Leef je leven nu!

Heb je wel eens een aanvaring met een goederentrein gehad? Nee?

Ik had verwacht dat ik mij na mijn operatie zo zou voelen, maar niets is minder waar....

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mijn ervaring met een DIEP-flap operatie.

Maandag 18 november mocht ik mij om 10.15u melden bij het ZGT Hengelo. Om 10:50u kon ik mij al omkleden in het allercharmantste operatieshirt samen met een paar prachtige witte compressiekousen en werd ik richting Holding van de OK gereden.

Om 12.10u ging 'het licht uit'.

Ik had rekening gehouden met een operatieduur van 6-8uur.

Tijdens mijn borstkankeroperatie in maart heb ik een huidsparende amputatie gehad. Nu kreeg ik dus een reconstructie met lichaamseigen weefsel aan de rechterkant met een klein stukje buikhuid ter grootte van een tepelhof, waarbij direct een tepel werd gefabriceerd en geplaatst, gemaakt van een ander stukje buikhuid.

Aan de linkerzijde een borstverkleining en -lift met verplaatsing van de tepel.

De pure snijtijd (om het maar even plastisch te houden) was echter 3.06u. Alles ging heel voorspoedig. Helaas was ik wat uitgedroogd en had een laag HB waardoor ik wat later terug was op mijn eenpersoonskamer. Ik voelde mij goed wat ik zeker niet had verwacht. Het vlaflipje ging er snel; ik lustte wel iets.

Helaas is diezelfde vlaflip er 'snachts weer uitgekomen. Duizelig en misselijk van de te lage hb.

Bij het ZGT (en waarschijnlijk alle andere ziekenhuizen die deze operatie uitvoeren) wordt er echter niet moeilijk gedaan en moet je zo snel mogelijk mobiliseren. Lopen dus.

Tja, hoe kom je nu je bed uit met zo'n buikwond? Door op je zij te liggen, de benen op te trekken en deze als contra-gewicht te gebruiken buiten het bed. Uiteraard kan je niet opstaan zonder je arm- en buikspieren te gebruiken en dat voel je de eerste keer wel een beetje. Later gaat het echt gemakkelijker.

(En wat ben ik blij met mijn 4 weken sportschool 2x per week! Conditie opkrikken, arm-, buik- en beenspieren trainen, alleen voor deze operatie heeft mij geholpen!).

Lopen voelt vreemd. Je buik staat strak en je durft niet te veel te rekken maar even een wandelingetje naar het toilet of zelfs op de gang voelt wel heel goed.

Bij mij bleven de uiteinden van de buikwond (zeg maar bij de heupen) bloeden. Het lage hb werd alleen maar lager en nadat ik 'snachts zelf naar het toilet ben gegaan, ging het bijna niet goed toen ik terug naar bed wilde. Gelukkig was de verpleging in de buurt en heeft mij snel neergelegd voordat ik van mijn stokje zou gaan.

Op woensdag werd mijn hb gemeten en met een uitslag van 3.5, wat heel laag is (7.5 is normaal voor een vrouw), werd besloten 3 pakken bloed in te laten lopen. Zodra de 1e erin zat, werd mijn lijkbleke kleur vervangen door rode koontjes, ging de bloeddruk omhoog en de hartslag naar beneden. Ik voelde mij beduidend beter!

Normaliter zou ik donderdags al naar huis zijn gegaan als de hb normaal was gebleven; nu werd het een dagje later. Donderdag traplopen met behulp van de fysio en zelf wat op de gang heen en weer stappen.

Waar ik zo bang voor was; de pijn was nagenoeg niet aanwezig. Medicatie bestond uit paracetamol 4x per dag en 2x naproxen. Zat ik tijdens mijn vorige operatie dik onder de oxycodon, oxynorm en oxycontin samen met diclofenac ... nu niets van dat alles. Het voelt beurs. Alsof je tegen een goederentrein bent aangelopen (dus toch) en zo ziet het er ook uit. Pimpelpaars. Vanaf de liezen tot in de schaamstreek waardoor je ook wat moeilijker zit tot zelfs aan de boven- en binnenzijden van mijn dijbenen. Dat gaat allemaal wegtrekken.

De buikband moet je 6 weken aanhouden. De band die zij mij hebben verschaft in het ziekenhuis is een stug en hard geval. Te breed eigenlijk en weinig flexibel. Het kost even wat maar ik heb mijzelf een wat comfortabelere band aangeschaft in overleg met een van de verpleegsters. Deze bestaat uit 2 verschillende banden die je onafhankelijk van elkaar kunt vastmaken. De een wat strakker of juist losser. Zit een stuk beter!

Ook de medische beha moet 6 weken aanblijven. Alles om maar te zorgen dat er geen vochtophoping komt en alles rustig kan helen.

Toen ik mij mocht aankleden om te vertrekken, had ik wel verwacht dat ik mijn broek gemakkelijk aan kon trekken met mijn 'nieuwe strakke buikje' maar doordat het beurs was, opgezet en met de buikband, kreeg ik mijn broek niet eens dicht ... Ook mijn dijbenen zaten strak in de pijpen.... Neem een lekkere joggingbroek mee wanneer je naar huis gaat; dat voelt een stuk meer comfi.

Thuis is toch altijd het prettigst. Zeker wanneer je in een omgeving als ik woon; in de bossen. Ook al is het in het ZGT Hengelo zeker niet slecht vertoeven; er gaat niets buiten frisse boslucht.

Nu, na de 1e nacht thuis, die helemaal niet verkeerd is verlopen qua slaap en liggen, kan ik eindelijk na 6 maanden wachten, herstellen. En deze hele periode van borstkanker, ziekenhuisbezoeken, bestraling, hormoontherapie, en weer een operatie achter mij laten en doorgaan met mijn leven. Mijn lijf is veranderd. Het ziet er niet uit op dit moment maar ik ga ervan uit dat het over een jaar anders is.

De littekens zullen mij altijd herinneren. Dat is iets waar je mee moet leren leven maar het leven gaat verder en ik ben van plan om mijn levensmotto waar te maken: "leef je leven nu!"