Leeg…..

Ik heb al een hele tijd hier niks geschreven. Simpelweg omdat ik er de energie niet voor heb of had.

Inmiddels hebben we van alles meegemaakt. Op 25 juni 2024 voor de 2e keer geopereerd. Daaruit kwam in de eerste instantie dat het weefsel wat eruit gehaald was geen kankercellen bevatte. Later bleek dat het waarschijnlijk toch wél kankercellen bevatte.

Toen we moesten wachten op de volgende controlescan in december merkte ik halvewege november ineens dat mijn partner weer moeite had met woorden spreken en lezen. Na een week op hem inpraten heb ik het ziekenhuis mogen bellen en kregen we een consult. Daar zagen ze ook wel meteen dat het mis was. Meteen scan ingepland en daaruit kwam dat er een compleet nieuwe tumor was gegroeid zo’n 5 cm verder. Wéér in een ander taalgebied waardoor hij dus als eerste klachten weer taalklachten kreeg.

Weer dat verdriet, onmacht en angst. Inmiddels zijn we weer een aantal maanden verder. 5 zware bestralingen op de nieuwe tumor en een ander soort chemo achter de rug. Tevens draagt hij nu op mijn aanvraag Optune. (Plakkers op zijn hoofd 24 uur per dag die elektrische golven door de tumoren sturen waardoor ze hopelijk stoppen met delen)

Maar toch merk ik dat hij heel veel heeft moeten inleveren. Veel moe en slapen, veel problemen met praten. Niet kunnen lezen. En allerlei andere klachten. Ik voel me als partner leeg. Hij heeft me veel nodig met allerlei dingen zoals bloed prikken 4x op een dag  (Oh ja hij kreeg ook nog zware diabetes erbij door de medrol), medicijnen 4x per dag klaarleggen, dingen voorlezen, dingen regelen, overal voor bellen. Ben toch een soort van mantelzorger geworden denk ik.

Ik voel me soms gewoon geen mens meer. Ik mis ook contact, mensen om mee te kletsen. Ik zit vooral thuis en zie weinig mensen. Mijn familie woont ook 40 minuten hier vandaan. En vrienden heb ik hier weinig. Heb het zwaar momenteel. Maar toch probeer ik positief te blijven en voor alles te zorgen. 

Volgende week vrijdag weer de uitslag van de scan die inmiddels al gemaakt is. Ik houdt mn hart vast. 

Liefs,

Joyce