gevoelens#tranen#ongeloof

na het even te kunnen laten bezinken.. en de eerste schrik ervan af is.. moeten we door..

de hoofdarts laat ons bij elkaar komen om over na de denken wat we nu gaan doen. gaan we een traject in zetten met chemo behandelingen ondanks dat we weten dat het niet zal aanslaan uit eindelijk. de tumor is zo agressief en zo snel delend dat hij uiteindelijk de chemo zal overmeesteren en op dit moment is er geen chemo die deze tumor aan kan.. opereren is ook geen mogelijkheid omdat de tumor helemaal vast tussen de organen zit en in en langs de wervelkolom. 

of gaan we het laten zoals het is.. en pijnmedicatie geven en eindigen met slaapmiddel.

nou je snapt wel dat het laatste geen optie is. elk kind is anders en de wonderen zijn de wereld nog niet uit. dus we gaan hoe dan ook een chemo starten. liam is zo goed op geknapt van de eerste chemo. ongelofelijk. echt ik kijk vol bewondering naar onze kleine jongen. zijn vocht is flink afgenomen en opeens beweegt hij zijn benen weer. wat heb ik dat al lang niet gezien. ik moet huilen van blijschap. 

de komende dagen vraag ik elke dag of de dokter kan komen. en stel eigenlijk steeds de zelfde vragen. ik kan het zo moeilijk beseffen. ik kan het niet geloven dat hij niet meer te genezen is en wil me het er niet bij neerleggen. ik kan mij als moeder  er niet zo maar bij neer leggen als een dokter tegen me zegt.. ik MOET dit uitzoeken en verder kijken.. ik kan niet geloven dat er nergens op de wereld een medicijn is . of ergens in de maak? zijn er onderzoeken? ik heb een fb bericht geplaats en het is zo vaak gedeeld dat mijn inbox ontfloft van professors in Amerika en verder over de hele wereld. mijn zusje neemt dit gedeelte op zich en stuurt het dossier van liam rond in hoop dat er iets positiefs uit komt. want niks doen.. voelt als opgeven. ik zelf wil me volledig storten op de liefde voor liam. ik wil dat mijn kleine jongen nog lekker kan lachen en zijn ontwikkeling verder zal gaan ondanks zijn ziekte en voor hoe lang het zal mogen duren. Enigste waar ik echt op sta is dat liam geen pijn wil laten lijden. gelukkig voel ik mij erg goed gesteund en gehoord in het maxima centrum. Het is echt een gekkenhuis van emoties, gevoelens , vragen.. zoveel gebeurd in een paar dagen. hele leven op ze kop. maar voel de kracht langzaam wel terug komen in me lijf om hier een weg in te vinden..