Een telefoontje naar de longarts
Hoi lieve allemaal,
Een korte update deze keer maar ik vind dat deze wel gedeeld mag worden. Nog steeds vind ik het een beetje "eng" om zoveel te vertellen, omdat dat eigenlijk niets voor mij is. Dit is echter de eerste situatie in mijn leven waarbij ik echt de behoefte voel om dit met anderen te delen.
Oorspronkelijk zou mijn vader aanstaande vrijdag door de longarts gebeld worden. Echter heeft hij uit zichzelf aangegeven eerder contact te willen, dus heeft de arts hem vandaag al gebeld. Waar het tot voor kort bij stil stond, was de vraag of mijn vader chemotherapie zou willen of niet. Hij heeft daar een tijdje over getwijfeld, o.a. vanwege de mogelijke bijwerkingen (dat hoef ik niemand hier uit te leggen) maar ook uit angst dat de werkzame stoffen invloed hebben op zijn vermogen om piano te spelen. Voor zover ik weet, is dit gelukkig meestal niet het geval. Daarom vind ik het heel moedig van hem dat hij vandaag toch voorzichtig aangegeven heeft de chemotherapie te willen proberen.
Aanstaande maandag hebben mijn ouders een afspraak bij de afdeling Oncologie in het Reinier de Graaf in Delft, het ziekenhuis waar ze de laatste tijd ontzettend vaak geweest zijn.. Daar zullen ze uitleg krijgen over de chemotherapie. Aansluitend daarop is er weer een afspraak met de longarts.
Ik ben heel erg benieuwd naar het verloop, niemand weet natuurlijk wat er aan zit te komen. Misschien is dat maar goed ook, zo leer je van dag tot dag te leven. Het is spannend, maar vreemd genoeg op een "goede" manier. Ik kan het niet goed onder woorden brengen, maar ik denk dat jullie het toch wel snappen.
Liefs, Helena
3 reacties
Hai Helena,
Ik kan de blogs hier niet altijd bij houden maar de jouwe raken me steeds weer. Je aarzelt om te schrijven maar de blog is weer zo treffend. Hoe je de beslissing over chemo volledig aan je vader overlaat en hem hoe dan ook steunt, al zijn afwegingen begrijpt, eraan toevoegend dat niemand het verloop kan voorspellen, dat maar goed is ook, en het van dag tot dag gaat komen. En zo is het, denk ik dan, maar dat valt echt niet mee als je net geconfronteerd wordt met de ziekte. Mooi van je!
Blijf vooral schrijven, wij zijn hier om te luisteren, herkennen, en te steunen.
Veel sterkte! xx, Joke
Dag lieve Joke, bedankt voor je (wederom) lieve reactie. Ik merk aan alles dat het schrijven hier me goed doet. Niet alleen het schrijven zelf, maar ook de reacties. Er is (h)erkenning, troost, wijsheid en mede hierdoor voel ik me ook minder alleen. Het is makkelijk om in een diep, zwart gat te vallen bij een diagnose bij jezelf of een dierbare, maar je hebt ook de keuze om er juist steun bij te zoeken, je verhaal te delen met anderen. En dan merk je dat je nooit alleen bent, en er altijd mensen zijn die je begrijpen, herkennen wat je doormaakt en die dit vervolgens kenbaar maken in de vorm van een reactie, zoals jij. Daar heb ik enorm veel waardering voor.
Sterke met jouw eigen strijd. Ik stuur veel warmte en kracht jouw kant op. Vangen!
Liefs, Helena
Lieve Helena, ik onderschrijf helemaal wat Joke zegt. Je schrijft mooi, pakkend, open en eerlijk.
Spannend.. ik lees gauw verder..