Thema, wat jezelf kunt doen! NR 8 Winnaars maken
De aanleiding voor het schrijven van deze artikelen is, de nog immer actuele, vraag die rondgaat op diverse kanker gerelateerde fora; is het ondergaan van kanker een strijd of niet? De meningen hierover zijn verdeeld, een groot deel van de reageerders vindt van niet, omdat men overgeleverd is aan chemo en bestralingen en er dus zelf geen invloed op hebt. Een ander deel vindt de tekst op kaartjes passend; hij / zij heeft de strijd verloren. Zelf ben ik de mening toegedaan dat er wel degelijk sprake is van een strijd en er ook nog heel wat te winnen valt. Maar een strijd is pas een strijd indien hij daadwerkelijk gestreden wordt, met deze bijdragen hoop ik alle betrokkenen uit te dagen zich te verdiepen in de strijd en deze met vol vertrouwen aan te gaan. Zonder strijd immers geen winnaars! Weerstand tegen kanker vereist een holistische benadering, dat wil zeggen dat zowel lichaam als geest betrokken dienen te worden bij het proces. Naast de chemo en bestralingen zijn er nog legio , ondersteunende mogelijkheden. Op moment van schrijven, bevind ik me reeds 2 jaar na de diagnose, een diagnose die er niet echt rooskleurig uitziet. Echter, dankzij de goede zorgen van #MeanderMC te Amersfoort en de mogelijkheden aangeboden in talrijke boeken, heb ik nu de dankbare mogelijkheid , deze bijdragen met u te delen! Ik hoop er nog velen te kunnen maken!
Ondanks alle perikelen, maak er een fijne en optimistische decembermaand van, het kan!
1 reactie
Hallo Techsper, Toen ik de diagnose kreeg heb ik eigenlijk meteen psychologische hulp geraadpleegd met de vraag 'hoe ik het gevecht met kanker' moest aangaan. Het doelloos op de bank zitten, Netflix kijken en mijn behandelingen afwachten is iets dat niet bij mij past. Ik denk dat iedereen een eigen invulling aan dat gevecht geeft; het gevecht kan ook in je hoofd plaatsvinden. Het accepteren van je ziekte en wellicht het accepteren van je naderende dood is een verdomd zwaar gevecht.
Ik heb ervoor gekozen om het lichamelijk te houden. Mijn idee was dat als de doktoren hun stinkende best gaan doen om mij beter te maken, dat dan het minste wat ik kon doen was om de beste versie van mijzelf te zijn op het moment dat ik op de operatietafel zou liggen. Dat betekende dat ik gedurende het voortraject 3 uur per dag, 6 dagen per week in de sportschool te vinden was. Na mijn operatie heb ik dit redelijk snel, in beduidend lagere intensiteit, dit weer opgepakt.
Heeft dit mij gered? Nee absoluut niet. De realiteit is dat of je het haalt of niet haalt te maken heeft met geluk en niet met het aantal uren in de sportschool. Waar het mij wel mee geholpen heeft is het invulling geven aan 'het gevecht'.
Ik hoop dat ik nog vele bijdragen van jou mag lezen.
warme groet,