De kleur van verdriet
Mijn moeder haar verdriet is anders van kleur dan dat van mij. Hoewel het dezelfde man is die nu fysiek uit ons midden is, heeft mijn vader voor ons beide verschillende rollen vervuld. Voor mijn moeder was hij een liefhebbende partner in al zijn facetten. Voor mij was (en is!) hij mijn vader; ik besta uit zijn cellen en genen en met al die cellen heb ik hem lief gehad en heb ik naar hem opgekeken.
Wat voor mij een enorme troost is, is dat hij voortleeft in mij. Dat vind ik nog veel kostbaarder dan alle tastbare attributen bij elkaar.
Zo lang we hem kennen en aan hem denken, is hij er nog. Iemand is immers pas dood, wanneer er voor de laatste keer aan hem of haar gedacht is. Ik zal mijn vader in leven houden door van hem te houden, aan hem te denken en door mijn eigen leven te leven. Ik weet immers toch wel, dat hij het vertrouwen in me had dat ik er wel zou komen, in mijn leven. Rest mij niets anders dan hier ook een mooie uitvoering aan toe te kennen.
Mijn moeder heeft mijn vader meegemaakt in zijn diepste dalen en hoogste pieken. Wat is er mooier, dan dat met iemand meegemaakt te mogen hebben. Zij hebben elkaar gekozen, ervoor gekozen om hun leven met elkaar te delen, in ziekte en gezondheid. Wat een rijkdom, wanneer blijkt dat de belofte die tijdens het huwelijk uitgesproken is, ook daadwerkelijk gehouden wordt. Dat je samen blijft, samen het leven aangaat, ook wanneer er ziekte in het spel komt. Het had zo anders kunnen lopen. Maar mijn ouders hebben hun belofte gehouden.
Welke kleuren ons verdriet hebben weet ik niet zo goed. Misschien is het van mijn moeder donkerrood, en dat van mij donkergroen. Helemaal zwart is het voor mij niet. Er is dankbaarheid, en juist in deze surrealistische periode wordt alles zo intens gevoeld, zo ook de mooie dingen. Ik kom erachter dat er meer mooie mensen zijn dan ik dacht. En dat er héél veel mensen zijn, die mijn vader waardeerden en bewonderden. Dat biedt zo’n enorme troost.
Hij wordt mijn leven lang niet vergeten. En als het ons gegeven is, dan geef ik mijn kinderen het boek wat ik aan het schrijven ben, zodat hij er áltijd zal zijn. 💕
7 reacties
je schrijft mooi, goede stijl, in ieder geval voor je boek
Ken je dat liedje van de Disney film Coco, vergeet me niet, heet het, je bent pas vergeten in het zielenrijk als ze je foto niet neerzetten in de echte wereld, zit ook in die film, ik vind dit een mooi, maar ook zo'n zielig liedje.
Dag Vlinder,
dit nummer en de film ken ik zeker. Al lang geleden vond ik deze film zo mooi, omdat het precies is hoe het is. Je moet aan iemand blijven denken, want zo hou je iemand in leven.. Pas als de liefde er niet meer is, dan is het voorbij.
Bedankt voor het delen ❤️
Mijn moeder is ruim 7 jaar geleden overleden. Mijn dochter was toen 7 maanden. Erg verdrietig allemaal. Ze zouden elkaar echt nooit leren kennen.
Nu is mijn dochter 8 jaar en het is echt heel bijzonder. Ik zie dingen van mijn moeder in mezelf maar ik zie ook mijn moeder in mijn dochter. Ik geniet er echt van en gun jou hetzelfde! Je vader leeft voort! Sowieso met en in de liefde!
Dag lieve Mora,
Wat moet dat verdrietig zijn geweest. Maar wat is het mooi, om jouw moeder te zien voortleven in jezelf èn in je mooie dochter. Dat is ook helemaal niet zo vreemd; jullie bestaan (in elk geval voor een deel) uit dezelfde “materie” als jouw moeder. En jouw moeder is via jou bij jullie dochter terecht gekomen. Dat is wat mij dus zo’n grote troost biedt; het voortbestaan van iemand in mijzelf en wellicht ook in onze kinderen. Het lijkt me zó bijzonder om dat te mogen meemaken.
Veel liefs,
Helena
Mooi hoe je woorden weet te geven aan hoe anders jullie verdriet is.
Ik herken dit heel erg. Hoe anders ieders verdriet is, en hoe oké dit is. Mijn moeder is 2,5e maand geleden overleden. En daarin trekken mijn broer, mijn vader en ik heel erg naar elkaar toe. Maar we laten elkaar vrij. We rouwen op een eigen manier, maar kunnen elkaar daarin wel steunen.
Dag lieve Kim,
Verdriet en rouw zijn bijzonder. Ik noem ze expres apart, omdat ze niet persé hetzelfde zijn. Rouwen is zoveel meer dan alleen verdriet, iets wat alleen te bevatten is als je het zelf moet meemaken.
Het maakt niet uit dat we op verschillende manier rouwen. Het is inderdaad belangrijk om begrip voor de ander te hebben, want misschien voelt de ander wel iets wat jij niet helemaal snappen kunt, puur door de relatie die de ander met diegene had. En dat is helemaal niet erg; de essentie begrijp je toch wel van elkaar, en daar gaat het om. Wat mooi dat jouw broer, vader en jij zo naar elkaar toe gegroeid zijn. Ook dat is één van de mooie kanten van de dood, hoe vreemd dat ook klinkt.
Ik wens jullie veel warmte, en dat jouw moeder voor altijd mag blijven voortbestaan. ❤️