Eindelijk!

Op 9 mei had mijn vrouwtje haar laatste bestraling, 3 weken later heb ik haar laten opnemen om dat ze door de zware pijnstilling rare dingen deed.

Zo kwam ze in de ochtend binnenlopen vanuit de badkamer met in 1 hand een inhaler (puffer) en in de andere hand een zeepdispenser, ik krijg ze niet samengevoegd zei ze. Zij verwarde de zeepdispenser met de voorzetkamer ik schrok hiervan en belde de arts, samen besloten haar ter observatie te laten opnemen.

Zaterdagochtend ging het veel beter en reageerde mijn vrouwtje weer heel allert op vragen, toch mocht ze nog niet naar huis want de Calsium waardes waren te laag.

Vrouwtje lag dus de hele dag op bed, Zondag ochtend de zaal arts kwam binnen en vroeg weer hoe het ging, vrouwtje vertelde dat ze minder pijn had en zich beter voelde.

Maandag ochtend een dietist kwam met wat voedsel adviesen en een physioloog gaf haar wat beweging oefeningen. de zwelling was minder in haar knieen en enkels.

Dinsdag ochtend dee wekker van het vrouwtje wekt ons beiden het is tijd voor medicatie, maar vrouwtje weigert de oxycodon, niet nodig zegt ze het gaat wel.

Nu zijn we een week verder ik kan wel janken van blijdschap mijn vrouwtje loopt door het huis en ze klaagt bijna niet over pijn. We hebben samen besloten om alle pijnstilling aan te passen, ze neemt nu 1 slaap pil in plaats van 2 en is volledig gestopt met de oxy, ze heeft nog wel de fentanyl pleisters maar niet voor lang.

Eindelijk heeft mijn vrouwtje niet zo veel pijn meer bijna 1 jaar na de eerste melding, eindelijk!

op de 11e  hebben we weer een CT scan nu maar hopen dat de beide tumoren gereageerd hebben op de bestraling, voor het eerst sinds het verschrikkelijke nieuws hebben we weer wat hoop.