Mijn verhaal tot nu toe;

Een blog schrijven.. Nooit gedacht dat ik dit ooit zou gaan doen. Ik denk wel dat het me goed zal doen om mijn gevoelens en ervaringen van me af te schrijven.
Als 25 jarige heb ik (nog?) geen leeftijdsgenoten ontmoet die het zelfde als mij ondergaan/ondergingen. Uiteraard is dit aan de ene kant een goede zaak natuurlijk, dit gun je niemand.
Maar het kan ook eenzaam zijn..

Aller eerst zal ik proberen om in het kort mijn verhaal te doen;
Ik ben een normale rustige sociale jongen, opgegroeid in een fijn en warm gezin met altijd veel vrienden om mij heen.

Alles ging me eigenlijk goed af, tot dat ik tijdens het 3e jaar van mijn HBO studie last kreeg van paniekaanvallen. na hier 2/3 jaar mee geworsteld te hebben, had ik het eindelijk voor elkaar om deze aanvallen onder controle te krijgen.
Dit met dank aan cognitieve gedragstherapie en medicatie. Tijdens deze periode mijn studie afgemaakt, en na een aantal maanden thuis een baan gevonden. Kortom ik had het gevoel dat ik mijn leven weer redelijk op de rit had.

Tot en met die ene avond;
Ik had al een aantal uren last van druk op mijn borst / steken in die streek. Ik had de paniekaanvallen toch onder controle? of zou er nou toch iets met me aan de hand zijn? nee ik stel me aan..
Om me gerust te stellen toch naar de huisartsenpost gegaan. De arts daar nam mijn bloeddruk op, en luisterde even naar mijn hart. niets aan de hand vertelde hij me.. gewoon een paniekaanval.

De dag daarna, nog steeds last van dezelfde symptomen.. ook had ik al 4x koorts/griep gehad het laatste jaar.
Toch maar weer langs de huisarts.. Om me 'gerust te stellen' verwees deze me door naar het ziekenhuis voor een longfoto.

Er was een grote vlek te zien achter het borstbeen en de huisarts verwees me direct door naar de longarts.
het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte.. maar ach het kan nog van alles zijn toch? no worries..

Voor mij kwam tot nu toe de zwaarste periode van het hele traject.

De onzekerheid!

Ik ben iemand die veel waarde hecht aan controle, en dat is wel het laatste wat ik had op deze situatie..
Wat was ik bang.. Ik durfde niet eens naar de longfotos te kijken.

Nu ging ik de medische molen in, en kreeg ik onderzoek naar onderzoek.
we starten met een CT-Scan en een CT-Pet scan.

Ik wist dat de CT-Pet scan, de belangrijkste van de onderzoeken was. Deze zou bepalen of ik dan toch echt kanker heb..
Ik had een gezellige dame die me hielp tijdens de scan. Ze merkte dat ik erg zenuwachtig was, en deed haar best om me op mijn gemakt te stellen.
Toen ik klaar was, vroeg ze me of ik even op de gang wou wachten, dan zou ze controleren of de beelden goed gelukt waren.

na 5 minuten kwam ze de gang op, Ja hoor ze zijn gelukt. Ik bedankt haar nogmaals voor de goede zorgen en hulp.
Wat ik nu ga zeggen klinkt misschien zweverig, maar heeft veel indruk op me gemaakt. Ik zie een bepaalde droevige/gebroken blik in haar ogen.

Ik loop naar buiten waar mijn vader op me zit te wachten, en samen rijden we naar huis.

de volgende 5 dagen waren slopend. Weer die onzekerheid, wat is er met me aan de hand? ik heb geen klachten meer, ik voel me goed. maar nu denken ze ineens dat ik doodziek ben?

De uitslag van de CT-Petscan was wat de longarts al vermoeden. lymfeklier kanker.
Welke vorm is pas te bepalen nadat er een stukje weefsel wordt weggenomen. Dit was dan ook niet meer zijn vakgebied, en ik word doorgestuurd naar de oncoloog.

Ik was wederom erg bang op dat moment, nu is het officieel.

Ik heb kanker.

"Ga ik dood?" dat was de eerste vraag die ik stelde aan de arts. Deze man natuurlijk geen "Nee" zeggen. Want dat kan hij ook onmogelijk weten.
wel probeerd hij me gerust te stellen met uitspraken als: 'erg Grote overlevingskansen'.

pff wat vond ik dat enge uitspraken.

De volgende stap was een stuk weefsel uit de klier in mijn nek te halen, deze was makkelijk bereikbaar voor de chirurg, en ik kon 3 dagen later al terecht.
Deze klier bleek uiteindelijk schoon te zijn. Erg goed nieuws dus! Het nadeel was wel, nog steeds onzekerheid. wat voor kanker heb ik? wat zijn mijn kansen?

1 week later, lig ik weer in het ziekenhuis, deze keer nemen ze een biopt ( geloof dat dat zo heet? ) uit de tumor in mijn borst/tussen mijn longen.
En weer mag ik 5 dagen wachten.. inmiddels ben ik nu al bijna 3 weken bezig met onderzoeken. al 3 weken onzekerheid, met slecht nieuws of slecht nieuws.
Inmiddels is de wond in mijn nek ook nog eens gaan ontsteken..

En daar was de uitslag dan eindelijk.

Ik heb Non-Hodgekin Stadium 2 - primair mediastinaal B-cellymfoom.

Hoewel dit in principe een goed geneesbare variant is, schrik ik toch weer heel hard. stiekem hoop je gewoon dat het toch geen kanker is.
Ik ben pas 24.. dit kan toch helemaal niet? Weer stel ik de vraag; Dokter, ga ik dood?

Hij probeerd me gerust te stellen en zegt dat 85% het wel overleefd..
Dit is erg hoog, maar ik hoor dan ook weer 15% overleefd het niet.

Doordat ik zo bang was, durfde ik de eerste weken/maanden niet te googelen. Een beetje de kop in het zand steken? ik weet het niet.
Inmiddels heb ik er wel veel over gelezen, en nu schrijf ik er zelfs over haha..

Het behandeltraject in.
8 RCHOP Kuren met rituximab.
Indien geen activiteit meer daarna, dan zijn we klaar.
Anders gaan we over op bestralingen.

Bestralingen doen we liever niet ivm de locatie van de tumor. Het hart zou beschadigingen op kunnen lopen.

Inmiddels heb ik 6 kuren achter de rug. na de 4e kuur heb ik een CT-Petscan gehad, En de chemo is erg goed aangeslagen!


Sorry voor het lange verhaal, zoveel gebeurt en nog zoveel weg gelaten.
Dit is in het kort mijn verhaal tot nu toe.

Ik voel me goed, en de kuren gaan me tot nu toe erg goed af!
ik krijg ze om de 14 dagen. ik voel me steeds 1 week "katerig" en de 2e week erg goed.

Bedankt voor het lezen