1 jaar later

We zijn één jaar (en één week) verder inmiddels na de operatie. Hoe gaat het werd er een paar keer gevraagd. 

Nou ja uhm best wel redelijk. Alle controles op PSA tot nu toe (3x) waren 0, dus dat is goed. Echter de vermoeidheid bleef, de onrust en het niet kunnen doen van dingen ook. De batterij was op een dag snel leeg. Sporten ging moeizaam en zin in dingen was er niet. Bij de 3e controle in juli werd er op mijn verzoek maar eens een testosteron gehalte bepaald. Dit was inderdaad te laag (rond de 7) Op mijn verzoek mocht ik weer Androgel 50 gaan gebruiken. Na 6 weken een nieuwe check. Helaas was toen de bloedwaarde nog niet binnen en moet ik weer 6 weken wachten. Niet echt professioneel. Maar net als voor de operatie helpt de Androgel zo vreselijk goed. De vermoeidheid is voor een groot deel verdwenen en ik doe weer veel dingen. Een paar uur verjaardag of een dagje op stap is nu te doen en er is dan minder een diepte punt de volgende dag(en). Helaas gaat de testosteron niet samen met de kankersoort. Maar zolang de PSA op 0 staat is het geen probleem. En keuzes moet je maken. In dit geval de keus voor een redelijk normaal leven.

Verder is de stijfheid van het aanhangsel nog steeds een probleem. Het lijkt te helpen als hij regelmatig wat aandacht krijgt en er een Sildenafil 100 tablet wordt ingenomen. (nu nog in de testfase, de 50 versie werkte niet) Het resultaat begint er iets op te lijken.

Al met al gaat het redelijk met regelmatig een dieptepunt. Emotioneel, lichamelijk en qua energie. Het depri gevoel blijft en is ook sterker geworden. Zonder de Androgel is het gewoon iet mogelijk om een beetje normaal te functioneren.