Wat zie jij er goed uit☺️

Hoe is het mogelijk? Wat neem jij? Hoe kom je aan die kleur? Je bent voller en dikker geworden, je ziet er twintig jaar jonger uit....
Dit hoor ik van mijn vrienden, kennissen, mensen int dorp, de verpleegkundigen van de dagbehandeling. Een opsteker dus. En wat is het fijn om deze complimenten te ervaren. 

Het gekke is dat mijn hoofd en lijf niet verbonden zijn, ik vertrouw het niet....na die lyrische getuigenis over prednison ben ik vrij snel teruggegaan in milligrammen, het was teveel, ik was hyper, en trok dit niet....eind april 30 mg en afgebouwd naar 20mg....en dat is weer te weinig....ik ga vanaf vandaag int midden zitten. 30mg en hoop dat die kortademigheid weggaat, want dat is echt ruk; geen lucht, geen stem, en weinig kracht.
Dokter Reijm zegt dat ik zelf bepaal wat ik neem, voel het aan en neem wat je nodig hebt.

Verder is mijn gezicht veranderd, van ingevallen wangen, diepere rimpels en vale ogen naar voller ronder koppie, rimpels minder diep en ogen die levenslust stralen.
En ben drie kilo aangekomen, ja ik weeg 56 kilo nu. Wat ik ook doe is mijn make-up weer pakken, lekker in de weer met fijne kleuren en kwasten, en ook iedere dag mijn haarwerk op. Ben eraan gewend nu, nee het is niet bloedheet, tis mooier haar dan ik had, en nog leuker met een haarband, mutsje of baret.

Ik leef dankzij morfine, chemo iedere week en prednison. 

Conclusie; ik zie er niet uit als een K-patiënt. Punt uit. 

En dat wil mijn hoofd nog niet accepteren, aan de ene kant weet ik dat mijn leven op kantelen staat, als de chemo niet meer werkt wat dan?  Aan de andere kant pak ik elke dag om leuke fijne dingen te doen, alles lijkt gaaf, want ik ben herboren sinds april, ik mocht herrijzen als een feniks, zegt Marieke.

Ik ben naar het Praethuys in Alkmaar geweest, een inloophuis voor patiënten en familie, door Evelien van der Werff, zij fietst in zes weken langs alle inloophuizen om aandacht te vragen, zij heeft twee keer borstkanker gehad, en enorm gedreven en ervaren, ik ken haar via KLM. Het inloophuis is voor mij nu een veilige plek waar ik met lotgenoten, wat een rotwoord, over k kan praten.

Wat mij ook helpt is luisteren naar deze posdcast: Oorlog in je lichaam gemaakt door een oorlogsjournalist wiens vrouw borstkanker krijgt. 

Ik weet het even niet meer, mag nog blijven leven, hoelang nog en hoe dat is nu de vraag en dat weet niemand.

Ik blijf geloven in positiviteit en goede energie en zoek dat op; de lange  dagen en het mooie weer, de betere berichten over de pandemie en de loyaliteit van mijn gezin vooral Jaap de vriendinnen/vrienden-groep helpen enorm!

Blijf geloven en geef nooit op!

Groet van de vechter

Annelies