Mindfullness.. .. maar dan anders!!
Eindelijk afgelopen dinsdag de uitslag gekregen!!!
Adgelopen maandag 30-4 hebben ze gepoogd me in het EMC in een soort kinder MRI-scanapparaat te proppen.Ben niet echt klein maar hier konden mijn armen niet naast me, maar meer soort in de ronding van het apparaat en als ik uitademde voelde ik mijn eigen adem terugkomen. Ik denk dat er echt minder dan 10 cm ruimte was. Kreeg een giga paniekaanval! Had een balletje meegekregen om te waarschuwen als er iets niet goed ging... nou, die is volgens mij permanent plat nu!!! Was ff in shock. Nog nooit zo'n heftige paniekaanval meegemaakt!!!
Uiteindelijk mocht ik onder een grotere MRI-Scan, maar moest even wachten. Hadden ze dat WTF niet gelijk kunnen doen!!!!? Geen probleem in dit scan apparaat. Veel licht en lucht (airco) en meer ruimte. Kon wel janken van opluchting. Want geen scan = geen goed beeld van wat er nog meer loos is.
Daarna naar maatschappelijk werk. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik hier van verwachten moet, maar ben alleenstaand en een neutraal klankbord lijkt me niet verkeerd. Er zijn toch dingen die je met je volwassen kinderen niet bespreekt of met je beste vriendin die zelf ziek is of je broertje (de schat brengt en haalt me en iedere dag brengt hij me iets lekkers - kibbeling als ontbijt, hazelnoten, hard moccagebakje, patatje oorlog - want ik moet aansterken... heb goffer kledingmaat 46 met pijn!). De maatschappelijk werkster is een nuchtere jonge vrouw met een twinkeling in haar ogen. Ze vindt niets raar en heeft veel ervaring met kankerpatiënten. Het voelt goed. Hier heb ik zeker geen spijt van! Ze belt me vrijdag om te vragen hoe het met me gaat na de
Dinsdag 01-05
Eindelijk de uitslag: 1 dochter aan iedere kant en hand in hand.
Het blijkt een vrij grote tumor (4 cm is groot?) te zijn die vanuit de baarmoedermond in het steunweefsel is gegroeid. Geen operatie. Ik word bestraald uitwendig en inwendig tesamen met chemotherapie. Volgens de oncologe maak ik een hele goede kans om het zo kwijt te raken.
Het kwam voor mij als een schok. Ik had het idee: alles wordt operatief verwijderd en dan is het mijn lijf uit. Niet dus!
Ben zelf de draad van het gesprek een beetje kwijt geraakt. Dochters stelden veel vragen. Wat ik wel meekreeg was dat de lymfklieren niet helder in beeld waren dus over een week een CT-scan. Weer wachten!!!!
A.s. zondag hebben we "werkoverleg" over wie waar mee naartoe gaat. Ondertussen heeft de radioloog me al telefonisch benaderd voor een 1e gespreksafspraak. Dan krijg ik ook afsprakenoverzicht voor iedere werkdag bestraling. De internist heeft nog geen contact opgenomen voor de chemo. Ik wacht het maar af.
Nu weet ik wat "leven in het moment" is. Stom genoeg kan ik ondanks dat ik me een soort van "bevroren" voel, toch soms de slappe lach krijgen van mijn pas gekregen puppie. Ik had al een hond op leeftijd en je hoort hem zowat denken: daar heb je dat jong gepeupel weer... ik doe net of ik er niet ben. De pup wil alleen maar spelen en loopt uit te dagen. En dan ineens liggen ze tegen elkaar aan voor de eerste keer. Daar smelt je hart toch van???
