kanker-moe.
Hoe positief ik was de laatste post, ben ik vandaag niet. Ik ben kanker-moe.Moe van alle losse haren die ik weer vind. Moe van de pijn in mijn botten en de blaren in mijn mond. Moe van het strijden tijdens deze ziekte. Moe van het ziek zijn.
Soms is het zo lastig om positief te blijven in deze strijd. Het ene moment heb ik het gevoel dat het best oké gaat en het andere moment kan ik alleen maar huilen. Wat mis ik mijn oude onbezorgde leventje. Waarbij ik mij druk maakte als ik een pukkel had of als ik een keer slecht sliep. Nu maak ik mij druk om de toekomst en of ik wel beter word. Kon ik maar terug naar het onbezorgde leventje. Gewoon voluit genieten van het leven. Maar de realiteit is anders helaas, ik ben aan het vechten. Vechten tegen deze verschrikkelijke ziekte.
Maar terwijl ik dit schrijf denk ik we gaan ervoor! Ik probeer echt te genieten op de momenten dat ik mij een beetje oké voel. En mischien moet ik dat meer ga doen. Al is het maar een uurtje, want langer trek ik niet. Moet gaan kijken in oplossingen, hoe maken we het beste ervan in deze kanker-strijd? Was er maar een gebruiksaanwijzing: hoe overleef ik kanker. Nou heb het antwoord : je moet overleven. ❤️
liefs,
Robin
ps: volg mijn blog op Instagram! @mijnlevenmetkanker
3 reacties
Lieve Robin,
Je krijgt het nogal voor je kiezen, wat naar! Lichamelijk is het al zwaar, maar zelf vind ik het mentale gedeelte het lastigst. Want wat is het vreselijk moeilijk om te accepteren dat jij ernstig ziek bent, terwijl je leeftijdsgenoten aan het feesten zijn, je onbezorgde leven voorlopig voorbij is en dat je de nodige beperkingen hebt, ook qua energie. Het is heel normaal en logisch dat je niet altijd vrolijk bent of van het leven geniet. Hoe fijn het ook zou zijn, als dat wel zou kunnen, het is echt een illusie. Misschien heb je iets aan een gedeelte van de website waar ik mee bezig ben: https://www.kankersoep.nl/6-positieve-emoties.html.
Probeer het verzet tegen je verdriet te staken en het te accepteren. Een coach heeft het volgende aan mij uitgelegd: als je je zo lang mogelijk verzet tegen verdriet of andere negatieve emoties, is het alsof je heel lang aan de rand vaneen kuil hangt. Kies je ervoor om los te laten, zak je eerder naar de bodem, maar dan kan je ook weer eerder omhoog klimmen. Deze beeldspraak, alhoewel het ook niet altijd werkt 😉, heeft mij geholpen.
Ken je De Herberg van Rumi?
De Herberg – Rumi
Mens-zijn is een herberg
Elke ochtend verschijnt er een nieuwe gast
Een vreugde, een depressie, een gemenerik, een flits van inzicht komt
Als een onverwachte bezoeker
Verwelkom ze allemaal en onthaal ze gastvrij!
Zelfs als het een hoop zorgen zijn
Die op gewelddadige wijze al het meubilair in je huis slopen
Behandel dan nog steeds elke gast met respect.
Hij ruimt misschien wel bij je op
Voor een nieuwe verrukking
De sombere gedachte, de schaamte, het venijn
Ontmoet ze met een glimlach bij de deur
En vraag of ze binnen willen komen
Wees dankbaar voor wie er komt
Want ieder van hen is gestuurd
Als een gids uit het onbekende.
Helaas is er idd geen gebruiksaanwijzing voor het omgaan met kanker, ook omdat ieder mens, iedere geest, elk lichaam, elke soort kanker en de bijwerkingen van behandelingen anders zijn.
In elk geval is het m.i. goed om zoveel mogelijk dingen te doen die je plezier of voldoening geven, je helpen om te ontspannen. En tijd door zoveel mogelijk tijd door te brengen met mensen van wie jij houdt en vice versa.
Last but not least: wees alsjeblieft niet te streng voor jezelf door jezelf op te leggen dat je altijd vrolijk, optimistisch en sterk moet zijn.
Heel veel sterkte gewenst en een virtuele knuffel! 😘
Groetjes van Jessica
Met andere woorden: gewoon volop balen als dat het beste klopt. Het wordt vanzelf wel weer leuker. Hoef je niets voor te doen. Behalve gewoon volop te balen als dat het beste klopt. Dit hoort niet thuis in jullie levensfase toch? Zo ziek zijn en zulke rot behandelingen. Sterkte beiden en geef elkaar de ruimte.
Hoi Robin,
Tjee joh, ik vind het op mijn 46ste al een hele klus om me emotioneel op de been te houden. Ik heb voor ik kanker kreeg meerdere depressies doorgemaakt. Jaren gevochten maar dat werkte eigenlijk alleen maar averechts. Pas op het moment dat ik toegaf het ook niet meer te weten, ging de deur naar genezing open. Natuurlijk is een depressie niet te vergelijken met kanker. Alhoewel ik, nu ik kanker heb, wel doodsbang ben weer in een depressie te belanden. Het zou me nooit meer overkomen, dacht ik 3 jaar geleden. Tools genoeg, handvatten genoeg. Tot je kanker krijgt en je ineens overgeleverd bent aan alle grillen die daarbij horen. Voor de buitenwereld ben ik sterk, stoer, positief. Dat ik mensen bij me weg houd omdat ik niet wil dat ze zien hoe ik me echt voel, weten ze niet. Hoeven ze ook niet te weten. Wat mij helpt is toegeven aan mijn vermoeidheid, toegeven aan het gevoel dat me soms overvalt dat ik het gemeen vind dat ik dit er nu ook weer bij moet krijgen. Ik heb geen zelfmedelijden (dat heb ik wel afgeleerd in al die jaren therapie) maar ik heb het wel met mezelf te doen. Lacht het leven je eindelijk toe, overkomt je dit! Ik heb het daar moeilijk mee. Mijn zoon van 10 heeft een mama die alweer ziek is.
Een meisje van 22 hoort geen kanker te hebben, hoort nog volop van het leven te genieten, maar ja, soms gaat het niet zoals het zou horen. Dan krijg je wel kanker, ben je moe, heb je pijn, maak je je zorgen, voel je je gewoon kut. Mijn ervaring is dat je je het snelste 'beter' voelt als je 'volledig' in die emotie duikt. Toegeven aan het gevoel, je niet sterker voordoen dan je bent, huilen als je verdrietig bent, pijn hebt. Je hebt er alle recht toe. Het is gewoon een kloteziekte!