Bijgeloof
Dordrecht, 11 september 2015. Dertien jaar geleden ook de dag van Ground Zero, nine eleven.
De tweede vrijdag van september, die - als ik de radiospotjes moet geloven- bekend staat als Nationale Echtscheidingsdag.
Uitgerekend deze dag is door mijn zwager en verloofde uitgekozen als trouwdag (lieve W en T nogmaals van harte gefeliciteerd!!). Hun totale gebrek aan bijgelovigheid wordt beloond met schitterend weer, een leuke rondvaart door Dordrecht, een mooie trouwdienst in de kerk en een geweldig feest. Alles klopte. Okay... de trouwambtenaar verhaspelde consequent de roepnaam van de bruidegom en de tweede doopnaam van de bruid. Maar beide echtelieden zeiden volmondig "Ja" tegenelkaar en beloofde trouw en liefde in voor en tegenspoed, in ziekte en in gezondheid. Waar het om draait in dit leven.
Die avond strijkt mijn gezin neer in een prachtig B&B/appartement in het centrum. De kinderen gaan naar bed en ik pak een van de tijdschriften uit de krantenbak. Er staat een artikel in over een vrouw die ongeneselijk ziek is door kanker. Eerst overwonnen, maar nu "back with a vengeance". Ze vertelt hoe ze daarmee omgaat in het bijzonder richting haar zoon van tien.
Vier dagen later zit ik met mijn dochter van drie in de foyer van het zwembad terwijl mijn zoon van zes zwemles krijgt. Ik bekijk de leesstapel en na het wegschuiven van een Suske en Wiske heb ik een Margriet te pakken uit oktober 2014. Normaal zou ik het blad wegleggen om iets anders te pakken maar de voorkant verwijst naar een artikel over een vrouw van mijn leeftijd. Ook zij is ongeneesbaar getroffen door kanker en vertelt hoe zij haar dochter van zeven voorbereidt op het afscheid.
Ik stuur een whatsapp bericht naar mijn vrouw: dit is wel een beetje eng toeval. Maar het wordt veel erger, want zij reageert dat er vandaag in de gratis krant Metro een vergelijkbaar artikel staat, ditmaal met een slachtoffer van een agressieve vorm van prostaatkanker. Alleen leeft hij veel en veel langer dan de artsen hem gegeven hebben. De koek is nog niet op want onder de Margriet ligt een Libelle uit januari 2015. Bovenaan het voorblad staat " darmkanker, de laatste stand van zaken".
De teneur van het artikel over mijn ziekte is hoopvol: zelfs bij uitzaaiingen in o.a. de lever is er veel meer mogelijk dan 10-15 jaar geleden. Vier "boodschappen" in een paar willekeurig opgeraapte magazines en een krantje. Wat moet ik daar nu mee? Ik zou er bijgelovig van worden.....
Nu ik bij het schrijven van dit blog terugkijk naar de foto die ik gemaakt heb van de cover van de Libelle, weet ik het begin van een antwoord..... kijk zelf maar eens goed naar de tekst die met kleine letters afgebeeld staat in de eerste letter 'E' in Libelle!
De tweede vrijdag van september, die - als ik de radiospotjes moet geloven- bekend staat als Nationale Echtscheidingsdag.
Uitgerekend deze dag is door mijn zwager en verloofde uitgekozen als trouwdag (lieve W en T nogmaals van harte gefeliciteerd!!). Hun totale gebrek aan bijgelovigheid wordt beloond met schitterend weer, een leuke rondvaart door Dordrecht, een mooie trouwdienst in de kerk en een geweldig feest. Alles klopte. Okay... de trouwambtenaar verhaspelde consequent de roepnaam van de bruidegom en de tweede doopnaam van de bruid. Maar beide echtelieden zeiden volmondig "Ja" tegenelkaar en beloofde trouw en liefde in voor en tegenspoed, in ziekte en in gezondheid. Waar het om draait in dit leven.
Die avond strijkt mijn gezin neer in een prachtig B&B/appartement in het centrum. De kinderen gaan naar bed en ik pak een van de tijdschriften uit de krantenbak. Er staat een artikel in over een vrouw die ongeneselijk ziek is door kanker. Eerst overwonnen, maar nu "back with a vengeance". Ze vertelt hoe ze daarmee omgaat in het bijzonder richting haar zoon van tien.
Vier dagen later zit ik met mijn dochter van drie in de foyer van het zwembad terwijl mijn zoon van zes zwemles krijgt. Ik bekijk de leesstapel en na het wegschuiven van een Suske en Wiske heb ik een Margriet te pakken uit oktober 2014. Normaal zou ik het blad wegleggen om iets anders te pakken maar de voorkant verwijst naar een artikel over een vrouw van mijn leeftijd. Ook zij is ongeneesbaar getroffen door kanker en vertelt hoe zij haar dochter van zeven voorbereidt op het afscheid.
Ik stuur een whatsapp bericht naar mijn vrouw: dit is wel een beetje eng toeval. Maar het wordt veel erger, want zij reageert dat er vandaag in de gratis krant Metro een vergelijkbaar artikel staat, ditmaal met een slachtoffer van een agressieve vorm van prostaatkanker. Alleen leeft hij veel en veel langer dan de artsen hem gegeven hebben. De koek is nog niet op want onder de Margriet ligt een Libelle uit januari 2015. Bovenaan het voorblad staat " darmkanker, de laatste stand van zaken".
De teneur van het artikel over mijn ziekte is hoopvol: zelfs bij uitzaaiingen in o.a. de lever is er veel meer mogelijk dan 10-15 jaar geleden. Vier "boodschappen" in een paar willekeurig opgeraapte magazines en een krantje. Wat moet ik daar nu mee? Ik zou er bijgelovig van worden.....
Nu ik bij het schrijven van dit blog terugkijk naar de foto die ik gemaakt heb van de cover van de Libelle, weet ik het begin van een antwoord..... kijk zelf maar eens goed naar de tekst die met kleine letters afgebeeld staat in de eerste letter 'E' in Libelle!
