Home sweet home.. of toch niet?

Wat was ik blij dat ik naar huis mocht. Heerlijk bij mijn mannen thuis. Mijn eigen bedje. Mijn eigen douche. Mijn eigen omgeving. Maar wat had ik het onderschat na 11 dagen in een ziekenhuis. Toch die man met de hamer hè?! Nu thuis en eigenlijk nog niks kunnen met de kleine. Continu moeten toekijken hoe pat alles moet doen. Ik ben daar gewoon niet voor gemaakt. Alle opgekropte emoties kwamen er behoorlijk uit in het weekend. Ondanks dat ik niet alleen ben, voel ik me wel heel alleen. Heel veel frustraties en ik kan er helemaal niks mee. Alleen maar rusten, liggen, zitten en kleine stukjes wandelen en dat met nog steeds een ongemakkelijk pijn bij mijn schouderblad.

Mijn favoriete feestdag kwam ook nog even voorbij. Nu heb ik al wat leuke feestjes moeten missen en deze was ff de druppel☹️ en alhoewel ik weet waar ik het voor doe, deed deze toch wel ff pijn. Gelukkig kwam mijn dushi en bf en besloten we er een spontane bbq van te maken. Dat bracht me even goeie afleiding. Wel een kut nacht erna met veel pijn en moeite met ademenen ging het zondag wel weer redelijk. Een lekkere lange wandelen in mijn wheelie met schoonzus in het heerlijke weer. Deed me goed. Ook nu weer een gezellige bbq met broer en schoonzus en Jim! Evan heeft weer genoten van iedereen zijn vreten😂 en de nacht daarna eindelijk een beetje geslapen maar de scherpe pijn bleef aanhouden. Ik zou in de ochtend gebeld worden door de verpleegkundige en heb toen aangegeven van die scherpe pijn bij mijn schouderblad. Ook had ik op dat moment 39.3 koorts. Ze ging even overleggen en ze vroeg me toch te melden bij de spoedeisende hulp. Dit om te kijken of ik geen longembolie had. Top. Weer naar het ziekenhuis. Voor de zekerheid maar een tas ingepakt met spullen voor de nacht want ja je weet het maar nooit. Eenmaal daar zeiden ze dat het heel druk is en dat het misschien wel ff duurt, maar met de stempel kankerpatient werd ik alweer gelijk geholpen. Ik mocht gelijk weer aan het zuurstof want dit was te laag. Hartfilmpje werd gemaakt en ik mocht weer op voor een CT scan. Weer dat heerlijke warme vloeistof in mijn lichaam. Eenmaal terug zou het wel even duren en probeerde beetje te slapen. Ik was zo moe en lag helemaal te zweten. Na een uurtje kwam de verpleegkundige met een zak wat op antibiotica leek. Ze zei is de arts nog niet geweest? Nee ik weet nog van niks maar sluit die zak maar aan hoor. De arts kwam binnen met goed en slecht nieuws. Geen longembolie, maar wel nog steeds een abces op je lever die is gaan ontsteken. Hiervoor ga je weer aan de antibiotica en we gaan een drain aanleggen in je lever zodat het pus eruit kan lopen. Uhmm hoe moet ik dat zien? Doen jullie dat slapend? Plaatselijke verdoving? Klinkt me namelijk niet als een pretje. Nou we willen eigenlijk dat het vandaag nog gebeurd en dan kan het niet met een roesje. Dusja het wordt geen fijne behandeling kan ik je vertellen. Nou ik zie er zo tegenop dat ik liever dan morgen aan de beurt ben met een roesje. We gaan ons best doen. Het betekend wel dat je sowieso een paar dagen in het ziekenhuis moet blijven. Pfff weer weg van huis, van mijn vent en kind. Weer alleen in een ziekenhuis met allemaal ouwetjes. Slikken, accepteren en er weer het beste van maken. Dit keer een kamer met nog 3 andere delen. Nog erger. Gelukkig zitten zij niet aan allerlei toeters en bellen. Dat scheelt weer. Na de eerste zak antibiotica en zuurstof merk ik al verbetering. Kan ook weer normaal rechtop lopen. Op naar dinsdag en die drain en laat de pus er maar uit. Dit gelukkig onder een roesje. Weer een last van mijn schouders. Heb al zoveel ongemak, deze trok ik ff niet.

Nou voor geen meter geslapen. Man ‘s nachts flauw gevallen. Iedereen in paniek. Maar goed joh slapen doen we later nog wel. Moest wederom weer nuchter zijn voor het plaatsen van de drain. Ben nog nooit zovaak nuchter geweest😉 werd in de middag opgehaald en ze vroegen of ik wist wat de bedoeling was. Ja ik krijg een roesje en dan plaatsen jullie een drain. Uhhh roesje? Nee hoor dat kan gewoon zonder! Uhh zeker niet. Ik heb specifiek met roesje gevraagd aangezien de arts had gemeld dat het geen prettige ervaring is. Nou dat valt wel mee hoor. Ja dat kan wel zo zijn, maar ik heb al genoeg ellende en pijn gehad dus geef me maar gewoon een roesje. Nou oké er moest iemand bij gehaald worden. Moest ik ook nog eens op mijn buik op een plank leggen. Sinds ik de operatie heb gehad, heb ik al niet eens op mijn zij kunnen liggen laat staan op mijn buik. Dus met veel pijn moeite paniek en tranen is het me gelukt. Was totaal niet ontspannen maar kwam ook door het gezeik met het roesje. Nog steeds kreeg ik het idee dat hij het liever zonder roesje deed maar heb hem nog herhaald dat ik een roesje wilde. En gelukkig was ik daarna zo weg. Na een half uur weer bij en kon ik weer terug naar de uitslaapkamer. Daar ook maar 10 minuten gelegen en weer terug naar mijn kamer waar Pat al heel snel kwam. Zat al aardig veel vocht in mijn zakkie dus het liep er goed uit. Zit nu met een slang vanuit mijn rug dus de enige houding op mijn rug die ik had, is ook weer niet heel prettig. Maar goed het is zoals het is. Dinsdag op woensdag eindelijk een beetje goed geslapen. Woensdag is de dag dat ze me gaan vertellen wat de patholoog heeft gevonden bij mijn weggesneden darm/lymfe en lever, maar de chirurg is helaas nog niet geweest met het nieuws. Ook is er een kweek gemaakt van de abces op mijn lever zodat ze weten welke antibiotica ze moeten gebruiken hiervoor. Ook dit is nog even afwachten. ik zal uiteindelijk wel met drain naar huis mogen maar wanneer is nog even de vraag. Hopelijk snel hier meer over!