Lot-genoten of lot-genieten?
Beste allemaal,
Eergisteren was de vrijwilligersdag van mijn patiëntenvereniging Stichting Olijf (netwerk voor vrouwen met gynaecologische kanker en hun naasten). Voor mij de eerste live ontmoeting met andere Olijfjes sinds ik 1,5 jaar geleden als vrijwilliger redacteur ben ingestapt. Door Corona was dat eerder helaas niet mogelijk. Het was een mooie zomerse dag met fijne, warme ontmoetingen, persoonlijke gesprekken over onze ervaringen met kanker èn met ontspanning en gezelligheid. Wat een leuke, aardige, sterke vrouwen (en enkele mannen) bij elkaar en wat een indrukwekkend actieve patiëntenvereniging! Ik ben trots erbij te mogen horen! En … ik heb genoten!
Lot
Op de terugreis naar huis mijmer ik in de auto over het woord ‘lot’. Waarom geeft dat woord me toch elke keer een somber, slachtoffer-achtig gevoel? Hoezo is het mijn lot of dat van anderen dat we kanker hebben gekregen? Stond dat soms al bij onze geboorte in de sterren geschreven of hebben we iets fout gedaan en hebben we als onontkoombaar gevolg daarom kanker gekregen? Rest ons daarom nu niets anders dan dapper ons lot te aanvaarden? Of moeten we kanker misschien zien als lot uit de loterij? Omdat je van al die shitty levenservaring ook zo ontzettend veel kan leren? Of omdat de meesten van ons veel dankbaardere mensen zijn geworden dan daarvoor? Met name wanneer onze artsen erin zijn geslaagd om de kanker helemaal uit ons lichaam te verwijderen (idealiter) of omdat ze de kanker tijdelijk een halt hebben toegeroepen. Dat is toch een lot uit de loterij?! Want al die noodzakelijke, rottige behandelingen helpen vaak om het leven dat we zo graag met onze dierbaren willen blijven leven, te verlengen. Ook al is die verlenging soms korter dan we zouden willen. Ik kom er niet zo goed uit.
Lotgenoten
Ook de term ‘lotgenoten’ roept bij mij mixed feelings op. Ik pak de begripsomschrijving uit het Nederlands woordenboek (Woorden.org) er maar eens bij. Lotgenoot: Iemand die in dezelfde (vervelende) omstandigheden verkeert, medeslachtoffer, kameraad en vriend.
Vooral het woord ‘slachtoffer’ maakt me boos. Ik vind het vooral dikke pech dat ik 3 jaar geleden kanker kreeg maar ik beschouw mezelf beslist niet als slachtoffer of zielig persoon. En ik prijs mezelf elke dag gelukkig dat ik tot nu toe ‘clean’ ben. Dat is niet iedereen gegund. Hopelijk komt het nooit meer terug! Maar ik ben beslist niet zielig en ik ben geen slachtoffer. Daarvoor ben ik immers veel te levenslustig. Dat geldt ook voor de vrouwen die ik tijdens de Olijf-vrijwilligersdag sprak. Zij wekken allerminst de indruk zielige slachtoffers te zijn. Integendeel zij stralen allen, ondanks het feit dat ze net als ik last hebben van late gevolgen- of erger nog- één of meer recidieven hebben gehad, kracht en optimisme uit. Wauw, wat een sterke, positieve club! En wat verzetten zij individueel en samen veel werk voor onze prachtig patiëntenorganisatie. Ik ben trots dat ik daar als vrijwilliger ook deel van mag uitmaken!
De andere begripsomschrijvingen (iemand in vergelijkbare omstandigheden, kameraad en vriend) maken me gelukkig veel blijer. Ik vind het fijn om te weten dat er anderen zijn, die snappen wat ik doormaak omdat ze ook een vorm van gynaecologische kanker hebben (gehad). En het is steunend om af en toe ervaringen uit te wisselen of te rade te gaan bij meer ervaren anderen. Telefonisch, online of live. Daardoor krijg je ook een bijzondere band met elkaar. Juist door de gedeelde shit. Zonder die K-kanker was dat nooit gebeurd. Lotgenoten in die betekenis worden als het ware nieuwe vriendinnen, waar je in tijden van voorspoed en tegenspoed altijd een beroep op kan doen. Hoe fijn is dat?!
Lot-genieten
Later, thuis op de bank met een kopje thee, realiseer ik me opeens dat ‘genoten’ ook de onvoltooid verleden tijd van het werkwoord ‘genieten’ is. Eigenlijk spreekt de term ‘lot-genieten’ me daarom veel meer aan dan 'lot-genoten’. Niet dat kanker iets is om uitbundig van te genieten, integendeel. Maar ervaringen delen met anderen die iets vergelijkbaars is overkomen, elkaar steunen en bemoedigen, maakt je kanker-lot dragen een stuk dragelijker.
Volgens mij kunnen we dat binnen Olijf goed. Niet alleen als vrijwilligers onderling maar ook met alle vrouwen met gynaecologische kanker die telefonisch via de Olijf-lijn, onze site, whatsapp of via online en live bijeenkomsten de weg naar Olijf weten te vinden. De vrijwilligersdag was daar een mooi bewijs van. Al die spontane gesprekjes met lotgenoten over ‘Wat heb jij?, Hoe heb jij dit doorstaan? En hoe gaat het nu met je?’ raken en ontroeren me. Binnen 5 minuten met relatief onbekende vrouwen praten over heel persoonlijke ervaringen en gevoelens, is zo waardevol! Op dat soort momenten voel ik me meer een lot-genieter dan een lot-genoot.
En jij?
Vind jij lotgenotencontact net als ik ook heel steunend en fijn? Of heb je een ernstige ziekte maar nog niet de weg gevonden naar een passende patiëntenvereniging? Schroom dan niet om lotgenotencontact te zoeken. Online of life (zie ook onderstaande link van Kanker.nl). Want lotgenotencontact kan je leven een stuk dragelijker maken!
En wat vind je van mijn voorstel om voortaan ‘lot-genieten’ in plaats van ‘lot-genoten’ te zeggen? Of draaf ik nu een beetje door?
Ik ben benieuwd naar jouw reacties!
Levendige groet,
Christa
Meer weten:
· Kanker.nl. Platform voor mensen met kanker. Over lotgenotencontact: https://www.kanker.nl/gevolgen-van-kanker/omgaan-met-kanker/wie-kan-helpen/lotgenoten
· Stichting Olijf (voor vrouwen met gynaecologische kanker): www.olijf.nl. Voor lotgenotencontact: https://olijf.nl/lotgenoten/telefonisch-contact-via-de-olijflijn
· ChristaBlogt: Ben je benieuwd naar mijn ander blogs? Bijvoorbeeld de blog die ik over Levenskunst schreef?
https://christablogt.blogspot.com/2021/08/blog-24-levenskunst.html
Voor mijn overige blogs zie: https://christablogt.blogspot.com/
7 reacties
Jolanda 100, Alice en Hanneke en anderen gingen je voor en in dat rare woord lotgenoten, in de staatsloterij van het leven krijgt een ieder van ons bij geboorte een lot. Het is niet de hoofdprijs die we hebben gewonnen maar de pech prijs. Woorden uit zijn verband halen schiet niet op het is eigenlijk het niet benoemen van wat het is kanker vriend/kennis of mede lijder. Maar gezien de angst de in de ziekte ligt zal dat het waarschijnlijk ook niet worden.
Sterkte
Hoi Rono,
dankjewel voor je reactie. Ik ben het met je eens woorden kunnen soms ook versluierend werken. En kanker is natuurlijk geen woordspelletje. Want onder de streep is het voor ons allemaal iets waar we niet voor hebben gekozen en wat we niemand anders toewensen. En het belangrijkste van alles, ongeacht hoe we het noemen is: anderen die moeite doen om te snappen waar je als kankerpatient doorheen gaat, ons nabij blijven en ons daarin willen steunen. Lotgenoten, zoals hier op kanker.nl, familie, vrienden en anderen. Daarom zeg ik graag net als jij ‘ sterkte’ tegen iedereen die dat momenteel kan gebruiken.
En, samen met veel anderen ben ik verdrietig dat Alice, Hanneke en vele anderen aan de gevolgen van kanker zijn overleden. Zij hebben ons door hun bestaan veel positiviteit gebracht. Om nooit te vergeten!
Groetjes,
Christa
PS Heleentje mailde me dat ze in 2021 ook een blog over het woord lotgenoten contact heeft geschreven. Die heb ik kennelijk eerder gemist. Beslist de moeite waard om ook te lezen.
Ik heb op een ander platform al gereageerd op jouw blog.;) Christa.
Dank voor het noemen van mijn blog. Heel andere invalshoek. Maar vult elkaar wel aan denk ik. :)
Lotgenotencontact | Kanker.nl
hi Lenneke,
ze zeggen wel eens: alles is al geschreven. Dat is ongetwijfeld waar. En tegelijkertijd schrijven we allemaal ons unieke eigen verhaal. Die vullen elkaar inderdaad mooi aan.
groetjes
Christa
Hoi Christa,
Hoewel we elkaar niet echt hebben gesproken op de dag zelf, wist ik wel dat ik je gezicht ergens van kende... van hier dus!
Het was inderdaad een fijne dag.
Als je erover nadenkt, is het best bijzonder dat er sommige omstandigheden in het leven zijn, die personen als groep samengooien. Huisgenoot, landgenoot, bondgenoot, ploeggenoot... het zijn allemaal stukjes van een identiteit. Net zoals de andere labels die je identiteit kunnen vormen: vrouw, man, zoon, dochter, tekstschrijver, docent, arbeidsongeschikt, sportliefhebber, enzovoorts. Je bent er vele en toch ben je niet één. En nu was het gynaecologische kanker en vrijwilligerswerk die ons samenvoegden. Zouden we op basis van andere "labels" groepen vormen, dan zouden die groepen er waarschijnlijk anders uitzien.
Liefs, Mirjam
Hoi Mirjam,
Jammer dat we elkaar niet gesproken hebben op de Olijfdag. We hebben wel eens eerder met elkaar gemailed, maar ik had nog niet ontdekt dat je ook vrijwilliger daar bent en/of hoe je er uit ziet. Zo te zien op diverse foto's van jou wisselt dat ook nog wel eens. Kort haar staat je ook goed!
Je schrijft het inderdaad mooi: we zijn niet onze kanker en niet alleen het vrijwilligerswerk dat we doen maar nog veel meer. En soms zijn we lotgenoot, omdat we allebei dezelfde rottige kankersoort hebben. Mooi dat jij net als ik vrijwilliger bij Olijf bent. En dat je net als ik heb genoten.
Ik ga jouw blogs vanaf nu ook volgen. Ai, is het alweer een jaar geleden. Pff wat krijgt een mens toch veel te verduren in haar/zijn leven. Toitoi!
groetjes
Christa
Inderdaad het woord lotgenoten is eigenlijk een raar woord. Het is in de verleden tijd van genieten en "genoten" is eigenlijk ook best een stom woord omdat er met kanker vaak weinig genoten wordt.
Maar hoe we dan ook noemen. We herkennen veel in elkaars blogs en geven tips of opbeurende woorden bij slecht bericht of hele zware periodes.
Lotgenieten, steungenoten, hoopgenoten. Zomaar wat kreten die bij mij opkomen. Ik ben wel heel blij met kanker.nl en de vele steun, begrijp en zelfs liefde van mensen die ik eigenlijk helemaal niet ken. Maar we zijn verbonden door een nare ziekte en proberen ons er allemaal hoe dan ook doorheen te slaan. Allemaal sterke en dappere mensen die vooral veel pech hebben dat hun dit is overkomen. Sommigen " genezen" gelukkig , anderen overlijden helaas en sommigen zijn palliatief en hopen op een wonder en op nog veel extra tijd waarin genieten toch wel heeeeel belangrijk is vind ik.
Prachtig dat je die patiëntenvereniging hebt opgericht zeg!
Liefs Carla xxx