Vriend

Vandaag kwam mijn gabbertje even langs, zo'n 18 jaar geleden een stille rustige man waar ik slecht de hoogte van kon krijgen we werkten zelden samen gelijk, een paar uurtjes op een dag hij of ik hadden avonddiensten en sporadisch draaiden we samen een dagdienst. Pas de laatste 8 jaar heb ik hem beter leren kennen. We konden het goed vinden met elkaar en als team konden we alle problemen oplossen, analyseren daarna en er lering uit trekken. vlak voor ik ziek werd kreeg hij onterecht ontslag om redenen die nu nog niemand echt snapt. De rechtspraak gaf hem gelijk maar je koopt er geen moer voor, de financiële vergoeding heeft zijn gevoel van onrecht niet herstelt. De waarom ,ik, vraag blijft in zijn hoofd spelen zijn zelfvertrouwen heeft een opdoffer gekregen die hij slecht verwerken kan. De strijd die velen strijden de pijn die geleden wordt om dat onrecht af te wenden is bewonderenswaardig menselijk en soms mens onterend, psychisch laat het wonden achter die hun onzichtbare littekens ons voor het leven tekenen. Ook onze dierbaren lopen schade op van onze strijd en hebben krassen op hun ziel het mee strijden om onrecht recht te krijgen brengt mensen dichter bij elkaar. Mijn ( onze ) ziekte doet dat ook, kanker word als onrecht ervaren zeker als je erg jong bent of altijd erg gezond hebt geleefd, het dreigende ontslag uit het leven maakt dat je zoeken gaat naar rechtspraak, expertise en steun. Ik heb me nimmer afgevraagd waarom, de expertise viel enorm tegen ruim 50 jaar word de ziekte onderzocht, behandelingen bedacht en gediagnosticeerd nog steeds zijn er meer vragen dan antwoorden. De steun is overweldigend en beangstigend tegelijk, ben ik zoveel steun waard of is dat de deuk in mijn zelfvertrouwen?