Zielig doen?

Zielig doen of niet? Door de ziekte kanker zijn wij financieel best wel arm geworden. De eerste twee jaar na de diagnose hebben wij als zelfstandig ondernemers ons bedrijf zo goed en zo kwaad als het ging overeind gehouden. Wel moesten we flink interen op ons kleine buffertje. Toen ook mijn vader kanker kreeg, mijn man alsnog uitzaaiingen en een van onze zonen (12 jaar) met spoed opgenomen werd met diabetes werd het ons téveel. We weten dat moment nog heel goed, nadat onze zoon uiteindelijk op de kinderafdeling lag en wij even naar buiten liepen om te overleggen, mijn man z'n werkleding nog aan, keken we elkaar aan en zeiden; dit is genoeg! We stoppen ermee. We hadden klanten en werk genoeg maar kregen het gewoon niet meer voor elkaar. Zo veel afspraken in het ziekenhuis, we komen gewoon niet aan werken toe, laat staan emotioneel. Vanaf januari 2017 hebben wij ons bedrijf beëindigd en zitten we in de bijstand. Het geeft ons rust, dachten we en ergens is dat ook wel zo. De laatste twee jaren van ons bedrijf waren financieel best lastig en gaven veel stres. Ziekenhuisbezoeken/onderzoeken steeds maar weer proberen in te plannen voor, tijdens en of na je werk. De angst voor een niet of niet op tijd betalende klant. In die periode zijn we ook kleiner en goedkoper gaan wonen, met onze drie jongens op een flat. Dat gaat trouwens best heel goed, de jongens passen zich voortreffelijk aan en we hebben een prachtig uitzicht op veel groen! De jongens zijn dit jaar ook allemaal over na de volgende klas. Vanaf januari dit jaar ontvangen we dus elke maand financiële bijstand. Het is natuurlijk niet veel maar met wat puzzelen moet het te doen zijn. Vakantietijd, de jongens hebben 6 weken schoolvakantie. Vorig jaar hebben we op de valreep nog een mooie klus aangenomen, waar we samen in korte tijd veel uur in hebben gestoken. Goede afspraken met de jongens gemaakt want die hadden toen net vakantie. Na de klus hadden we een voor ons leuk bedrag in handen en hebben we heel spontaan besloten om de zon in Kroatië op te zoeken met onze oude auto. We hebben een fantastische week gehad met z'n 5en! Onvergetelijk. Toen we net terug waren kregen we het bericht dat mijn man uitbehandeld is. We zijn een jaar verder! Dit jaar zit er geen vakantie voor ons in, niet omdat mijn man in zo'n slechte conditie is, nee dat gelukkig niet, het zit er niet in omdat we de middelen er niet voor hebben. En dat is best balen en verdrietig tegelijk. 11 september staat er weer een nieuwe scan gepland om de longuitzaaiingen van mijn man te monitoren. 10 augustus ga ik met mijn vader naar zijn behandelend arts om te horen of deze afgelopen twee maanden chemo wel iets hebben gedaan? Nadat de vier maanden chemo daarvoor helaas niet of niet voldoende waren aangeslagen. A.s. dinsdagochtend lezen we de diabetespomp weer uit van onze zoon, afgelopen vrijdagavond hadden we nog contact met zijn kinderarts. We zijn nog steeds aan het puzzelen om hem goed af te stemmen qua insuline. Eigenlijk zouden we wel heel graag even willen 'ontsnappen' gewoon lekker in de auto en weg. Tot een volgende blog en liefs, Olijvje