Zonder haar

Lieve lotgenoten,

Hetgeen ik zo bang voor was is geschied, ik ben kaal. Afgelopen zondag vielen mijn eerste haren uit en dinsdag kon ik ze er zo uittrekken. Bizar dat dat gif in je lijf dit in zo’n korte tijd veroorzaakt. Ik ben dinsdag naar de kapper gegaan waar ik mijn haarstuk besteld had. Zij heeft mijn haren afgeschoren. Ik vond dit erg emotioneel en heb alleen maar gehuild. Ik heb ook niet gekeken. Vervolgens zette ze mij de pruik op en keek ik in de spiegel. Toen kwam er weer een lach op mijn gezicht. Ik leek wel 10 jaar jonger en heb nu geen last meer van grijze haren. Dat is mooi toch? Voorzichtig heb ik woensdag in de spiegel gekeken hoe ik eruit zag zonder pruik. Dit vond ik wel confronterend, nu voel ik me echt patiënt Maar Ik moet zeggen dat ik nu na 2 dagen er al aardig aan gewend ben. Wat gaat dat snel. Deze hobbel hebben we ook weer gehad. Op naar de volgende kuur op 10 oktober. Ik heb tot nu toe al deze hobbels redelijk goed doorstaan mede dankzij zoveel lieve mensen om mij heen. Ik heb een ontzettend lieve man die er altijd voor me is.  Zo ook mijn dochter van 21, die studeert en in Wageningen woont. Verder kom ik uit een groot gezin van 9 kinderen waarvan 5 zussen. Ook zij steunen me enorm en dat is heel erg fijn. Ook mijn moeder van 96 jaar is nog een echte moeder voor me, hoe bijzonder allemaal. Dan is er nog een schoonfamilie met wie ik het erg goed kan vinden en de nodige vrienden en kennissen on me heen. Ik ben heel erg dankbaar daarvoor....

Het ga jullie goed, 

liefs Corrie,