De chronische pijn van onvruchtbaar zijn, en de mythe van draagmoederschap

Even een blog over iets dat mij enorm bezig houdt de laatste tijd, tevens iets waar ik dagelijks aan herinnerd word.

Toen we de diagnose kregen veranderde onze hele toekomst. Na lang en hard werken waren wij eindelijk aan het proberen zwanger te worden. Een droom die uitkwam, aangezien ik zelf niet echt een familie heb, en ik sinds dat ik 'terug' kan denken al moeder heb willen worden. Waar het eerst leek alsof we het 'proberen' moesten uitstellen tot zomer 2021 vanwege stadium 1a1 (wat ik al een intense hel vond), werd dat na de 1b1 diagnose zelfs de zomer van 2022. Maar toen kregen we 22 juni 2021 te horen dat het klaar was. Ik moest preventief bestraald worden omdat de kans groot was dat ik anders dood zou gaan. Waar ik eerst riep "Prima, dan ga ik maar dood. Ik doe het niet", kickte toch mijn overlevings instinct in. Ik ben blij dat ik nog leef, maar ik ben vaak ook niet blij dat ik nog leef, en dan voel ik me weer schuldig naar de mensen die graag met mij zouden willen ruilen. Maar de afgelopen 33 jaar waren gewoon heel zwaar, en moederschap was mijn levensmissie. Dat hield mij op de been. Maar blijkbaar wil ik ook niet dood aan kanker. En dus liet ik mij met groot verdriet bestralen. 

Eigenlijk had ons kindje nu zo'n jaar moeten zijn. Dat kindje wat ik al zo lang meedroeg in mijn hart, met donker haar en groene ogen. Waarvoor ik al zoveel mooie plannen had. Ik kon niet wachten om te zien hoe hij zich zou ontpoppen, en wat voor mens hij zou worden. (Op één of andere manier had ik in mijn hoofd dat ik een zoon zou krijgen, geen idee waarom). Om iemand te begeleiden in zijn pad hier, hem veilig houden, onvoorwaardelijke liefde te bieden en samen uit te zoeken wie hij is. Dat leek mij zo magisch. Een heel dankbaar iets, een persoon te zien ontwikkelen, groeien en te mogen begeleiden. En ook om alles anders te doen dan mijn ouders, daar had ik zo hard aan gewerkt. 

Maar in plaats daarvan ben ik onvruchtbaar en is de kans heel groot dat wij nooit ouders zullen worden, en wij uiteindelijk onze embryo's moeten laten vernietigen. (Adoptie kan niet, en sta ik in de huidige vorm niet achter). De enige enorm zeldzame optie is draagmoederschap. Maar dan moet je wel toevallig iemand in je directe omgeving hebben. Want het actief zoeken van een draagmoeder is helaas strafbaar. Iemand moet toevallig ons verhaal horen, en contact opnemen met ons, hoe groot is die kans? En helaas hebben wij niemand in onze directe omgeving die dat wil, of überhaupt mag doen.

Wanneer je aangeeft onvruchtbaar en ongewenst kinderloos te zijn roepen mensen al snel "Dan zoek je toch een draagmoeder", maar er zijn ongelovelijk veel regels en haken en ogen. Het is een lang traject, het voor traject is bijvoorbeeld al 1 jaar. En de kans op slagen is minder dan 50%. Ik denk dan ook dat mensen geen idee hebben hoe pijnlijk het roepen van al die 'oplossingen' is.

Zodra je onvruchtbaar bent, heb je binnen no time alle alternatieven gevonden. En helaas zijn er gewoon niet veel alternatieven hiervoor. Het gaat niet oms dingen als; niet aangenomen worden bij je droombaan, of achter het net vissen bij een woning of je vakantie moeten annuleren vanwege een wereldwijde pandemie. Het is iets waar eigenlijk geen alternatief voor is, en wat je hele toekomst veranderd op een manier die jij niet wilt, en wat dus chronisch pijn gaat doen. Als je al iets wilt doen, luister, steun, knuffel. Houd rekening met het feit dat het psychisch soms te zwaar is om in de buurt te zijn van die magische monstertjes. Je hoeft niks 'goeds' te zeggen, of een oplossing te bieden. Als je er wilt zijn voor iemand, wees dan een veilige haven waar iemand kan ventileren. En ja "ik weet niet wat ik moet zeggen" is altijd een goede reactie. Zeker als die gevolgd word door "maar ik luister en ben er voor je". 

Hopeloos ben ik niet. Want wat ik wel weet, is dat ik dus blijkbaar altijd hoop heb. Zelfs de onrealistische hoop dat ik niet onvruchtbaar ben. Hoewel ik donders goed weet dat ik dat wel ben. Overal uiten wij onze wens voor een draagmoeder in de hoop dat er iemand op ons pad komt. Maar na een jaar van die wens uiten, zijn we helaas nog niet één stap dichterbij. En daarmee word het gevoel wel groter dat we realistisch moeten worden, en actief moeten gaan rouwen. Want er is zo'n groot stuk in mijn hart dat dood aanvoelt. Ik begon deze blog omdat ik onze reis na kanker naar een zwangerschap wilde laten zien. Omdat ik daar online zo weinig over kon vinden. Ik wilde een blog met een happy end, maar heel happy ben ik nog niet, en dat happy end is er dus ook (nog) niet. Dus helaas weer een niet al te "positieve" blog. (Ik weet hoe graag de wereld het liefst inspirationele en positieve (ex) kankerpatiënten ziet). Maar ik weet dat deze gevoelens en emoties er ook mogen zijn. Dit is rouwen, en niet voor even, maar levenslang. En daarin zijn wij natuurlijk niet alleen. Dus al laat mijn blog één iemand minder alleen voelen, dan is dat mij alles al waard. En in de tussentijd, blijf ik misschien onrealistisch hopen dat een eventuele draagmoeder onze wens leest. Want ja, hoop blijft, hoe onrealistisch ook.