Leven na diagnose ...
"Men" zegt dat ik borstkanker een plaats moet geven in mijn leven, je bent geopereerd, je bent "kankervrij", dus geef het een plaats in je leven.
Maar hoe doe je dat als je elke week wel weer je gewicht toeneemt door die stomme rotpillen die je (nog drie jaar) dagelijks moet slikken ? Hoe doe je dat als je linkervoet nog in een diepe slaap is als jij al lang wakker bent ? Hoe doe je dat als je obsessief in elke etalageruit kijkt of je borstprothese wel op zijn plaats zit (en telkens vindt van niet) . Hoe doe je dat als je elke dag leeft met de angst wat als ... wat als niet alles weg is ... wat als de kanker ergens anders zit ... ?
Soms wou ik dat een slachtoffer was geworden en niet een overlever.
Nicky
4 reacties
Volgens mij zit jij nog vol in het proccess, van wat ik lees.
Heb dikke schijt aan wat "men" zegt, want "men" staat niet in jouw schoenen.
Probeer dit verstaanbaar te maken naar mensen die er echt toe doen, en laat "men" maar lekker verder lullen.
Volg je eigen ritme.
Luister naar jezelf.
Blijf trouw aan jezelf.
En, boven alles:
wees lief voor jezelf.
Sterkte,
Alex
Ik dacht dat ik al door het proces was gegaan maar het lijkt nu pas als een stormvloed over me heen te komen en ik dreig te verdrinken in die zee van emoties. Misschien hen0b ik het twee jaar geleden verkeerd aangepakt, doorgaan, flink zijn .... toen lukte het wel.
Er zijn ook zo veel dingen die spelen in het heetste van de strijd. Je lichaam schiet in overlevings-modus waardoor je waarschijnlijk continue heb rondgelopen vol adrinaline, waarbij je brein emoties dissocieerd zodat het niet allemaal zo hard binnen komt. Krachtige deflecties zijn ook een ding. Als je je daar niet van bewust bent dan komt dat idd hard aan.
En nu het "voorbij" is, gaat je lichaam langzaam aan weer terug naar zijn normale staat, alle verdedigings mechanismes zullen langzaam aan uit gezet worden. en dan komt de realiteit hard binnen. Dus eigenlijk helemaal niet zo gek dat dat gebeurd.
Maar het is wel erg lastig, want mensen denken dat je "klaar" bent en dus verder kan gaan. En misschien is je lichaam nu wel klaar, maar je heb ook nog een ziel en geest vol emoties, en ook dat hoort bij jou wil je een compleet mens zijn.
Heb je iemand om hier over mee te praten? als je het idee hebt dat je aan het verdrinken, het idee hebt dat je het niet meer kan relativeren/accepteren dan kan een ander daar goed bij helpen door een luisterend oor te bieden. Dit kan een vriend of vriendin zijn, een lotgenoot, maar sluit sociaal werk en/of een psycholoog ook niet uit. beste advies lijkt mij, neem contact op met je huisarts enoverleg met je huisarts wat de beste opties voor je zijn mocht je een "professional" willen. Onderzoek ook in je prive leven je opties, om mensen er bij te betrekken.
Mocht het water nu echt hoog aan je lippen staan wil ik mijzelf als lotgenoot ook wel beschikbaar maken, ook al heb ik geen achtergrond in psychologie. Stuur mij dan maar een PM en dan bellen we. Maar zie dat als iets geheel vrijblijvend, waar jij confertabel mee bent!
Emoties zijn zo makkelijk nog niet. Dat begrijp ik, heel goed.
Heel veel sterkte en liefs,
Alex
het kunnen "ventileren" zoals hier op het forum lucht ook al op. Ik weet dat het allemaal in mijn hoofd zit, ik weet dat mijn prothese perfect past, ik weet dat die neuropathie héél normaal is maar in mijn hoofd beginnen zich dan allerhande scenario's af te spelen. Ik was voor de kanker nog onzekerder dan dat ik nu soms ben. Dus het zal wel mijn aard zijn denk ik.
Alleszins bedankt voor de vele reacties.
Liefs,
Nicky