Zoveel te doen!

Diegene die ik kende als supersterk, is nu zo kwetsbaar... iedereen wist altijd dat zij wel hielp als het nodig was, want ze kon alles en wilde graag helpen. Nu heeft ze kanker en is er ineens (bijna) niemand thuis! 

Het maakt me enorm boos, verdrietig en gefrustreerd dat de hulp aan dit bijzondere mens nu neer komt op een heel klein clubje vriendinnen en een zoon en een vader. Vijf mensen in totaal voor iemand die honderden mensen uit de brand heeft geholpen en voor iedereen klaar stond! Terwijl ik dit typ stromen de tranen...

Instanties die willen helpen, kunnen dat niet altijd omdat de vriendin in kwestie vier nogal moeilijke honden heeft. Als je bij haar binnenkomt, staan er 3 grote zwarte hard blaffende honden en 1 kleine pittige piranha in je pad.

De huishoudelijke hulp is nu met vakantie dus stofzuigen en dweilen wordt nu door de zoon, vriendinnen en madame zelf gedaan, want een invaller wil ze niet. Die moet weer helemaal opnieuw beginnen de honden hem of haar te laten accepteren. 

Als iemand nog een doorgewinterde hondenliefhebber weet die ook goed kan poetsen: we houden ons aanbevolen!

Ze is nog niet super hulpbehoevend. Ze zorgt zelf nog voor haar eten en drinken en kan ook best zelf een keer stofzuigen of dingen opruimen, maar ze slaapt inmiddels al beneden in een zorgbed dat in de kamer staat en is in no time hartstikke moe. En de honden uitlaten gaat echt niet meer. De jongste heeft haar al een keer omver getrokken met een gekneusde oogkas tot gevolg. Autorijden mag ze ook niet meer door alle medicijnen, dus als ze voor een bakje koffie bij vader en moeder langs wil zal iemand haar moeten brengen. Moeder is ook ziek, dus vader doet zijn best zowel zijn vrouw als dochter te helpen. Maar die arme man is ook al 83!

Zoonlief 1 doet wat hij kan. In de nacht na de wekelijkse chemo slaapt hij bij zijn moeder thuis op de bank. Maar hij werkt 6 dagen per week en heeft ook nog een vriendin die aandacht wil en een stuk land dat zijn aandacht nodig heeft. Daarbij is het best moeilijk voor zo'n binnenvetter om te accepteren dat je moeder dood zal gaan, waarschijnlijk voor haar 60e.

Zoonlief 2 laat niks of nauwelijks ooit iets van zich horen. Daar heeft dus niemand ene pest aan.

Het houdt me bezig. Dag en nacht. Ik doe wat ik kan, maar wil ook graag nog leuke herinneringen maken aan onze tijd samen.

En ondertussen ook nog mijn eigen bedrijf opzetten, want dat zou ik zo graag nog openen als ze er nog is!

Wil ik teveel?

In ieder geval verdient zij alles wat in mijn macht ligt.

Ik ga graag in gesprek met mensen die in een vergelijkbare situatie zitten!