Fietsen tegen kanker?

Eind april 2016 was het zover. Met een groep van ruim 50 mensen naar Frankrijk voor de ‘mini-Tour de France’. 6 dagen in Frankrijk fietsen voor Tegenkracht, stichting kanker en sport.

Voor mij was het voor het eerst dat ik bij zo’n activiteit aanwezig was. Er zijn vele initiatieven om geld op te halen voor kanker-gerelateerde goede doelen. Mijn inzet in deze voor Tegenkracht was voor mij logisch omdat Tegenkracht mij heeft geholpen met mijn fysieke revalidatie na kanker.

En nu gaat het mij niet om deze activiteit of andere activiteiten die georganiseerd worden om geld in te zamelen hoor. De meeste initiatieven raken mij, ik ben geroerd dat er zoveel mensen zijn die zich gezamenlijk inzetten voor 1 ding. Maar het fietsen zette mij aan het denken over vergelijkingen die soms getrokken worden.

En tja, tijdens het ploeteren om zo’n berg op te fietsen is er tijd genoeg om na te denken. Kreten als ‘Opgeven is geen optie’, ‘Strijden tegen kanker is de wedstrijd van je leven’ en ‘Groot verzet tegen kanker’ komen langs als leus. En terwijl ik de meters wegtrap begin ik me af te vragen; ‘kan je een vergelijking tussen een sportactiviteit en behandeling tegen kanker?’

Ik begin met het onderzoeken bij mezelf hoe zwaar ik de beklimming vind. En dit af te zetten tegen de chemo’s die ik gehad heb. Ja, die chemo’s waren geen pretje, het was zeker zwaar. Maar kan ik de vergelijking maken met een beklimming van zo’n berg?

‘Als ik zo boven ben kan ik dan nog een keer naar boven?’ vraag ik mezelf af. Direct schiet het in mijn hoofd: ‘Waarom’? Waarom zou ik nog een keer omhoog fietsen? Vind ik het leuk om te doen? Nou, nee eigenlijk. Waarom zou ik het dan doen? Om mezelf te bewijzen dat ik het kan? Dat ik niet onder doe voor anderen? Dat ik het misschien wel sneller kan dan iemand anders die geen kanker heeft gehad? Hoezo? Waarom zou ik dat nodig hebben?

En hoezo die vergelijkingen? Hoe zou je een vergelijking kunnen maken tussen iets waar je voor kiest (de berg op fietsen) en kanker. Hoezo wedstijd van je leven? Het is geen spelletje waarbij een medaille en eeuwige roem op het spel staat. Hoezo opgeven is geen optie? Opgeven is altijd een optie! Stoppen met je behandeling omdat je kwaliteit van leven voorop stelt betekent voor mij trouwens niet dat je opgeeft. Want wat is het verlengen van je leven waard wanneer de kwaliteit van dat leven heel laag is? En hoezo groot verzet tegen kanker? Alsof het kanker iets is waar je je tegen kan verzetten… het is er, of je er nu tegen verzet of niet…

Dat zoveel mensen zich inzetten tegen kanker is mooi en niet verwonderlijk. Iedereen wordt geconfronteerd met kanker. Of het nu iemand in je naaste omgeving is, of dat je het zelf bent. Als 1 op de 3 mensen kanker krijgt dan is het niet te missen dat jijzelf of een naaste kanker krijgt. En kanker krijg je niet alleen, je directe omgeving moet hier ook mee leven. Want hoe is het wanneer je partner of je kind kanker krijgt en het enige wat je kunt doen is er voor de ander zijn? Hoe machteloos moet je je dan voelen?

En terwijl ik dit allemaal denk ploeter ik gewoon door, fietsend de berg op. Ik hoor mijn buurman zeggen dat als ik geduwd wil worden dat dat kan, en als ik even wil uitrusten ook. En in mijn hoofd trek ik toch direct de vergelijking…. Tijdens de behandeling………wat een onzin, het is gewoon mijn ego.