. Mijn kleine meid, zal niet mijn kleine meid zijn om alle kansen aan te pakken om wat later naar bed te gaan, en ze besluiten samen mijn haren voor een laatste keer te wassen. Ik voel die heerlijke kleine handen door mijn haren gaan, masserend, voorzichtig. Uitspoelen en dan nog een keer met de zachtmaker. Zachtjes ruziënd achter me, wie er aan de beurt is laat ik een stille traan.  

Bij binnenkomst is iedereen blij verrast met mijn "op mezelf lijkende" coupe. We maken wat grappen maar ik ben blij dat ik gisteren de pruik weer van stal heb gehaald. De etagères komen op tafel, de thee en koffie wordt ingeschonken en we proosten gekscherend op de komende 46 jaar. Rechts van mij zitten mijn ouders en tegenover hen één van mijn dinnetjes met man. De gesprekken lopen en ik voel dat iedereen zich gaat ontspannen, pak kadootjes uit en geniet...

Iedereen van ons gezin heeft zich in de keuken verzameld. De kinderen staan om me heen. Lief zet het krukje in het midden van de keuken en knoopt de kapperscape om. Ik maak snel 2 vlechtjes die ik met elastiekjes aan de boven- en onderkant vastmaak. Deze gaan we bewaren voor later. Mijn kleine meid knipt als eerste één van de vlechtjes af. Ze schrikt als ze hem in haar hand houd en loopt vlug de woonkamer in. Vanaf een afstandje probeert ze tussen haar vingers door naar me te kijken. Als lief aan mijn grote meid vraagt of ze ook een vlechtje wil afknippen lopen de tranen al over haar wangen. Bonusdochter troost haar. Ik probeer flink te zijn en maak nog een grap over dat ik de wedstrijd van "Kaal of Kammen" helaas heb verloren. Lief knipt het andere vlechtje af en neemt de tondeuse ter hand. Gelaten laten we het allemaal gebeuren en geven elkaar een knuffel als het achter de rug is. Als ik een glimp van mezelf in de weerspiegeling van het keukenraam zie, probeer ik niet te kijken. Als ik in de ogen van mijn liefdes kijk, weet ik voor nu even genoeg. 

We doen even een tafel herschikking als mijn dinnetje met man wat eerder vertrekken om richting het hockeyveld gaan, om hun beide dochters aan te moedigen. Het is fijn om ook even aan de andere kant van de tafel te zitten om met schoonzus, zwager, schoonmoeder en ander dinnetje in gesprek te gaan. Er komen nieuwe hapjes en drankjes op tafel. Inmiddels wordt het druk in het restaurant, de tafels om ons heen raken vol. De meiden besluiten, als ze hun etagère met vooral de bitterballen op hebben, om naar buiten te gaan. Het is fijn, zo met elkaar, ontspannen, genieten, wederzijdse verhalen. Mijn lief die me af en toe opzoekt met zijn blik of het nog gaat. 

Het was best al een aantal weken geleden dat ik mijn laatste stukje schreef. Wat heb ik in de tussentijd veel berichten, kaarten, appjes, bloemen en kadootjes mogen ontvangen. Het maakt me stil dat zoveel mensen aan ons denken. In mijn laatste stukje schreef ik over de extra onderzoeken omdat er nog twee verdachte plekken waren gevonden. Gelukkig bleek dit loos alarm. We vechten tegen één tumor in mijn linkerborst, zonder uitzaaiingen. Ondertussen is het genetisch onderzoek van start gegaan en krijgen we hier over een week of 4 de uitslag van.

Eén van mijn dinnetjes appte me gisterenavond, na het feestje, dat het zo bijzonder was om te zien hoe mijn kleine meid reageert als ik het even moeilijk heb. Het ontroerde me dat zij dat zag. Want ik besef me iedere dag weer wat het voor mijn liefdes moet zijn om mij te zien lijden. En ondanks de angst en de pijn in hun ogen, schijnt daar ook nog steeds de onmetelijke liefde door. En kijkend naar hen weet ik dat ik door moet. Op naar nummer 4, de volgende (hopelijk minder zware) 12, de operatie, de bestralingen en zelfs eventuele verdere chemo. Alles om de angst en de pijn in hun ogen te doen verdwijnen...

https://zeikerige-gescheiden-vrouw.blogspot.com/2021/11/de-naakte-waarh…