Alles gaat fout, maar ‘t is goed, zolang ik het beleef, want ik leef.

Donderdag 11:00

de dag en tijd waarop ik normaliter een tekst deel.
vorige week verscheen hij niet, ik had geen woorden, of ik voelde het niet om te delen.

De woorden zijn er zeker, er gebeurt veel, normaal gebeurt er veel om me heen, de cliënten die ik dag in dag uit zie, met hun verhalen en uitdagingen.

Sinds een aantal weken ben ik zelf diegene waar het opeens de hele tijd om draait.

Alsof uit het niets een serie is gestart, waarin ik de hoofdrol speler ben, maar voor deze rol nooit auditie heb gedaan.
Alsof ik vanuit de coulissen mee kijk, naar de serie die zich midden voor me neus afspeelt.

Een serie die je soms op pauze kan zetten, maar niet wanneer jij wil, je kan afleiding zoeken en het even vergeten door muziek te luisteren of te zingen. 
Maar wegzappen of uit de serie stappen zit er helaas niet in.

Ik kreeg namelijk 10 juni 2025 de diagnose: ‘Zaadbalkanker’.

"Ik deel dit niet omdat ik op zoek ben naar medelijden, maar omdat ik wil laten zien wat het betekent om mens te zijn, ook op moeilijke momenten in mijn leven. Bovenal om mezelf te kunnen uitten, mijn verhaal te delen, voor mezelf, en misschien ook voor anderen jongeren om herkenning te vinden. Ik checkte bijvoorbeeld nooit m'n ballen, maar de laatste maanden opeens wel, alsof het een soort instinct is geweest, ik weet het niet. maar check ze, regelmatig!”

Een bultje werd een gesprek bij de huisarts, onderzoek, valt mee, meer pijn, nog een keer huisarts, echo, controle, uitslag, foute boel. 
De dag erna lag ik al onder het mes en beleefde ik aflevering na aflevering, zonder weg te kunnen kijken. Alleen tijdens de narcose.

En nu 2 weken later probeer ik me voor te bereiden op de storm die komen gaat, er zijn namelijk ook uitzaaiingen gevonden, waardoor ik volgende week moet starten met Chemo therapie. Dat woord bracht direct angst, verslagenheid, en de vraag, overleef ik dit wel?

Gelukkig is deze soort kanker erg goed behandelbaar, en zien de prognoses er goed uit, dat stelt me gerust. Ik vertrouw op een fijne afloop met volledige genezing. Maar daar zijn we nog niet…

Het voelt op dit moment een beetje als stilte voor de storm. Er wordt me vertelt welke eventuele bijwerkingen kunnen gaan optreden tijdens de therapie, maar ieder lichaam is weer anders en reageert anders op de kuur. Wel weet ik dat het vrij pittig wordt.

Vermoeidheid en misselijkheid zullen optreden, al mijn haren zullen uitvallen. Ik slik terwijl ik dit typ, mijn haren voelen toch echt als mijn image, ik probeer het meermaals op een dag goed te leggen, dat zal over een aantal weken niet meer kunnen en hoeven. Misschien staat het me wel goed, ik hoop dat mijn wenkbrauwen blijven, de specialistisch verpleegkundige noemde dat die soms blijven… We gaan het zien.

Tegelijkertijd terwijl ik in deze serie verzeild raak, zitten er ook hele fijne afleveringen tussen. En dat wordt vooral voelbaar door het ‘acteerwerk’ van de mensen in mijn serie, van de meeste hele zachte mensen in het ziekenhuis, tot mijn lieve vriendin, mijn familie, mijn vrienden, mijn collega’s, alle mensen om me heen, die aan me denken. Die me warme woorden sturen, willen helpen waar kan. 
Het is bijzonder om te voelen hoeveel mensen er aan je denken in zo’n periode. De liefde die ik ervaar is intens. Het krijgt allemaal net een andere lading.

Daar ben ik enorm dankbaar voor. Ook probeer ik het soms in perspectief te zetten, dat helpt me. Er zijn zoveel mensen die een mindere prognose hebben en misschien helemaal geen kans op genezing, of nog slechter, er zijn mensen die helemaal geen doktoren en ziekenhuizen hebben om naar toe te gaan. Ik ben daarom ook dankbaar dat ik zo snel geholpen kan worden.

Neemt niet weg dat het een zware, pittige reis zal worden, maar zoals ik gisteren samen in koor zong met een club oudere mensen die ook getroffen in door deze nare ziekte in een speciaal samenkom huis in Tilburg:
“Alles gaat fout, maar ’t is goed, zolang ik het beleef, want ik leef.”

Een bijzonder initiatief genaamd ‘Zing voor je leven’. Ik was benieuwd omdat ik zoveel kracht haal uit samen zingen met anderen.

Volgens hen was dit hun lijflied, al een aantal jaar: “Leef” van Sarah Bettens.

Ik werd bij dat nummer emotioneel, precies bij die zin die ik net beschreef, het pakte me.

Het welkome gevoel dat ik kreeg, de samenzang met een groep van 15 veel oudere mensen dat ik, maar allemaal één tijdens het zingen van deze liederen. De levenskracht waarmee iedereen in het zaaltje dit nummer zingt. En die prachtige zin, alles gaat fout, maar ’t is goed, zolang ik het beleef, want ik leef.

Ik snap volledig waarom dit al jaren lang hun lijflied is.

Bedankt voor het lezen, dat waardeer ik.
Ik zal mijn deadline van donderdag 11:00 voor nu even over boord gooien en ga mezelf de vrijheid geven om hier iets over te delen wanneer het goed voelt.
Het voelt goed om het nu te delen. Bedankt voor het lezen en blijf vooral jouw leven beleven!