Evenwichtsgereedschapsding
Ik heb dus een chemobrein. Dat uit zich onder andere in vergeetachtigheid. Namen onthouden van mensen die ik voor het eerst leer kennen is tegenwoordig een ramp. En soms kom ik opeens niet meer op een heel normaal woord. Heel handig midden in een gesprek...
Het is een rare gewaarwording. Ik kom niet op het woord, maar weet dat ik het woord wel ken. Maar dat hokje in mijn geheugen blijft dan dicht.
Soms kom ik er later wel weer op. Soms moet ik er om vragen of het googlen.
Het zijn ook hele willekeurige woorden. Recente voorbeelden zijn testament en waterpas. Ik probeer dan toch iets van ezelsbruggetjes te verzinnen voor mezelf. Helpt totaal niet, maar je moet toch wat. Maar dan vraag ik mij af: waarom heet een waterpas een waterpas? Wat is de gedachte daarachter? Koelkast is nog logisch, dat kan ik beredeneren. Maar woorden zoals waterpas die ogenschijnlijk niets met het ding zelf te maken hebben, tja, kom daar dan maar eens op. Nu is een evenwichtsgereedschapsding ook geen mooi woord, maar men begrijpt mij dan wel. Nu is waterpas maar voorbeeld, maar het gaat om het idee. Of is het mijn brein dat het werk nodeloos ingewikkeld voor zichzelf maakt?
Laten we woorden dus vooral niet te ingewikkeld maken. Mijn brein heeft het al zwaar genoeg. 😁
6 reacties
Waterpas. Zal het nog lastiger maken voor je. dat luchtbelletje heet een libel. Dus als je dat woord zoekt in een gesprek, dan wordt het een insect met grote vleugels dat stil kan hangen in de lucht van een horizontaalmaakding.
Ik zie in gedachten twee mannen in witte broeken en korte witte polo's met een hemd met knopen op de achterkant en veels te lange mouwen en een rolstoel.
🤣🤣🤣
Oh ja, en het kan ook nog verticaal. 🤔
Waterpas en testament… twee woorden.. twee benamingen die je heus wel kent, maar net op het moment dat je ze wilt gebruiken niet op komen ploppen… Knap vervelend en ook nog eens zo zoooo vermoeiend.
Ja… behandelingen en medicijnen tegen kanker ruimen helaas niet alleen de verkeerde cellen op.
Een blog die zaken aanstipt en beschrijft die menigeen op dit platform herkent. Je bent dus niet alleen, maar of dat nu altijd voldoende troost biedt… ik durf dat te betwijfelen 😉
Met vriendelijke groeten, Bart ♠️
In dit geval is het fijn te weten dat het niet aan mij ligt. Hoe irritant het ook is, soms moet je de lol er maar gewoon van inzien. En ik ben dan nog in de gelukkige positie dat ik het of kan omzeilen of anders beschrijven.
Groeten Saskia
Zo irritant hè zo’n chemobrein. Ik zeg tegen mezelf dat de lades met kennis in de ladenkast in mijn hoofd nog wel allemaal gevuld zijn, maar dat ze wat stroever opengaan. De tijd werkt als kruipolie, want ik merk nog steeds wel wat verbetering. Vervelender vind ik het slecht werkende werkgeheugen. Als ik iets bedenk wat ik wil opzoeken op Google, pak ik mijn telefoon en na het ontgrendelen weet ik al niet meer wat ik wilde opzoeken 😤.
Dat is een mooie beschrijving!
Ja, dat laatste is wel een ding. Ik kan ook totaal niet meer multitasken. Tijdens het puzzelen kan ik op zoek zijn naar een stukje, een ander stukje vinden en dan moet het van ver komen om te bedenken waar ik oorspronkelijk mee bezig was.
Ik hoop van harte dat dat met de tijd ook nog beter wordt voor ons.