Het vertellen en de onderzoeken

Wat een verschrikking: dit nieuws moeten vertellen: ik maakte zoveel mensen aan het huilen en in onzekerheid, daar was ik veel meer mee bezig dan wat het met mezelf deed. 
De agenda werd geleegd, er stond zoveel te gebeuren in korte tijd

Weinig tijd om het allemaal goed tot  me door te laten dringen: ik ga het liefst gewoon verder waar ik mee bezig was: leuke dingen doen, werken. Maar de rest van de week zag er heel anders uit. 

Woensdag 23 oktober mocht ik voor de MRI. Een infuusje werd ingebracht, oordopjes en koptelefoon op en ik werd liggend op mijn buik, met een mooie uitsparing voor de borsten, de ‘oven’ ingeschoven. Van de muziek via de koptelefoon heb ik weinig gehoord: wat een lawaai maakt dat apparaat! Halverwege kreeg ik wat contrast vloeistof ingespoten via het infuus.  
Na 3/4 uur was het klaar, infuusje eruit en weer naar huis. 

Vrijdagochtend 25 oktober mocht ik mij om 8 uur melden. Ik had toen al een liter water naar binnen gelurkt, en de verdere voorbereiding kon beginnen: bloeddruk meten, glucose prikken, infuusje op de hand. Toch nog maar even plassen, straks moet ik lang stilliggen. Het infuus werd aangesloten en een halve liter vocht liep in. Na een half uurtje werd de contrastvloeistof bij het infuus ook aangesloten. Nu was het zaak om stil te blijven liggen zodat het goedje overal zou komen. Ik mocht niet lezen, geen muziek luisteren, geen internet. Alleen maar rustig liggen. 
Omdat er nog meer vocht in werd gebracht, moest ik héél nodig plassen, en heb op de knop voor hulp gevraagd. Gelukkig mocht ik al bijna naar de pet ct scan, en kon ik gaan plassen. Dat luchtte op! 
De pet ct scan was niet heel spannend of vervelend. In elk geval géén herrie om me heen. Ik schoof gewoon een paar keer heen en weer door deze ‘oven’ . Halverwege er even vanaf om te keren naar de buik. En het was alweer klaar. Hup naar huis toe, en wachten op de uitslag volgende week woensdag.