Het behandelplan

Een hele week wachten is eigenlijk niet menselijk. Het is heel begrijpelijk natuurlijk,maar bijna niet te doen. Ik ben kotsmisselijk en 3 kilo kwijt. Krijg geen hap door mijn keel. Er komen allemaal vriendinnen, bloemen, kaarten, nog meer bloemen. Ik onderga het allemaal. Het is hartverwarmend maar het lijkt of ik zelf ben uitgecheckt. Mijn emoties gaan van het komt allemaal wel goed tot ik ga dit niet overleven.

Mijn man is de wetenschap in gedoken. Die weet binnen 2 dagen alle mogelijke varianten en daar de overlevingskansen en behandelplannen van. Dat is zijn manier om er mee te dealen en dat geeft mij een soort veilig gevoel. Niet dat je er enig invloed op hebt maargoed. 

Dan is het eindelijk donderdag 22 februari. Ik heb 2 dagen ervoor een mri gehad.

We lopen naar binnen. Ik heb een droge mond en het gevoel te moeten kotsen is niet weggeweest sinds de dag dat ik het hoorde.

We hebben goed nieuws en minder goed nieuws; de tumor is hormoon positief en Her2 negatief. Oksel en lymfe schoon. (Een Pet ct 1 week later zegt ook geen afstandsmetastase)

Maar mw het kwaadaardige gebied bedraagt zo'n 6.4 cm en dit betekend dat u ook 16 chemo kuren zal moeten. En we zullen ws een volledige amputatie doen. U bent pas 35 dus we gaan ook erfelijkheidsonderzoek doen.

Oké. Chemo. Dat is mijn grootste angst. Ik ben helemaal niet geschikt voor chemo. Ik wil dit niet. Ik kan dit psychisch niet bolwerken. Ik zit te wachten op die strijdlust waar men het over heeft. Dat je dan zo heel strijdvaardig zo'n kamer uit komt. Zoals in films. Ik voel eigenlijk niks anders dan alles omvattende angst .