That's life!!
Het leven oppakken na een behandeling tegen borstkanker kun je wat mij betreft vergelijken met het lopen vanuit zee naar het strand. Je probeert dit een beetje elegant te doen maar meestal lukt dat niet echt. Zeker niet als het opkomend water (vloed) is en er liggen veel schelpen of steentjes, als het strand dan ook nog afloopt in zee moet je zelfs klimmen om het water uit te komen. Deze vergelijking bedacht ik toen ik afgelopen zomer in Zuid-Frankrijk op vakantie was. Het kolkende water rond je benen, zuigend zand in combinatie met schelpen maakt dat het lopen strompelen wordt en in het ergste geval kom je ten val en moet je kruipen naar het strand. That's life!!
Mijn tatoeage is nog geen feit maar als ik de secretaresse van de poli plastische chirurgie mag geloven (en dat doe ik) gaat dat wel binnenkort gebeuren.
Maar eigenlijk speelt dat momenteel niet zo in mijn hoofd, sterker nog het is geparkeerd. Vandaag is een poging gedaan poliepen weg te halen uit mijn baarmoeder, dit ging niet volgens plan. Het was te veel, te taai om door te komen, volgens de verpleegkundige had het apparaat het er maar zwaar mee. Dus een nieuwe afspraak maar weer om het karwei af te maken.
Sinds maart heb ik een baan(tje) van gemiddeld 10 uur in de week bij een thuiszorgorganisatie voor ggz-clienten. Ik heb me voor het eerst ziek moeten melden, het is toch nog steeds zo dat de vermoeidheid lichamelijk en psychisch snel toeslaat en er nog steeds veel herstelmomenten nodig zijn. Eigenlijk wil ik me niet laten kennen maar mijn grens is snel bereikt, energielevel tot nul gezakt en dan zit er niets anders op dan in de relaxstand gaan. Inmiddels ben ik gestart met Mensendieck-therapie en ik hoop dat dat me gaat leren te ontspannen. De rugpijn, spierpijn en stijfheid van gewrichten maakt dat ik me af en toe een bejaarde voel. Ik doe mijn uiterste best toch mijn oude levensstijl enigszins op te pakken, zo heb ik deze zomer voor mezelf een paard gekocht. Ja jullie lezen het goed, een mooie zwarte springgefokte merrie van 11 jaar staat te shinen in de wei. En oh wat is dat een struggle voor me om die vaardigheden uit het stof te laten herrijzen. Maar deze prachtige dame gaat mij helpen om mijn passie paardrijden te verwezenlijken. Gelukkig heeft ze een engelengeduld en met de nodige deskundige begeleiding hoop ik dat het allemaal gaat lukken. Omdat ze lief, aanhankelijk en het geduld van een engel heeft ga ik haar ook zeker inzetten bij de paardencoaching. Mocht er iemand van jullie dit lezen en geïnteresseerd zijn dan nodig ik je uit mijn website te bekijken www.lachairoipaardencoaching.com
September is controlemoment dus bloedonderzoek en CT-scan staan weer te gebeuren komende weken, spannend... maar ik ga er met vertrouwen naar toe want ik ben niet alleen
"Ik zal er zijn" (Sela)