Als Het Golft

Zo’n zalig moment: met een heerlijk zonnetje vaar ik met allemaal heel dierbare mensen op ons kleine maar fijne bootje door het mooie Westland en Delfland. Ik kijk naar de bloemetjes en meerkoetjes en krijg met gepaste regelmaat een glaasje wijn en lekkere toastjes aangereikt door mijn dierbaren. Mooier wordt het leven niet zo vaak.

En dan plots, totaal onverwacht, krijg ik een ijskoude enorme golf slootwater over mij heen, die me alle adem ontneemt en me van schrik en ontreddering direct doet huilen.

Blijkt dat er een onnozele jongeling van de brug bij Schipluiden sprong en met een enorm bommetje precies naast mij landde. Weet dat joch veel, dat ik met mijn gammele lijf door drie man sterk aan boord gehesen moest worden en op mijn plekje geparkeerd werd met een kussentje in mijn rug.

Ik kan niet al mijn bootgenoten zien, maar zie in elk geval dat mijn oudste zoon en mijn broer geneigd zijn van boord te springen om het jongmens te kielhalen, maar gelukkig weerhoudt het feit van het ontbreken van droge kleding aan boord hen van dergelijke onbezonnen acties.

Ik probeer al een dag of tien te bedenken hoe ik eens zal uitleggen, hoe het voelt om een uiterst slechte uitslag te krijgen van een scan, zoals laatst op 3 juni.

Ik ging heel rustig onder de CT-scan, ik voelde me naar omstandigheden vrij redelijk en was ervan overtuigd dat het een prima scan zou worden. Nu mocht ik gelukkig binnen een half uur na de scan naar mijn arts voor de uitslag. Ik zat op het stoeltje, klaar om te horen wat de plannen waren omtrent mijn herstel, en als ijskoude plens slootwater golfde het negatieve verhaal over mij heen.

Happend naar adem en mijn tranen wegslikkend, hoorde ik dat in slechts twee maanden tijd, er een enorme verslechtering op deze scan te zien was in vergelijking met die van 10 april. De vorige keer was het al een minder leuke verrassing dat het leek of mijn bijnier wat vergroot was. Die was inmiddels nog tweemaal groter gegroeid. En er waren nieuwe plekjes in mijn lever te zien, er zat weer een enorme plas vocht achter mijn long en, ook weer iets nieuws, er bleek nu ook wat vocht in de ruimte rond mijn hart te zitten.

Toen ik opperde waarom die bijnier niet simpel weggehaald kon worden, ik heb er immers nog eentje, antwoordde mijn arts, dat dit in dit stadium geen zin meer had…

Ik heb veel ervaring met kanker. Mijn vader, mijn moeder, twee ooms, een dierbare vriendin, bij allemaal heb ik het ziekteproces van dichtbij meegemaakt, en bij allemaal liep het uiteindelijk fout af. Ik weet daardoor heel goed, dat je geen afspraken kunt maken met kanker, en dat elke scan een nieuwe wending kan betekenen. En toch viel de laatste scan mij heel rauw op het dak. Ik zag dit niet aankomen.

Ik had een paar dagen nodig om van de schrik te bekomen, maar toen kwam toch het zelfbeschermingsmechanisme weer terug. Het vocht achter mijn long werd direct de volgende dag weggehaald, waardoor ik meteen heel veel meer lucht kreeg. En ook mijn eetlust verbeterde daardoor met sprongen, waardoor ik de laatste tijd zalig aan het schransen ben. Ik heb weer zin om dingen te ondernemen: op de koffie bij het werk, met een vriendin lunchen en/of een glaasje wijn drinken.

Op de lotgenoten-website, waar ik dit blog bijhoud, vond ik verhalen van mensen bij wie de immuuntherapie heel erg goed aansloeg, waardoor uitgezaaide longkanker momenteel niet persé een doodvonnis binnen enkele maanden hoeft te betekenen. Het is uiteraard de vraag of dit in mijn geval ook zal lukken, maar er is in elk geval nog iets te proberen. Dat biedt me veel hoop en troost op dit moment.

Inmiddels is mijn foute celmateriaal wat in december vergaard was, opgestuurd naar UMC Leiden voor de bepaling van het DNA daarvan. Aan de hand daarvan kan dan de best passende chemo/immuuntherapie gekozen worden. Op 22 juni moet dat duidelijk zijn en kan hiermee begonnen worden.

Het voelt alsof ik nu nog even een weekje vakantie krijg, om nog even heerlijk te eten met mensen die me dierbaar zijn en een goed bodempje te leggen. Welke chemo ik zal krijgen, is nog even een verrassing, maar ik schat de kans hoog in dat het een pittige zal worden.

Uiteindelijk ben ik snel van van de golf slootwater in het bootje bekomen, een klein poosje later was mijn jurk en mijn humeur weer helemaal opgedroogd en werd het boottochtje weer zalig als vanouds. Op de terugweg bleef de plaaggeest keurig in zijn rode zwembroek op de brug bij Schipluiden zitten, het viel hem vast totaal niet op, dat hetzelfde bootje weer passeerde want hij keek juist de andere kant op.

Ik ga vol goede moed de chemo/immuuntherapie beginnen, en reken erop dat de ‘plaaggeest’ die mij telkens de slechte scans of andere nare ontwikkelingen in het rad van fortuin toebedeelt, de eerstvolgende keer dat ik daar voorbij kom varen, ook eventjes vergeet mijn kant op te kijken.

Ik blijf genieten van de fijne momenten met mijn lieve familie en vrienden, want juist bij de recente tegenslag blijkt wel hoe zeer ik het trof met hen.