Perspectief

Vandaag mocht ik rijden door een tunnel in Rijswijk die nog niet geopend is voor publiek.

Mijn man werkt er hard aan mee dus vandaar dat ik dan zomaar een kijkje mocht nemen. Nu is een tunnel over het algemeen niet zo spectaculair (tenminste vind ik), maar vandaag is het symbolisch een mooie rit door de tunnel die ook nog eens VICTORY Boogie Woogie tunnel heet. Afgelopen juni heb ik een spondylodese gehad, een operatie waarbij de onderste 5 wervels zijn vastgezet met schroeven en 2 staven. Een lang herstel wachtte mij maar dat had ik er graag voor over. 5 jaar geleden is één van de lendewervels bestraald met de Cyber Knife Na 5 jaar is deze wervel volledig ingestort, een ruïne bleef er over en ontzettende constante pijn. Lopen ging nauwelijks meer, ik was een wrak. De operatie was een zegen, maar wat heb ik daarna afgezien. Maar kiezen op elkaar, ik heb gehuild, geschreeuwd en gevochten. En na 3 maanden mocht ik wandelen met Nordic Walking stokken. Mijn paardencoachbedrijf kreeg nieuw leven en oh wat was ik blij, vastberaden en hoopvol. Toen er tijdens een controle nieuwe uitzaaiingen te zien waren ging ik toch door, de ziekte werd opzij geschoven. Kom op ik ben een Zeeuw "Ik zal handhaven" dacht ik.
Maar kanker houdt geen rekening met Zeeuwen en wat er ook nog bij kwam: een staafje in mijn rug was na 4 maanden gebroken. Toen brak ook mijn wilskracht, een zwarte tunnel was mijn toekomst. Pijn werd steeds erger en de afgebouwde pijnmedicatie kon ik weer opbouwen. Dit was wel zo een klap in mijn gezicht, ik duizelde ervan en mijn gezin lijdt mee. Een hersteloperatie is het lichtpuntje in de de duisternis. Maar dan mogen er niet teveel uitzaaiingen zijn, iedereen bidt want die operatie is mijn redding. MRI word gemaakt en de neuroloog geeft groen licht. En dat is vandaag...... Verdere vervolgstappen kunnen gemaakt worden.

Hier schrijft een verwarde, emotionele vrouw die al ruim 5 jaar tegen deze ziekte vecht en het is nog niet klaar. Vandaag reed ik door een tunnel en aan het eind van een tunnel  is licht. Al moet ik op handen en voeten kruipen, maar ik kom met Gods hulp uit die tunnel. Ik ben dankbaar, mijn coachbedrijf heet "Lachai Roï" : De Levende die mij ziet.

Volgende week is het Kerst. Hij ziet mij, ik zie Hem!!