schrik moment

Na 8 keer infuus Nivolumab voelde ik opeens een knobbel in mijn hals, in het operatiegebied van de lymfeklierverwijdering. Eerst een paar dagen voelen, ja het bleef zitten en leek niet te veranderen. De angst gaat gelijk weer door je hoofd zingen. Ik koos ervoor om het niet gelijk te delen met mijn omgeving, omdat ik er niet gelijk een drama van wilde maken en wil overkomen als een zenuwpees. Maar naarmate de dagen voorbij gingen, ging ik steeds vaker met mijn handen voelen op het plekje in mijn hals...zit het er nog steeds? zijn het er meer?  De angst groeide in mijn lijf, ik ging steeds slechter slapen. 

Uiteindelijk mijn angst toch maar gedeeld met mijn partner . De geplande scan van 10 augustus was al binnen een paar weken. Zo lang konden we toch wel wachten? Maar angst is een naar ding, dat groeit bij aandacht en je gedachten gaat beheersen.

De woensdag dat ik voor mijn kuur moest vroeg een lieve verpleegkundige hoe het met me ging. Dat was het gebaar dat de deur naar mijn  tranen opende en het verhaal over mijn zorgen en angst met haar deelde....wat als het weer een uitzaaiing is?  Hoe moet het dan?....Weer een operatie?....Andere medicatie?....weer andere bijwerkingen? En mijn arts is net met vakantie...

Tijdens de kuur heeft ze overlegd met een vervangend oncoloog en kon ik 2 dagen na de kuur voor een vervroegde CT scan. Het wachten op de uitslag was killing, ik was ervan overtuigd dat het niet goed was. En mijn gevoel klopt wel heel erg vaak.

Maar dit keer had mijn gevoel me bedrogen. Er was inderdaad een klier op de scan te zien, maar alles zag er rustig uit, geen uitzaaiingen te zien. Toen kwamen de echte tranen pas, de spanning van een paar weken kwam er uit. Wat een geruststelling!!!!!

Wel een leerpuntje voor de volgende keer: je mag je zorgen delen en misschien kan er direct actie ondernomen worden om je zorgen weg te nemen.

Ik laat me nu wel doorverwijzen naar een oncologie-psycholoog om te leren hoe ik de angst niet de overhand kan laten krijgen.

Liefs, Marjolein