Geduld
Mijn geduld wordt zwaar op de proef gesteld, geduld wat ik niet heb, normaal al niet en in deze situatie al helemaal niet.
Voorjaar 2018 ben ik aan de beurt.
Ik knars met mijn tanden en forceer een glimlach naar de echt wel vriendelijke plastisch chirurg.
Ik zie u over 1,5 jaar zegt hij opgewekt, ik kan het niet laten: Nou dan zal ik maar zeggen bij leven en welzijn!
Daar ga ik wel van uit mevrouw, ja hij wel......
Wat hieraan vooraf ging.
Na het eerste positieve gesprek met de chirurg volgt een gesprek met de oncologisch chirurg.
Inmiddels ben ik alweer besproken in het team, "Het Team" op één of andere manier hangt daar een bepaalde lading aan want het team bespreekt, discussieert en beslist wat er met je gaat gebeuren hoe en wanneer.
Het team heeft gesproken, reconstructie accoord 2 jaar na operatie mits alles onder controle is uiteraard.
Want eerst wordt ik nog grondig onderzocht d.m.v. Scans, foto's en wie weet wat nog meer.
Als alles goed is ga ik dan op de lijst, een half jaar erbij opgeteld en het is voorjaar 2018.
Ik krijg een compliment want er is geen tot nauwelijks bestralingsschade aan mijn huid.
Ja ja die Maria Treben was echt niet gek!!
Mijn vastberadenheid voor reconstructie vindt ze opmerkelijk, de meeste vrouwen willen dat niet of in ieder geval niet zo snel zegt ze.
Ik denk dat dit komt omdat ik het gevoel heb dat dit verhaal pas klaar is als de reconstructie achter de rug is.
Dan ga ik het loslaten of in ieder geval proberen het los te laten.
Vanwege de complexiteit van mijn ziekte en het feit dat ik drager van het check 2 gen ben is besloten om mij helemaal over te dragen naar het Erasmus.
Ik vind dit helemaal prima dat geharrewar tussen 2 ziekenhuizen is niet fijn.
Maar als ik dan rondloop in dat enorme ziekenhuis voel ik me als provinciaaltje een beetje verloren, ga ik hier ooit de weg weten?
De MRI scan van mijn lever is verplaatst naar 22 april, voorafgaand aan het gesprek met de uitslag 2 weken later wordt er een mammografie gemaakt.
Deja Vu, er is dan bijna een jaar voorbij sinds ik de diagnose kreeg.
Het leven gaat zijn gewone gang met alle dagelijkse beslommeringen, wel een paar versnellingen lager maar met het voorjaar in de lucht is regelmatig neerploffen in de zon geen straf.
Voorjaar 2018 ben ik aan de beurt.
Ik knars met mijn tanden en forceer een glimlach naar de echt wel vriendelijke plastisch chirurg.
Ik zie u over 1,5 jaar zegt hij opgewekt, ik kan het niet laten: Nou dan zal ik maar zeggen bij leven en welzijn!
Daar ga ik wel van uit mevrouw, ja hij wel......
Wat hieraan vooraf ging.
Na het eerste positieve gesprek met de chirurg volgt een gesprek met de oncologisch chirurg.
Inmiddels ben ik alweer besproken in het team, "Het Team" op één of andere manier hangt daar een bepaalde lading aan want het team bespreekt, discussieert en beslist wat er met je gaat gebeuren hoe en wanneer.
Het team heeft gesproken, reconstructie accoord 2 jaar na operatie mits alles onder controle is uiteraard.
Want eerst wordt ik nog grondig onderzocht d.m.v. Scans, foto's en wie weet wat nog meer.
Als alles goed is ga ik dan op de lijst, een half jaar erbij opgeteld en het is voorjaar 2018.
Ik krijg een compliment want er is geen tot nauwelijks bestralingsschade aan mijn huid.
Ja ja die Maria Treben was echt niet gek!!
Mijn vastberadenheid voor reconstructie vindt ze opmerkelijk, de meeste vrouwen willen dat niet of in ieder geval niet zo snel zegt ze.
Ik denk dat dit komt omdat ik het gevoel heb dat dit verhaal pas klaar is als de reconstructie achter de rug is.
Dan ga ik het loslaten of in ieder geval proberen het los te laten.
Vanwege de complexiteit van mijn ziekte en het feit dat ik drager van het check 2 gen ben is besloten om mij helemaal over te dragen naar het Erasmus.
Ik vind dit helemaal prima dat geharrewar tussen 2 ziekenhuizen is niet fijn.
Maar als ik dan rondloop in dat enorme ziekenhuis voel ik me als provinciaaltje een beetje verloren, ga ik hier ooit de weg weten?
De MRI scan van mijn lever is verplaatst naar 22 april, voorafgaand aan het gesprek met de uitslag 2 weken later wordt er een mammografie gemaakt.
Deja Vu, er is dan bijna een jaar voorbij sinds ik de diagnose kreeg.
Het leven gaat zijn gewone gang met alle dagelijkse beslommeringen, wel een paar versnellingen lager maar met het voorjaar in de lucht is regelmatig neerploffen in de zon geen straf.
4 reacties
stilgezet worden, dat is zo'n vaak gebruikte vage term.
Ik weet nu wat het inhoudt lichamelijk maar ook geestelijk!
Stil zijn ...!
Maria Treben heft een boekje geschreven de Apotheek van God, daar staan heel veel kruiden in en hoe je ze kan gebruiken tegen allerlei soorten aandoeningen.
ik zet nog steeds iedere dag een thermoskan thee van brandnetel, goudsbloem, heermoes en duizendblad.
Zuiverend en helend en ook nog eens hartstikke lekker.
Verder ben ik na de operatie begonnen met smeren van goudsbloemzalf, Mag ook tijdens bestralingen maar dan moet je het s'avonds voor het naar bed gaan doen anders is je huid te vet
Ik bestel het bij Pit&Pit via internet, goudsbloemzalf van MannaVital.
De fysio vind het ook heel mooi genezen,
Ik beleef het boek bij iedereen aan.
de juiste dosering voor een volle kan thee is
300 gr goudsbloem, 100 gr. Duizendblad, 100gr. Brandnetel en 100 gr. Heermoes.
daarbij kun je ook nog de Zweedse kruidenbitter in je mok toevoegen.
succes😘