update 2020
Een goede 4 Jaar sinds ik hier wat heb gepost. Waarom ik vanavond in eens de behoefte heb om van me af te schrijven/wat te posten weet ik eigenlijk niet precies.. Ik denk dat het vooral een soort open dagboek voor mezelf is waar ik af en toe op kan terugblikken.
2 weken terug weer uitslag gehad van mijn 6 maandelijkse check. Inmiddels is mijn oude oncoloog met pensioen en is dit bij mijn nieuwe oncoloog niet meer dan even bloedprikken en vraagt ze hoe het met me gaat. Gelukkig was alles weer perfect en worden de checks nu jaarlijks.
Hoewel ik op papier nu gezond ben, loop ik wel nog altijd tegen bepaalde obstakels aan.. Ik sport 3 tot 4 keer in de week, maar toch heb ik het gevoel dat ik het fysiek snel afleg tegen mijn ‘gezonde’ team genoten. (frustrerend aangezien het een gezelschapsteam is en de meeste tot 4 uur uit gaan de dag voor een wedstrijd haha).
Maargoed, al met al mag ik niet klagen qua fysieke gezondheid. De grootste struggles voor mij zijn mentaal. Ik was altijd al wat gevoelig voor fel licht, harde geluiden en drukke menigtes, maar na mijn behandeling heb ik het idee dat dat wel is toegenomen. Al voordat ik ziek werd had en heb ik last van paniek aanvallen. Door middel van Sertraline (Anti-depressiva / SSRI) kan ik nu wel weer prima functioneren, maar de ‘angst voor de angst’ is nog steeds aanwezig.
Een maand of 8 terug stopte ik met die medicatie omdat ik het idee had dat het zo goed met me ging, maar na 3 maanden was ik compleet gestressed en durfde ik amper de deur nog uit. De ene na de andere paniek aanval kwam uit het niets. Nadat ik contact op had genomen met mijn huisarts, dat het niet goed met me ging, werd me verteld dat de wachttijd voor psychiatrische hulp momenteel 8 maanden bedroeg, en ik gewoon maar weer moest beginnen met de medicatie… (nu 8 maanden verder nog steeds in diezelfde wachtrij, maar gaat het gelukkig weer relatief goed met me.)
Qua werk ben ik nog altijd een beetje zoekende. Net na mijn studie bedrijfskundige informatica werd ik ziek. En na mijn ziekte niet echt meer voor een baas gewerkt, waardoor er toch een gat van 5 jaar op mijn cv is gevallen. Ik heb het geluk dat ik net na mijn ziekte geïnvesteerd heb in Bitcoins. In die cryptomarkt heb ik me verder door ontwikkeld, waardoor ik er financieel wel goed voor sta, ook al weet ik ook dat dit maar een tijdelijke opportunity is, op een moment moet ik ook door.
Nu vraag ik me vooral af wat ik wil gaan doen.. de paniekaanvallen weerhouden me ervan om voor een baas te gaan werken, aangezien ik bang ben dat ik een fulltime baan zowel fysiek als mentaal niet trek. Ook zou ik echt niet weten wat ik dan zou willen voor werk, ik zie mezelf helemaal niet gelukkig worden in de branche waarin ik gestudeerd heb, maar goed waar zou ik dat wel in worden? Lekker de millenial aan het uithangen met m’n 29 jaar haha.
Het fijne van dit “voor mezelf werken” wat ik nu doe, is dat ik mijn eigen tijden kan bepalen en een soort schijnveiligheid creëer waarin ik veilig in mijn eigen bubble mijn eigen dingetje aan het doen ben. Nadeel daarvan is ook precies dat. Ik moet er juist meer uit, ik zit de hele dag als het ware digitaal te leven vanuit mijn ‘zolderkamertje’. Ik moet weer meer ritme krijgen, vaste tijd slapen en vaste tijd opstaan.
Ik probeer me minder aan te trekken van de sociale maatstaven van onze maatschappij. School, studeren, 9 tot 5 werken, tijdens/na je studie gelijk het huis uit etc etc etc. Ik weet ook wel dat ik geen ‘normale / doorsnee’ gast ben, maar daar probeer ik vrede mee te hebben.
Achja, 1 step at a time zullen we maar zeggen, fysiek gezond en mentaal blijven we aan werken! ;)
4 reacties
Beste W25 als eerste vindt ik het knap dat je een deel van je leven met ons wil delen want dat is het eigenlijk en ik begrijp je helemaal het klinkt me nog vers in de oren begin 2016 is met hetzelfde overkomen en in 2018 nog maals maar de stress en onzekerheid en angst voor terug keer blijft " ze zeggen je moet het een plekje geven" maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. ik heb gelukkig mijn baan kunnen houden.
Hoop voor je dat je het wel een plek kan geven dan gaat alles een stuk beter.
Beste W25, wat een mooi en treffend geschreven blog!
Wat betreft het gaan zoeken van een baan. Je schrijft dat je een gat in je CV hebt, maar die heb je feitelijk niet. Je mag er trots op zijn dat je zelfstandig een redelijk inkomen verdient. Je bent dus een ondernemer, in de financiële markt... die toe is aan een nieuwe uitdaging waarbij hij niet meer alleen werkt... Je zou eens voor jezelf op een rijtje kunnen zetten welke kwaliteiten, kennis en vaardigheden, je hebt en ook inzet bij je huidige activiteiten, een soort positieve pitch over jezelf maken en die aan jezelf presenteren. Geeft op zijn minst een goed gevoel en is tegelijk een voorbereiding voor het moment dat je jezelf sterk genoeg voelt om naar een baan bij een werkgever te zoeken. Er komen vast wel mogelijkheden voor je, jong en goed opgeleid als je bent.
Ik vind het knap dat je je zo staande hebt gehouden en dat je je ook realiseert dat jouw situatie, die je heel mooi als 'schijnveiligheid' en 'in je bubbel leven' beschrijft, niet goed voor je is. Voor mij een inspiratie om in de gespreksgroep kanker en werk aandacht te gaan geven aan de lastige realiteit zoals de jouwe.
Veel sterkte en ik hoop dat je snel de hulp voor je (angst voor) paniekaanvallen krijgt.
Groet Renée
hey W25,
goed dat je je verhaal hier durft te delen!. en goed dat je voor jezelf een eigen nieuwe baan hebt gecreëerd. Eentje die nog geld oplevert :).
Ik herken deels ook wel wat je schrijft. Anderhalf jaar geleden kreeg ik onverwachts de diagnose gynaecologische kanker. Ben 1 jaar ziek zwak en misselijk geweest door alle behandelingen( chemo’s, operatie), de bijwerkingen van serieuze medicijnen (opiaten en slaapmedicatie etc.) en door heel veel stress. Want in mijn privé situatie is er vorig jaar ook veel gebeurd.
Door dit alles ben ik nu ruim 1,5 jaar uit de roulatie. En ook nog niet weer aan het werk. Want mijn belastbaarheid is nog te beperkt. Dat frustreert. Want ik zou wel heel graag weer willen deelnemen aan het arbeidsproces. Want dat heb ik ruim 30 jaar gedaan.
Omdat ik heel graag weer mee wil doen ben ik gaan zoeken naar wat ik leuk vind en wat nu wel kan. En ik ben op bloggen uitgekomen. Sinds september blog ik over de levenslessen die kanker mij heeft geleerd. Dat zijn er best veel. Daarmee hoop ik lotgenoten en anderen te inspireren. En ik vind het heel bevredigend om te doen.
Op deze manier kan ik niet alleen mijn ervaringen delen, maar oefen ik ook tegelijkertijd allerlei vaardigheden die ik gewend was om in betaald werk als (loopbaan)coach, trainer en opleidingsasviseur in te zetten. Mijn blogs worden best goed bekeken en ik krijg er veel positieve reacties op.Zowel van lotgenoten als ‘gezonde’ mensen ( nou ja wat is gezond, hihi). En Door de interacties via social media voel ik me weer iets meer in de wereld staan. En ik heb er er ook wat nieuwe Online-kennissen bij gekregen. Dus is een mooi begin. Maar ja het echte-collega gevoel lijkt me op termijn ook wel weer fijn.Hopelijk is dat jou, mij en anderen die dit lezen op termijn weer gegund!
En ik sluit me helemaal aan bij de tips van Ranas!
PS. Weet je dat er ook reintegratiebureaus zijn die gespecialiseerd zijn in mensen na kanker Terug te begeleiden naar werk? Misschien ook interessant voor jou?
PpS. Als je nieuwsgierig bent naar mijn blogs, kijk eens op:
https://christablogt.blogspot.nl
Groetjes en zet m op!
Chrissie31
Het is helemaal niet raar wat je schrijft. Wij hebben een ervaring die andere mensen niet hebben gehad, dus ik denk dat wij beter zijn in dingen op waarde te schatten en zij kenden niet de angst om alles te verliezen, wij wel. En wie zegt dat je fulltime moet werken? Zou je niet eerst beginnen uit te zoeken wat je leuk vind en dan parttime beginnen? Ik heb zelf altijd 24 uur gewerkt, in een zorg. Nu werk ik niet, red het gewoon niet. Ik ga eerst eens goed voor mijzelf proberen te zorgen. Daar komt bij dat mijn weerstand door de behandelingen niet op peil is, daar moet ik nog elke maand voor naar het ziekenhuis. Plus ik heb 2 kinderen een een man waar ik ook gezellig mee wil zijn. Ik merk dat ik wel heb ingeleverd. Mijn conditie is goed, maar als ik te druk ben dan krijg ik ook paniek aanvallen en gooit mijn lichaam mijn eten eruit. Dit gebeurt ook regelmatig als ik anders eet of mijn ritme verander (doe nog steeds een middageditie). Ik probeer mij niet aan te trekken van de maatschappij, maar toch is het soms frustrerend als niet niet mee kan komen, terwijl je het wel wil. Aan de andere kant ben ik heel blij dat ik er na 2 keer non Hodgkin (2016 eb 2018)en en een hersenvliesontsteking (januari 2020) nog ben. Dus ik probeer erg te kijken naar wat ik wel kan en wil. Maar nee, dat is niet altijd leuk.
Het is fijn om te merken dat meer mensen hier last van hebben, want je ziet het niet aan me.
Mocht je nog van gedachten willen wisselen, dan mag je altijd een privéberichtje sturen.
Groetjes Linda