Tranen......

De afgelopen dagen waren dagen met intense huilbuien. Niet te stoppen hoeveelheden en ze moesten naar buiten. Raar misschien te vermelden dat ik dan soms niet eens goed weet waarom ik huil. Het lijkt soms wel of er een blikopener mijn ziel geopend heeft door de kanker. Alsof ik door deze ziekte eindelijk al het verdriet van de afgelopen 20 jaar kan opzoeken, aanraken, en eruit huilen. 

Ik laat het maar gebeuren, want als ik het inhoud dan heb ik over heel mijn lijf pijnklachten omdat ik een soort pantser vorm van vastgehouden verdriet. En dan kan het aanvoelen alsof er een trottoirtegel op mijn borst ligt en ik nog nauwelijks lucht krijg en mijn armen ontstoken zijn en de hele dag pijn- en klopsignalen geven.  Het voelt niet fijn, maar ik ben gezegend met het feit dat ik inmiddels weet dat huilen ook ruimte maakt. En daarnaast heb ik God zij dank een ontzettend lieve man die me die ruimte ook geeft om uit te huilen, me enkel vasthoud, troost met alleen zijn nabijheid en zijn streling en het verder laat gebeuren. Hij zoekt niet naar woorden...… en dat is zo fijn. Er zijn namelijk mensen die wel woorden zoeken en dan juist dat zeggen waar ik geen troost in vind, of waardoor ik nog meer van streek raak. 

En dan kom ik bij het woord troost. De foto hierbij laat een troosthuisje zien in Deventer van Stichting Troosthuisje ( inmiddels in Deventer gesloten, maar de oprichter start binnenkort eenzelfde huisje in Zwolle) In dat troosthuisje zit hij dagenlang klaar om mensen te troosten middels juist weinig of geen woorden. Enkel de ruimte krijgen om je verhaal te doen, te huilen, te voelen, los te laten...… 

Ik vroeg me deze week, tussen de hulbuien door, nog af....zou daar een taak liggen voor mij? Mensen die net als ik verdriet hebben, om wat kwam, al dan niet door hun lichaam, al dan niet door kanker, al dan niet weer weg gaat, troost te bieden...… 

Eerst zelf maar troost ontvangen.....