Poging tot schrijven

Dag allemaal,

Bij deze weer een nieuwe poging om de drukte in mijn hoofd te beschrijven. Er is zoveel waardoor het lastig is voor mij om orde te houden. Dat komt natuurlijk ook omdat het zolang is geleden dat ik hier een blog heb geschreven.

Waar was ik gebleven? In het kort:

Een palliatieve partner: mijn maatje en de vader van onze drie kinderen.

Een palliatieve (terminaal) papa: voor mij mijn papa en mama in 1 en daarom noem ik hem pama.

Daarbij middelste zoon die met spoed werd opgenomen en de diagnose diabetes type 1 kreeg.

Wat een gezondheidszorgen! En dat allemaal in één kwartaal tijd, het laatste kwartaal van 2016. Daarvoor hadden we ook heus weleens  zorgen, voornamelijk stress rondom ons eigen bedrijf. Het opvoeden van 3 eigenwijze kinderen en daarnaast een bedrijf runnen viel niet altijd mee. Wisselende inkomsten, onzekerheid en meer van dat soort dingen. Maar we deden het toch maar mooi wel, met zijn twee, mijn Gerrit en ik. En tussen al dat rennen en vliegen gingen we zoveel mogelijk leuke dingen doen met zijn 5en. Wat zijn we veel op pad geweest en wat hebben we leuke herinneringen, videobeelden en foto's. 

Nu leven we alweer in 2020, mijn lieve Gerrit is er nog steeds, we zijn dus nog compleet met zijn 5en. Bewondering en respect heb ik voor hem, ik zie dat hij het zwaar heeft, steeds zwaarder, nu al 5 jaar met deze ROTziekte in zijn lijf. Ik hoor hem nooit klagen maar ik zie zijn pijn wel. Zijn conditie laat hem steeds verder in de steek. Steeds meer dingen vallen af en dat is erg verdrietig. Fietsen gaat niet meer omdat zijn longen dat niet meer trekken. De benauwdheid neemt behoorlijk toe, met name de laatste tijd is het hard gegaan. Een behoorlijke groei van alle bestaande uitzaaiingen in zijn longen, de grootste is nu bijna 10 bij 10 cm, de palliatieve lonsurf chemo werkt niet meer. Deze tabletten innemen ging hem ook steeds meer tegenstaan, direct na inname voelde hij zich flink beroerd en zeer lamlendig. De dosis was al een keer verlaagd maar de klachten bleven. Gerrit is ermee gestopt en ik geef hem groot gelijk.

De oncologe, een erg fijn mens waar we dus nu al 5 jaar contact mee hebben, kwam nog met één laatste middel, met een kans van 10 a 20 procent dat het het onvermijdelijke proces ietsjes vertraagd. Maar uiteraard wel weer een hele lijst aan bijwerkingen en elke twee weken weer naar het ziekenhuis. Gerrit wil en kan niet meer, hij is klaar met al dat gedoe en ik begrijp en respecteer hem. Het ziekenhuis begrijpt en respecteert hem, we hebben goede en fijne gesprekken gehad met veel tranen. Gerrit wil heel graag de verjaardagen van de kinderen nog één keer meemaken zonder vervelende bijwerkingen en spoedopnames. Een zo goed mogelijke kwaliteit van leven dus. De verjaardag van onze oudste is onlangs supergoed gelukt, 17 jaar is hij geworden en we hebben allemaal een prachtige dag gehad! De jongste is eind maart jarig (12 jaar dan) en de middelste eind mei (15 jaar)🙏.

Verder nog een uitnodiging staan om in april nog een keer te gaan kamperen samen met onze lieve vriendjes. Kamperen hebben wij heel erg veel gedaan met erg veel plezier en wederom dus hele fijne herinneringen. Maar kamperen is te zwaar geworden en daarom besloten om ons geliefde tweede huisje (vouwwagen) op marktplaats te zetten. Onze lieve vriendjes hebben een voorseizoenplek in april op een mooie camping hier vlakbij. Ze hebben aangeboden ons te helpen ons wagentje bij hun op te zetten zodat we er kunnen slapen, meer niet, de rest doen we bij hun caravan. Zou geweldig mooi zijn als dat gaat lukken, laat de zon maar komen! 

Al meer dan 20 jaar zijn we samen, dag en nacht mijn lieve Gerrit en ik. Lieve Gerrit ik hou van jou!!! Samen zijn we 1 en ik kan mij geen voorstelling maken zonder jou, als ik daar aan denk dan slaat de paniek toe. Ik gun je het beste, ik gun je geen pijn. Ik gun ons een lang en gelukkig leven, misschien ooit benoemd tot opa en oma...

Het leven is oneerlijk😢...

Lieve mensen, ik vind het moeilijk om te schrijven. Het is onrustig in mij terwijl het op dit moment rustig is hier, iedereen slaapt nog lekker het is weekend. Ik heb klamme handjes en alles tolt. Genoeg voor nu. In mijn volgende blog ga ik verder schrijven want al vind ik het verdomde moeilijk toch denk ik dat het goed is. De jongste rolt zijn bedje uit en is direct wakker, mama wanneer krijg ik nou eindelijk eens een telefoonabonnement, het leven gaat verder🙃. 

O ja, nog even...In mijn volgende blog zal ik wat meer vertellen over mijn lieve pama. Mijn lieve pama die ook nog steeds bij ons is nadat zijn botte oncologe hematoloog hem een jaar geleden naar huis stuurde met de harde woorden: meneer u bent terminaal, maximaal 3mnd geef ik u, wij kunnen echt niks meer voor u doen en u hoeft hier niet meer aan te kloppen.

Ik sluit af, ik hoop dat er een lijn in zit en dat het een beetje leesbaar is geworden. Ik ga het nu nog even niet nakijken en of teruglezen, te moeilijk😉.

Ik wens jullie allemaal een mooi en rustig weekend toe.

Lieve groet,

Olijvje