Ontvluchten en ontluchten

Een week na de uitslag van de scan zijn we inmiddels alweer thuis van onze paar heerlijke dagen weg. Het stond al langere tijd op de planning om even weg te gaan en even de boel de boel te laten. Elke keer kwam er iets tussen en zo verzet je de vakantie vaker. We wilden echt even rust, met elkaar zijn en even los van de bekende woonomgeving. Dat elke dag ‘hoe gaat het?’ komt na een driekwartjaar ook wel weer even je neus uit.

Iedereen bedoeld het hartstikke goed en iedereen gaat er natuurlijk anders mee om. Ook voor de dierbaren komt dit nieuws aan als een enorme klap. Mijn prinses is zo’n geliefde vrouw, iedereen voelt mee en daar is oprecht geen woord aan gelogen. Maar soms lijkt het zo benauwd om iedere dag dezelfde vragen te krijgen. Ik ben maar een partner en ik word ‘gelukkig’ vaak vergeten in deze case. Ik sta er vaak bij en het lijkt alsof ik er niet ben. Dit geeft helemaal niks voor mij, want ik ben graag een anoniemerd. Maar ook ik, steeds het stilstaan en gesprekken aangaan kon wel wat rust gebruiken. Mijn eigen hoofd even leeg kunnen maken is erg belangrijk om mijn vrouw bij te staan in dit proces. Ik ben dan ook opgeladen en klaar  voor the next level. Maar dat niet alleen want er zijn in deze dagen ook een hoop nieuwe vragen in mijn gedachten opgekomen. Die moet ik opschrijven om vervolgens weer te kunnen vragen aan de arts. En zo gaat het balletje weer rond.

Door de corona en ondanks dat er eigenlijk weinig te beleven valt hebben we een heerlijke vakantietijd beleefd in Drenthe. We zijn heerlijk met zijn drietjes (Prinses, doodle en ik) naar de Huttenheugte geweest om te wandelen, lekker te eten en heerlijk uit te rusten in het huisje. Helaas door het slechte weer wat op komst was en de omgeving waar geen take-away of toiletmogelijkheden te vinden zijn hebben we besloten om toch maar eerder naar huis te gaan. Dit geeft helemaal niets, we gaan nog een paar  dagen heerlijke dagen verzinnen. Bossen om te wandelen dichterbij bijvoorbeeld.

Ik ben ontzettend dankbaar voor de afgelopen week en de mooie momenten die we hebben gehad. De intense rust, jeetje. Hier in ons dorp in Reeuwijk aan het plassengebied heb je nu massatoerisme nu niemand meer naar het buitenland vliegt. Dan kom je in Drenthe en echt ik kan het iedereen aanbevelen.. wat een RUST! Heerlijk. Ik denk dat ik maar gewoon ga verhuizen!! 😉 Echter, in de corona tijd ben ik van mening dat je beter goed voorbereid kan zijn op de leegte (winkels, take aways heb je niet overal blijkt maar weer, als vrouw in een maandelijks probleem niet naar een toilet kunnen bijv..) Ik zou toch even wachten denk ik.

Maar ik ben zeker de realiteit even vergeten deze week. Ik heb genoten van wat ik had op dat moment en ik heb denk ik elke minuut van de dag naar mijn prinses gekeken en gewoon genieten van dat ze voor me kan zitten. Even geen ziekte en even leven bij de dag. Ik ben elke dag zo trots op haar want ik help haar waar ik kan maar zij moet dit doen, en over een jaar of misschien twee jaar dan pas gaan we eens echt goed vakantie vieren. Een vliegreis wat mij betreft naar een land wat zij wil. In de tussentijd kan ik maar beter gaan sparen om dat mogelijk te maken voor de vrouw  van wie ik hou. Zij verdient de hele wereld, zij is mijn wereld!