Een dubbel gevoel

Hoi allemaal, op deze mooie zonnige dag (althans, in Rijswijk wel :-))
Mijn vader is vandaag (samen met mijn moeder) bij de oncoloog in het ziekenhuis geweest. Hij kan aanstaande woensdag (overmorgen dus!) al begonnen met chemotherapie. Dit gaat hij ook doen. Dat is dus in principe goed nieuws, maar het voelt ook zo dubbel.. We staan nu weer aan de rand van een afgrond, voor mijn gevoel. Mijn vader gaat zijn gekoesterde haar verliezen, waar hij de afgelopen jaren met trots over heeft gezegd dat ze nog niet grijs zijn, in vergelijking met veel leeftijdsgenoten (dit is inderdaad ook zo). Mijn lieve vader gaat zich misschien wel nòg ellendiger voelen dat hij nu al doet. Ik weet dat de chemotherapie hem waarschijnlijk wel gaat helpen, maar ik weet ook hoe slopend de bijwerkingen kunnen zijn.. Ik kan niets anders dan mijn hart vasthouden en vanaf de zijlijn toekijken. Zo voelt het ook echt.
Mijn moeder gaat in de tussentijd voor een rolstoel en een douchekruk zorgen, want door de duizeligheid door de oxycodon durft mijn vader niet lang achter elkaar te staan. De pijn i.c.m. vermoeidheid en duizeligheid zorgen er ook voor dat hij helemaal niet meer buiten komt, wat natuurlijk voor geen enkel mens fijn is. Mijn moeder doorziet dit gelukkig en dankzij haar hulp kan hij straks in elk geval weer wat meer 'doen'. Anders komt hij in een neerwaartse spiraal terecht waar hij nooit meer uit zal komen.

Ik ben dus benieuwd, bang en hoopvol. Verwarrende, maar rationele emoties. Daar troost ik me maar mee. Ik hou jullie op de hoogte..