Na 10 keer chemo konden de bloedplaatjes het toch niet meer bijbenen

We zaten er al op te wachten wanneer het zou gebeuren dat de chemo uitgesteld zou worden. Vorige week was het dan zover. Na het twijfelachtige jubileum van 10 keer chemo, hebben de bloedplaatjes toch even de handdoek in de ring gegooid. Vorige vrijdag heeft heeft mijn mannetje bloed geprikt en bleek dat de waarde van de bloedplaatjes op 70 zat. Het moet boven de 100 zitten om door te mogen gaan met chemo. Vandaag wederom geprikt, maar helaas weer te laag, nu 84. Toch maar even vitamine A gehaald; ze zeggen dat dit zou kunnen helpen. Je weet maar nooit. Maandag staat eigenlijk de chemo op de agenda. Maar dan eerst nogmaals bloedprikken en wellicht dat de soldaatjes hun best hebben gedaan en de honderd weer zijn gepasseerd. Hopelijk, want anders gaat de chemo weer niet door en dan komt er toch wel veel tijd tussen te zitten. We wachten af..........Dat vind ik zoiezo het woord wat bij deze ziekte hoort: wachten. Maar daar zal ik in mijn volgende blog op ingaan. Nu is hij met zijn twee kinderen naar Belgie voor een weekendje quality-time (wij zijn samengesteld). Ik moet zeggen dat ik dit heel lastig vindt. Dit is de eerste keer sinds we gehoord hebben dat hij kanker heeft dat hij weg is. Ik heb natuurlijk niet het alleenrecht op mijn man, maar ik mis hem toch wel heel erg. Gek gevoel, voor zijn ziekte had ik hier nooit last van, maar nu wil je toch alle momenten samen beleven. Althans ik............Nu eerst maar wachten op maandag met de vingers gekruist.