Onvervalst Perfectionistisch

Onvervalst perfectionistisch 

De woorden die vallen, zijn niet voor mij, maar ze zijn hard … en ze komen wel degelijk bij me binnen. Tranen wellen op en ik zoek naar een manier om mijn gedachten een houding te geven. 

Faal ik? Ben ik verkeerd bezig? Ben ik niet goed genoeg? Of ben ik gewoon iemand die uit alle macht meer dan 40 ballen in de lucht probeert te houden? Thuis en op ‘t werk?! 

Ben ik een imperfecte  testversie van mijn ik of ben ik iemand die juist nu ontdekt dat ik het helemaal niet kan? Of lukt  het allemaal prima, is er een perfecte vorm van beheersing en is het de paniek van een ander zich meester maakt van mij?

Men is gewend om op mij terug te vallen. Daan die wel antwoord weet, een beslissing neemt en met gemak anders over dingen denkt en zo wel weer een stuk creativiteit aan weet te boren. No matter what .. Daan lost het op. 

En dat is precies wie ik ben. Ik ben creatief en ik houd 1000 ballen hoog - meestal die van een ander … en als er al 1 bal van mij in de mengelmoes van ballen zit, dan is het omdat ik er in geloof. Ik geloof … in mij en misschien nog meer in die ander. Dat is wat ik doe en daarom doe ik wat ik doe. 

Wanneer ik mijn werk doe, straal ik. Vol liefde en passie verbind ik wereld met elkaar, maak ik dingen mogelijk en ik creëer. Ik geniet wanneer ik alles met elkaar verbind. En omdat ik weet hoe het is om te stralen, laat ik een ander net zo hard stralen, maar t liefst nog harder. 

In al dat stralen vergeet ik mijn schaduw. Soms, als ik het net te laat in de gaten heb, haalt een stukje van mijn waarheid me in. Donker, verdrietig, verlaten. 

Dan rest me niets dan een schamele poging mezelf te verstoppen in de hoop dat ik het nog een keer kan overleven. 

Ik doe niet aan pijn. Ik doe niet aan het verdriet en waarom zou ik in vredesnaam tranen verspillen als ik de dag met een lach en een stel sterke schouders tegemoet kan treden. De roep tot God om me te redden van het verzuipen speelt, maar alleen in mijn gedachten. En ondertussen houd ik vol. 

Tranen stromen over mijn wangen, volgen elkaar in moordend tempo op. Mijn longen smeken om lucht. Ze verkrampen steeds verder … bij iedere ademteug. Ik verzuip. Ik stik …

Ik heb de lucht die ik had aan anderen gegeven. Dat is waarom ik verzuip. En de ander? De ander weigert lucht aan mij te geven.

Het geluid van mijn telefoon haalt mijn brein uit de flow van het drama en roept mijn emotie terug naar het heden; zoekend naar de balans tussen verdriet en vreugde op de brug van oneindige liefde. Ik sta op. Ik droog mijn tranen en neem een warme douche. Ik doe het licht weer aan.