van consultatiebureau naar intensive care

Geboren 02-06-2018 met 11 vingertjes. Schrikken, mar ooh zo bijzonder.  Kruipend met 2 voortandjes in zijn mond al de hele kamer rond toen hij amper 4 maanden was. Zelfs dat ze bij het consultatiebureau zeiden.. dit hebben we nog nooit meegemaakt, toen ze m bij de handjes van liggend optilde en hij al op ze benen ging staan met 6 maanden. plotseling zag ik steeds minder zijn mooie lach te voorschijn komen. hij werd een beetje somber. hij wilde steeds minder op de grond zijn om te kruipen. beetje bij beetje begon ik me toch wel zorgen te maken. hij heeft nog een grote broer van 10 en tweelingzusjes van 4. waar hij zo dol op is. elke dag als hij samen met mij zit te wachten dat ze uit school komen en je hij ze na een lange dag weer zag. dan kon hij zijn ogen niet van ze afhouden. maar langzaam verdween ook deze interesse, alsof hij het niet zo echt meer meekreeg. ik maakte mij zorgen en ik ging naar de huisarts. met het verhaal.. ik maak mij zorgen. er is iets met liam waar ik niet echt mijn vinger op kan leggen. hij is huilerig, aanhankelijk en zit echt niet lekker in ze vel.. ik ben eigenlijk per dirrect naar huis gestuurd met.. het zullen zijn tandjes wel zijn.. 
liam is 7 maanden, en plotseling wilt hij geen eten meer in ze mond. op een hele dag krijg ik met moeite 2 hapjes brood in de ochtend er in. paar lepeltjes fruit, en een paar lepeltjes warm eten. hij lijkt er moeite mee te hebben.. en ik blijf elke keer in ze mond kijken of ik misschien inderdaad nieuwe tandjes in ze mond zie. maar ik blijf toch elke keer maar echt 6 tandjes in ze mond zien. hij huilt en huilt en ook snachts gaat het huilen door.. dan maar nog een keer een afspraak maken bij de huisarts. 
na een uur in de wachtkamer te hebben gezeten met een huilend kind.. komt de dokter met, nog de kruimels in de mondhoeken van zijn lunchpauze , ons halen. ik leg weer het zelfde uit van de afgelopen keer. ik zie geen verbetering en daarbij wilt hij nu ook niet meer eten en lijkt hij pijn te hebben. ik word zenuachtig omdat ik de dokter naar me zie kijken met de blik van, ik heb wel wat beters te doen.. en wilt me eigenlijk weer gauw naar huis sturen met .. even aankijken.. denk aan krampjes en/of tandjes.. maar ik sta er op dat ze hem toch even onderzoekt. met veel gezucht en gepuf luisterd ze naar liams longentjes en kijkt in de oren. stuurt ons naar huis met antibiotica omdat ze inderdaat toch een klein ruisje in ze longetjes heeft gehoord. 
weken die volgen worden er niet beter op en ik besluis een afspraak te maken bij het consultatiebureau.. daar word liam goed onderzocht.. longetjes zijn mooi schoon.. alles in symertrisch.. hij is alleen wel erg veel afgevallen.. ik wissel van flesvoeding en hoop dat het liam zich snel beter zal voelen.. liam lijkt wat rustiger maar hij wilt nog steeds niet eten. hij wilt alleen maar ze hele dag gedragen worden en nu ook zijn flesjes drinkt hij niet meer leeg. ik geef het ook aan me omgeving aan dat het niet goed gaat.. maar iedereen reageerd met de beste bedoelingen dat het allemaal wel goed gaat komen.. het zullen wel buikkrampjes zijn.. of zijn tandjes.. of je moet hem niet zo veel verwennen.  ik krijg langzaam het gevoel alsof ik zelf gek aan het worden ben. 
ik maak nog een afspraak bij het consultatiebureau.. dinsdag 09.40 kunnen we terecht. die ochtend als ik zijn luiertje wil verwisselen merk ik dat die krukdroog is naar een hele nacht en zijn buikje helemaal opgezet is en duidelijke aders over zijn buik lopen. ook heeft hij aan 1 kant van ze arm flinke blauwe plekken. ik raak lichtelijk in paniek en zodra ik in de kamer van het consultatiebureau in kom lopen barst ik in huilen uit. er is iets flink mis zeg ik tegen de arts.. ik ga niet naar huis voordat iemand hem echt grondig onderzocht heeft. ze neemt liam van me over en legt hem op de tafel tussen ons in. zodra ze zijn dekentje opend wat over hem heen is geslagen en het opgezwollen buikje ziet, belt ze direct het ziekenhuis.. we moeten met spoed naar het AZM maasticht.

wachten wachten wachten op dennis.. hij is gelijk vanuit werk vertrokken maar elk minuut duurt een eeuwigheid. ik maak me zon vreselijke zorgen. ik kijk naar liam die in ze maxicosie vooruit zit te staren met een lege blik in zijn ogen.. en ik vraag me af of hij er nog wel 'bij' is.. na 30 minuten in dennis eindelijk gearriveerd en ik zet liam geiiriteerd in de auto en wacht nog 3 minuten voordat dennis klaar is om in te stappen en te vertrekken.. zodra dennis weer begint over dat het vast krampjes zijn.. wil ik uit mijn plaat schieten.. maar gelukkig weet ik mij in te houden en zeg ik.. ik snap dat je me wilt geruststellen, maar ik voel het alsof je de ernst niet van de zaak ziet.. en met deze uitspraak van mij.. zitten we de komende 10 minuten zwijgend langs elkaar.. zodra we aankomn in het ziekenhuis worden we vriendelijk verzocht om in de wachtkamer plaats te nemen. het is 11.10.. om 12.15 zijn we aan de beurt.. er komt eerst iemand in opleiding naar hem kijken met welde medeleling dat de arst zo komt.. dan komt de assistent .. dan de co assistent en uiteindelijk de dokter die toch beslist dat het beter is dat we in het ziekenhuis moeten blijven. we moeten bloed prikken.. en dan word er een kamer voor ons klaar gemaakt..  het word al snel duidelijk dat Liam uitgedroogd is.. dus er word een sonde geplaats.. dat is een slagetje via een van de neusgat dat door gaat naar de mag.. daar zal de komende uren het vocht op aangesloten worden. hij heeft ook een blaasontsteking... er word ook gelijk een katerher geplaats om zijn blaas leeg te laten lopen en word gestart met antibiotica. 
we moeten die dag in het ziekenhuis blijven.. er mag maar 1 ouder bij hem blijven slapen.. dus ik als mama blijf natuurlijk bij hem. dennis blijft tot de avond en vertrekt naar huis naar de andere 3 kinderen. we moeten een kamer delen met nog een andere baby. daar blijft niemand van op de kamer.  dus ik breng de nacht door met  2 huilende babys. om de paar minuten valt het dotje van het andere kind op de grond  , waar hij van moet huilen. met liam op de arm, aan het infuus loop ik steeds heen en weer van stoel, naar het bedje om het kindje ze dotje te geven. de nacht duur lang en ondanks het word afgeraden door de verpleegsters.. pak ik liam uiteindelijk toch lekker in me bed.. waar hij zich toch het fijnste voelt. 
9.30 de echo van zijn buik. de echo verloopt best goed. liam werkt goed mee. ondanks dat hij zo onwijs veel zin heeft in zijn flesje. oma komt eventjes langs .en we kletsen en opeens worden we door een verpleegster vriendelijk verzocht naar de spreekkamer te komen om de uitslag van de echo te bespreken.. liam heeft een tumor in ze buik.  de paniek komt bij me naar boven. me hard voel ik op elke plek in me lichaam bonken en kijk in de zelfde paniekerige ogen van me moeder. ik bel direct dennis dat hij naar het ziekenhuis moet komen. dennis arriveerd 15 min later en er word het een en ander uitgelegd. ik hoor ze praten maar begrijp de woorden niet. de woorden vliegen langs me heen de lucht in.  we zullen naar utrecht moeten met liam. prinses maxima centrum. dat is een ziekenhuis met alleen kinderen met kanker. daar zullen we op de juiste plek zijn om behandeld te worden. ik kan het niet geloven en eigenlijk direct app ik het slechte nieuws in onze groepsapp naar de familie. niemand zag dit aankomen en iedereen komt verslagen naar het ziekenhuis.  de bloeddruk van liam stijgt snel en we moeten naar de ic. ik word doodsbang en vrees dat elk moment liam zal sterven. ik ben zo bezorgd. zo in paniek en zo verslagen