Gevangen in mijn eigen lichaam

Woensdag 24 augustus

07:15 uur | Best goed geslapen en niet al te veel pijn, top! Finn wakker gemaakt voor school. Mijn dagelijkse thyrax innemen. Pijnstillers erachter aan? Uhm, nee, niet nodig en ga redelijk soepel de trap af. Ontbijtje maken voor de kids en mijzelf. Kijk, daar komen mijn proudies naar beneden. Voordat ze de deur uit gaan even insmeren met zonnebrandcrème. Finn kan met de buuv meerijden naar school, super lief van haar dat ze dit wilt doen, want dat moet ik nog even uitstellen. Zit nu heerlijk met een kopje koffie in de tuin te genieten van het ochtendzonnetje en het verslag bij te werken. De ochtenden zijn toch wel de heerlijkste momenten van de dag, helemaal als de zon schijnt, echt een cadeautje. Oei, ik moet niezen, neeeejjj. Alles vasthouden èhhhhn hatsjoe (2x). Stukje door de grond, f*#! die voel je wel hoor!

Gedurende de dag loop, zit, lig ik mijzelf in de weg, de pijn kondigt zich langzaam weer aan. Nee geen pijnstillers, doe ik wel als ik naar bed ga, of uiterste noodzaak. Voel mij als een zombi, zo energieloos, wat gebeurt er met me joh?! Het gevoel van verdriet, frustratie en af en toe misselijk, alsof je gevangen zit in je eigen lichaam. Zo herken ik mijzelf niet! Ik ga mijzelf opfrissen en aankleden, dan voel ik mij vast wat energieker. Heeft niet gewerkt.

Kids inmiddels thuis, avondeten voorbereiden, kinderen klagen over de keuze van het avondeten (what's new), mijn lontje wordt steeds korter. Tafel dekken en na het eten heb ik mijzelf naar boven geduwd. Zo'n dag is kennelijk toch too much. Komt vast door narcose. Rust pakken? Mijn lichaam fluit mij wel terug, dat is duidelijk. Weerstand geven heeft geen enkele zin en bespoedigt zeker niet het herstel. Dus Madelon #eigenwijs, tandje terug!!!

Voel mij nu wel n âhwûh zèhkâhrt, maar het is wel de realiteit.