Mijn echtgenote zou dood moeten zijn maar leeft!

Mijn echtgenote heeft vandaag 5 jaar geleden de diagnose uitgezaaide longkanker gekregen, net als recent Freek van Susan bijvoorbeeld. Ongeneeslijk dus. En waar we hadden gedacht dat dat nooit zo lang goed zou gaan, gaat het 'nog steeds' goed! Stabiel, heet dat dan. Ook nu, na inmiddels 32(!) chemokuren gaat het overwegend goed! Een beetje een boodschap van hoop, voor wie er mee te maken heeft, wetende dat het bij iedereen weer anders is.

We zien het overigens niet als een strijd, maar wel als een worsteling.

In het ziekenhuis wordt ze een witte raaf genoemd. Een zeldzaam verschijnsel. Heel mooi natuurlijk, tegelijk laat dat zien hoe dun het lijntje is waarop gelopen wordt...

We weten dat het eens anders zal worden, de kanker gaat een weg vinden, daar moeten we mee leven. Maar dat is juíst een reden om nú de dingen te doen die je graag wilt doen en te kijken naar de positieve dingen in het leven.

We willen hierbij ook enkele tops en tips delen. Dit omdat we best wel eens tegen 'onhandige' opmerkingen aanlopen. We snappen wel dat dit ook kan komen doordat men niet goed weet wat te zeggen. 

Wat betreft de opmerkingen, dit wordt onderkend door het groepje lotgenoten waar ze deel van uitmaakt, dus de volgende info komt van echte ervaringsdeskundigen zogezegd.

We weten echt dat die opmerkingen niet  vervelend bedoeld zijn, ze kunnen wel zo binnenkomen. Juist daarom hoop ik dat mensen iets hebben aan de volgende tops en tips! En ze zijn waargebeurd.

TOPS (do's):

-ik probeer me in te beelden hoe erg dit moet zijn maar dat lukt me niet

-ik weet gewoon even niet wat ik moet zeggen

(en dergelijke)

TIPS (dont's):

-we gaan toch allemaal dood 

-ik kan morgen ook onder de bus lopen

(en dergelijke)