In 5 dagen tijd staat de wereld op zijn kop

Oudjaarsavond 2020...

Deze avond was zoals oudjaar hoort te zijn, samen met vrienden rond het kampvuur, hapje en drankje erbij en om 00.00 uur proosten op een gelukkig en gezond 2021.. Dat 5 dagen later onze wereld in zou storten had niemand zich op dat moment kunnen bedenken..

2 Januari 2021, John word wakker en heeft het koud, koude rillingen maar voelt toch enorm warm aan.  Toch maar even temperatuur opmeten, Ja hoor. Koorts! Al snel denk je aan corona.. Besloten om het een paar uur aan te kijken en anders toch maar te gaan testen. Ineens kwamen er pijn aanvallen in zijn lies bij en voelde hij een verdikking in zijn lies. Toch maar even contact gezocht met de huisartsenpost, Hij mocht langskomen. Heel bijzonder, nog geen coronatest gedaan maar toch met koorts naar het spreekuur. De doktersdienst heeft hem onderzocht en zag wat "scheerwondjes" Waarschijnlijk dat zijn lymfeklieren daarop reageren. Met antibiotica in the pocket weer naar huis! 

Maar 3 uur later ging het opnieuw mis, de pijn schoot door naar zijn zij en John vroeg of ik opnieuw de dokter wou bellen. Ik zei nog dat hij even de antibiotica de kans moest geven maar hij wou perse een dokter zien. Als John 2x per dag om een dokter vraagt dan klopt er iets niet dus toch maar weer gebeld. 1 uur later staat hij met een stapeltje papieren weer buiten naast de auto. Of ik hem naar de eertse hulp wil brengen in Leiderdorp. Ik lever hem af bij de ambulance ingang en daar word hij opgehaald door een verpleegster. Ik word verzocht om naar huis te gaan. Door de corona maatregelen mag ik niet mee naar binnen.

Ik sta verdoofd op de parkeerplaats en bel zijn familie op.. Ik app wat met mijn vriendinnen en besluit om toch maar richting huis te rijden. Het kan nog een paar uur duren en de arts zou me op de hoogte houden. Eenmaal thuis aangekomen stonden mijn vriendinnen in de huiskamer.. Ergens hadden we allemaal het gevoel van "Hier klopt iets niet" Samen drinken we iets en wachten we op een telefoontje van het ziekenhuis.. Mijn schoonvader en zus komen langs en we zitten van alles te bedenken wat het kan zijn. Inmiddels is het 00.30 en langzaam gaat iedereen naar huis. Ik bel naar de SEH en wil informatie. Maar die kan niemand me geven. De verpleegster geeft aan dat ik beter kan gaan slapen, Hij komt niet naar huis. Die nacht kan ik de slaap niet vatten. Om 4.00 uur krijg ik een appje van John dat hij is opgenomen op de long afdeling. Ik snapte er niets van.. Je gaat met pijn in je lies naar het ziekenhuis en een paar uur later lig je op de longafdeling. Ik geef aan dat hij maar beter kan gaan slapen en ik de volgende ochtend zelf de afdeling even bel voor meer informatie.

Al vroeg in de ochtend heb ik de verpleegkundige aan de telefoon en die verteld dat er een covid test is afgenomen welke negatief bleek te zijn. Maar omdat dit niet voldoende was hebben ze een ct scan gemaakt om het zeker te weten. Op deze scan was geen corona te zien maar wel afwijkingen in de longen die ze verder willen onderzoeken. Ik krijg te horen dat ze hem overplaatsen naar Interne en ze houden me verder op de hoogte. Die avond ben ik om 17.00 uur welkom voor een half uurtje bezoek.. 

Verbaasd kijken we elkaar aan.. Wat gebeurd hier? Je had toch alleen pijn in je lies..Hij verteld me dat er voor de volgende ochtend een lymfeklierbiopt gepland staat. In zijn rechter oksel blijkt ook een verdikte lymfeklier te zitten en ook dit willen ze verder onderzoeken. Bij mij gaan inmiddels alle alarmbellen rinkelen maar John gelooft nog steeds heilig dat ze hiermee kunnen uitsluiten of hij een infectie of bacterie in zijn lymfe heeft. Na een half uur moet ik het ziekenhuis weer verlaten, ik geef hem een dikke kus en wens hem veel succes voor de volgende ochtend. Lam geslagen rij ik terug naar huis. Een paar rode stoplichten gemist maar gelukkig heelhuids thuis. De kinderen staan al te springen of ik nieuwe informatie heb. Ik vertel ze dat papa antiobiotica krijgt via het infuus en daarom niet naar huis mag. Blik op oneindig en doen alsof er niets aan de hand is, Daar ben ik van nature best goed in maar dit was een opgave..

De volgende dag krijg ik om 12.00 uur een telefoontje van John. Het biopt is goed gegaan, het is hem zelfs meegevallen. We moeten een paar dagen wachten op de uitslag, maar toch willen de artsen de volgende dag nog even een pet scan maken en is er voor donderdag 15.30 uur een familie gesprek gepland. John is van zichzelf vrij nuchter en geeft aan dat het super fijn is dat er nog even verder gekeken word of er ergens een infectie zit. Ik voel mezelf door mn knieen zakken en denk bij mezelf   "Oke hier gaat het helemaal mis"  toch wil je positief blijven.. 

De dag dat de petscan is gemaakt rij ik naar het ziekenhuis toe om 17.00 uur. John ligt in bed en ik zie de angst in zijn ogen. Ik vraag hem of hij bang is en hij bevestigd. Ik pak hem vast en samen huilen we flink.. We besluiten om in te loggen in het online patienten portaal. We kregen onze zenuwen niet meer onder controle.  We kijken naar de uitslag van het biopt en daar staat : Conclusie: Diffuus grootcellig B-cellymfoom 

In paniek bellen we Bart, een vriend die op de ambulance werkt. Je ziet het, je leest het maar toch wil je het horen van iemand anders.. We vragen hem het onmogelijke.. Bart word onrustig en verteld ons dan wat we al dachten... Lymfeklierkanker. Maar Bart geeft aan dat we het gesprek met de arts moeten afwachten. Daarna bellen we mijn zus ( Doktersassistente ) en ook mijn zus geeft aan, dit is niet goed. Het bezoekuur is afgelopen. Ik ben kapot. Mijn vader en zwager rijden naar het ziekenhuis om me op te halen voordat ik weer een paar rode stoplichten zou negeren. Eenmaal thuis besluit ik om naar zijn ouders te gaan. Iedereen zit al dagen in de zenuwen.. Het verdriet is groot. 

Een uur later brengt mijn zus de kinderen thuis.. Ik heb geprobeerd me groot te houden maar het lukt niet. Ik besluit om de kinderen in te lichten maar hou het subtiel. Ik vertel ze waarom ik zo verdrietig ben en dat de kans heel groot is dat papa ziek is. Maar dat papa en mama de volgende dag met de dokter gaan praten en dat ik dan zeker weet wat er aan de hand is. De kinderen huilen en kruipen bij me op de bank. Samen huilen we nog wat en dan gaan we naar bed. Met zijn drieen liggen we in ons bed. De meiden vallen al snel in slaap.. Ik lig te kijken naar ze en voel de tranen langs mijn wangen lopen.. Hebben we nog niet genoeg op ons bordje gehad.. 

7 Januari 2021, Nog geen week later. Het gesprek met de artsen staat gepland. We worden naar de gesprekskamer gebracht. Een klein koud kil kamertje. De artsen komen binnen en brengen ons gelijk het slechte nieuws. Lymfeklierkanker,  Diffuus grootcellig B-cellymfoom stadium 4. Wat?! Stadium 4??? Hoe dan?? U maakt een grap, dit kan niet. Mijn man heeft nooit klachten gehad. Hooguit wat moe maar dat is iedereen tegen het einde van het jaar... Het blijft even stil in de kamer. Daarna hoor ik de arts praten maar ik hoor niet wat ze zegt. De woorden kanker, lymfeklieren, chemo, heftig, snelgroeiend, aggressief vliegen door de kamer. De arts blijft even stil en we krijgen een glaasje water en een doos tissues. Daarna verteld de arts opnieuw haar verhaal. De diagnose is heftig maar er is hoop. De slagingskans is 70% mits de uitzaaing niet in zijn milt en lever zit. Deze worden op dit moment nog onderzocht in een ander ziekenhuis. We gaan niet wachten op de uitslagen. We gaan starten! Een half jaar chemo en imuuntherapie. 

Een uur later staan we samen buiten, mijn allerliefste vriendin wachtend in haar auto op de parkeerplaats. Huilend vallen we elkaar in de armen.. Hoe dan?! Dat is het enigste wat we denken.. Verdoofd zitten we in de auto, we gaan naar huis.. De kinderen, familie en vrienden inlichten..